Przygotowanie infrastruktury

Planując wirtualizację, należy najpierw określić, czy wszystkie, czy też tylko niektóre działające w systemie serwery - zostaną zwirtualizowane.

Najbardziej oczywistymi kandydatami są: serwer webowy oraz kontroler domeny. Z zasad dobrej praktyki wynika, że każdy kontroler domeny Active Directory powinien być uruchamiany w innym serwerze fizycznym, by wyeliminować pojedynczy punkt awarii unieruchamiający cały system IT. Kolejnym kandydatem do wirtualizacji jest serwer plików, choć w szczególności trzeba tu zwrócić uwagę, czy pojemność dysków zainstalowanych w serwerze fizycznym jest wystarczająca.

Zobacz również:

• 5 priorytetów, które obniżają koszty chmury i usprawniają operacje IT

Polecamy VDI - nie tylko dla dużych firm

Wdrożenie wirtualizacji nie wymaga zakupu nowych serwerów - najczęściej można wykorzystać istniejący sprzęt. Ale, generalnie, inwestycja w nowy model serwera jest z reguły godna rozważenia. Jeśli zakup taki zostanie przesądzony, powinien to być jeden lub dwa serwery, wyposażone co najmniej w jeden 4-rdzeniowy procesor (lub dwa układy 2-rdzeniowe) oraz maksymalnie dużą pamięć RAM. W tym ostatnim przypadku nie należy oszczędzać i warto zainstalować tak dużą pamięć, na jaką pozwoli dostępny budżet.

Serwer powinien być też wyposażony w kontroler RAID oraz możliwość instalacji odpowiedniej do rzeczywistego zapotrzebowania liczby dysków.

Instalacja oprogramowania wirtualizacyjnego

Jeśli wybrane zostało oprogramowanie wirtualizacyjne, takie jak VMware ESXi, to następnym krokiem jest jego instalacja w fizycznych serwerach. Procedura nie jest skomplikowana. W przypadku systemu ESXi dostępnego bezpłatnie można pobrać oprogramowanie ze strony webowej, zapisać jego obraz na płytce CD, uruchomić serwer i rozpocząć procedurę instalacji.

Funkcje związane z konfiguracją i zarządzaniem VMware ESXi są dostępne za pośrednictwem interfejsu przeglądarki lub przy wykorzystaniu dołączonego do systemu programu VMware Infrastructure Client. Procedura instalacji Citrix XenServer jest praktycznie taka sama.

Jeżeli wybór padł na VMware Server lub Microsoft Hyper-V, procedura jest inna, bo pierwszym krokiem jest instalacja systemu operacyjnego.

W przypadku VMware Server może to być Windows lub Linux. Tu warto zauważyć, że wykorzystanie Linuksa jako podstawy dla VMware Server ma przynajmniej kilka istotnych zalet. Przede wszystkim można zainstalować małą, okrojoną z niepotrzebnych funkcji wersję systemu, a wydajność VMware Server jest wyższa niż na platformie Windows. Oprócz tego można skorzystać z bezpłatnych dystrybucji Linuksa, takich jak CentOS, Fedora lub Ubuntu, podczas gdy za Windows trzeba już opłacić licencję.

Niezależnie od wybranej platformy, instalacja VMware Server jest względnie prosta i nie powinna sprawić problemu. Po zainstalowaniu tego oprogramowania, do jego konfiguracji i zarządzania można wykorzystać interfejs webowy lub aplikację VMware Server Console. Generalnie, ta ostatnia jest łatwiejsza w użytkowaniu.

Jeśli użytkownik zdecyduje się korzystać z oprogramowania wirtualizacyjnego Microsoft Hyper-V, to wymaga to po prostu wybrania odpowiednich opcji podczas instalowania systemu operacyjnego Windows Server 2008. Dla administratorów znających platformę Windows nie stwarza to żadnych problemów.