Ochrona systemów transakcyjnych

Systemy składowania D2D (Disk-to-Disk), deduplikacji i CDP zaprojektowano do rozwiązywania specyficznych problemów centrów danych, głównie tych dotyczących odtwarzania transakcji.

Systemy transakcyjne o dużych wolumenach danych nie tolerują utraty danych, a liczba transakcji rośnie każdego roku w tempie dwucyfrowym. Jednocześnie organizacje coraz bardziej obawiają się utraty danych, co wiąże się przede wszystkim z odpowiedzialnością prawną i utratą reputacji.

W zależności od wolumenu transakcji i tolerancji dla okresu wyłączenia z działania, firmy, które chcą zminimalizować ryzyko, skłaniają się ku systemom opartym na dyskach zamiast na taśmach (zazwyczaj przechowywanych poza centrum danych), jako podstawowym miejscu składowania.

Przejście z taśmy na dysk jako pierwotne miejsce składowania - przy użyciu tradycyjnego oprogramowania składowania - ułatwia tworzenie składowań logów transakcji, które mogą być wykorzystane do łatwego odtworzenia tych transakcji w razie utraty danych. Dodatkowo, użycie dysku pozwala na replikowanie składowań logów transakcji poza ośrodek tak, aby mogły być użyte na wypadek katastrofy. Używanie dysku jako podstawowego miejsca składowania, może także pomóc w pełnym odzyskiwaniu dużych baz danych, ponieważ charakterystyka systemu dyskowego może być łatwo odwzorowana na krótki RTO (Recovery Time Objective).

Liczbę utraconych transakcji, które biznes może tolerować w scenariuszu odtwarzania określa parametr RPO (Recovery Point Objective), a czas wyłączenia, na jaki może sobie pozwolić - właśnie parametr RTO.

Optymalne wykorzystanie możliwości dysku w systemie odtwarzania jest możliwe jedynie dzięki migracji z tradycyjnego systemu składowania na CDP lub nCDP. Tradycyjne składowanie ma wady wynikające z sekwencyjnej natury pamięci taśmowej. Jeżeli bazę danych 20 TB trzeba odtworzyć w pięciogodzinnym RTO, to trzeba mieć zdolność odtwarzania ponad 4 TB na godzinę, pozostawiając niewiele czasu na odtworzenie odpowiedniego zbioru z logów transakcji. Systemy CDP i nCDP rozwiązują ten problem, dostarczając już otworzony w czasie przestoju obraz.

Oba systemy mogą dostarczać serwerowi odtwarzania obraz najświeższego składowania odtwarzanego systemu. Obejmuje to dostarczenie obrazu najświeższej wersji systemu operacyjnego i aplikacji do serwera lub serwera wirtualnego, który zostanie użyty w scenariuszu odtwarzania. Niektóre systemy CDP używają nawet możliwości przyrostowego odtwarzania do ciągłego utrzymywania aktualnych obrazów Vmware, aby wykorzystać je przy odtwarzaniu.

Im większe wymagania biznesowe wobec RTO, tym bardziej wybór powinien paść na CDP lub nCDP. Im bardziej wyśrubowane RPO, tym większe prawdopodobieństwo wyboru czystego CDP. Wiele systemów nCDP nie może zapełnić krótszego niż godzina RPO, ponieważ zależy to od tego, jak często pobierane są migawki - użytkownicy poszukujący jednominutowego RPO są zazwyczaj zmuszeni do wyboru prawdziwego rozwiązania CDP, które nie opiera się na migawkach.