Właściwą popularność zdobyły dopiero telefony bezprzewodowe wykonane w technice cyfrowej zgodnie ze standardem CT2, obowiązującym również w krajach europejskich. W tych systemach, w celu zmniejszenia kosztów produkcji urządzeń (eliminacja kosztownych filtrów dupleksowych dla różnych częstotliwości pracy), zastosowano komunikację dupleksową w obu kierunkach przekazu na tej samej częstotliwości, czyli w tym samym kanale radiowym. Pierwsze takie aparaty z ujednoliconym interfejsem radiowym CAI (Common Air Interface), potwierdzonym później standardem CT2, zainstalowano w Wielkiej Brytanii (1989 r.). Standard ten zaprojektowano do pracy aparatów w paśmie 864-868 MHz, w kanale radiowym z dostępem czasowo-częstotliwościowym TDMA/FDMA. Przydzielone pasmo 4 MHz zostało podzielone na 40 kanałów, każdy o szerokości 100 kHz z modulacją 2 FSK. Sygnały mowy w obydwu kierunkach są kodowane z przepływnością 32 kb/s (modulacja adaptacyjno-różnicowa ADPCM), co pozwala na uzyskanie połączeń o jakości zbliżonej do przekazów uzyskiwanych w telefonicznych sieciach stacjonarnych. W Polsce kojarzony głównie z Tangara RD francuskiej firmy Groupe Sagem, promowanym przez SAT Polska sp. z o.o.

Radiowy system CT2 jest przeznaczony do powszechnego użytkowania w mieszkaniach (jako telefon bezsznurowy), w instytucjach (jako rozwiązanie zastępujące małą centralkę abonencką), na ulicy (zamiast typowych samoinkasujących telefonicznych automatów wrzutowych) oraz do komunikacji na terenach wiejskich. W celu maksymalnego zmniejszenia kosztów zrezygnowano z możliwości automatycznego nawiązywania łączności z abonentem ruchomym, co sprawia, że nie jest to w pełni system komórkowy w obecnym rozumieniu tego słowa. Sieci powszechnego użytku systemu CT2 są nadal z powodzeniem stosowane i instalowane głównie w krajach azjatyckich, w Europie natomiast są coraz częściej zastępowane bardziej nowoczesnymi urządzeniami bezprzewodowymi klasy DECT, promowanymi na tym kontynencie przez organizację normalizującą ETSI (European Telecommunication Standard Institute).

Standard radiowy systemu DECT

Wśród wielu znanych obecnie systemów radiowego dostępu abonenckiego (SRDA) standard DECT (Digital European Cordless Telecommunications) zajmuje poczesne miejsce jako dobrze sprawdzony i efektywny sposób komunikacji porozumiewawczej na małym obszarze o podwyższonym trafiku, nadający się również do bezprzewodowej transmisji danych o niewygórowanych parametrach przekazu. Sieć w tym standardzie nadaje się również do instalacji na terenach wiejskich, gdzie przestrzenne rozmieszczenie abonentów wskazuje na celowość oferowania usług stałych (podobnych do oferty w sieciach stacjonarnych) bądź usług zbliżonych do oferty w sieciach komórkowych.

System w standardzie DECT jest mikrokomórkowym (często nawet pikokomórkowym) systemem telefonii bezprzewodowej w relacji między stacją bazową a terminalami abonenckimi - o cechach użytkowych zbliżonych do telefonii komórkowej GSM, lecz działający na znacznie mniejszym obszarze. Największą jego zaletą jest jednak duża pojemność łączeniowa systemu, osiągająca ponad kilkadziesiąt tysięcy użytkowników na km², zwykle z abonentami o charakterze stacjonarnym lub przemieszczającymi się z niewielką szybkością (do 6 km/h).

W pomieszczeniach zamkniętych zasięg systemu nie przekracza na ogół 50 m, jednak w terenie otwartym standardowo uzyskuje się połączenia w odległości do kilkuset metrów od stacji bazowej. Najnowsze wersje systemów DECT oferują usługi bezprzewodowe w zasięgu pięciu kilometrów (typowo 3 km) w trybie pracy wielopunktowej PMP (Point to Multipoint) z dostępem abonenckim SRDA. Stosunkowo dużą pojemność systemu uzyskuje się przez dynamiczną relokację kanałów w stosunku do prowadzonych połączeń radiowych oraz przez możliwość podziału obszaru pokrycia radiowego na nowe i mniejsze komórki (pikokomórki) o takich samych cechach transmisyjnych, lecz działających na niewielkim obszarze. Technika dynamicznego wyboru kanałów, w odróżnieniu od przydziału częstotliwości, pozwala uniknąć kłopotliwego planowania systemu i częstotliwości nośnych potrzebnych w każdej komórce systemu radiowego.

Inaczej niż w systemach GSM, w których kanały dupleksowe są tworzone w dziedzinie częstotliwości FDD (Frequency Division Duplex), angażując różne kanały radiowe, w standardzie DECT stosuje się technikę TDD (Time Division Duplcx), uzyskując łączność dwukierunkową na jednej częstotliwości radiowej, lecz w różnych szczelinach czasowych (rys. 3). Dzięki temu, że charakterystyka takiego kanału radiowego na niewielkich odległościach i w obu kierunkach jest taka sama, jakość transmisji dupleksowej jest zawsze identyczna, a układy stacji nadawczych i odbiorczych mogą być podobne i spełniać takie same wymagania transmisyjne. W konsekwencji prowadzi to do uproszczenia struktury komunikacyjnej systemu i prostego zarządzania kanałami, co nie tylko obniża nakłady inwestycyjne ponoszone przez operatorów w porównaniu z sieciami GSM, ale zmniejsza też koszty usług w sieciach bezprzewodowych. Uniwersalność systemu DECT polega też na tym, że współczesne urządzenia i telefony działające w tym standardzie muszą spełniać normę radiową GAP (Generic Access Profile).

System DECT może współpracować z sieciami dwojakiego typu: lokalnymi z zamkniętym obiegiem informacji (sieci LAN, Wireless PABX) bądź z innymi sieciami pozwalającymi na dostęp do sieci publicznych ze standardową ofertą usług (sieci ISDN, sieci PSTN). Fakt ten wiąże się pośrednio z wieloma zastosowaniami łączności radiowej realizowanymi w standardzie DECT:

• w mieszkaniu prywatnym - przez możliwość przyłączenia od 2 do 8 telefonów bezsznurowych obsługiwanych przez jedną lub dwie linie telefoniczne PSTN, co umożliwia przekazywanie połączeń zewnętrznych, realizację funkcji bezpłatnego interkomu oraz blokadę domowych połączeń wychodzących lub przychodzących;

• w biurze i małym zakładzie - zapewniając swobodne przemieszczanie się pracowników z wykorzystaniem funkcji roamingu między wieloma mikrokomórkami radiowymi, a przede wszystkim realizację usług centralki PABX oraz teleusług (np. faksowych). W tych zastosowaniach uzyskuje się wysoką gęstość abonentów na km² dzięki zastosowaniu wielu pikokomórek wzajemnie odizolowanych dużą tłumiennością ścian i kierunkowością anten nadawczych;

• w budce telefonicznej - spełniającej funkcję bezprzewodowego dostępu publicznego do sieci komutowanej PSTN (telepoint);

• w przyłączach sieci komputerowych - zapewniając bezprzewodową łączność z siecią zakładową LAN, głównie w celu transmisji danych;

• jako systemy radiowego dostępu abonenckiego SRDA ogólnego przeznaczenia, z emisją o podwyższonej mocy (250 mW), dla rozległego środowiska wiejskiego o małej gęstości ruchu.

Wszystko wskazuje, że przydzielone według standardu pasmo 20 MHz (120 jednoczesnych połączeń rozmownych) może nie być wystarczające w niedalekiej przyszłości i już obecnie rozważa się jego rozszerzenie w górę o kolejne 20 MHz bądź współużytkowanie nowego pasma przez inne systemy bezprzewodowe. Wprawdzie w kilku krajach Unii Europejskiej system DECT nie ma jeszcze homologacji, to zgodę na takie współużytkowanie pasma z systemami trzeciej generacji UMTS (Unwersal Mobile Telephne System) wyraził Europejski Komitet Radiokomunikacji (ERC), pozostawiając szczegółowe decyzje odnośnie udzielania licencji administracjom poszczególnych państw.