Okablowanie - jak przeżyć w gąszczu norm i standardów

Specyfikacje szczegółowo określają zagadnienia techniczne związane z okablowaniem strukturalnym, takie jak parametry mechaniczne i elektryczne kabli instalacyjnych, złączy, kabli krosowych, a także parametry transmisyjne elementów i łączy transmisyjnych, architekturę sieci oraz maksymalne długości łączy.

Elementy wchodzące w zakres norm dotyczące okablowania strukturalnego

• opis struktury i podstawowych konfiguracji okablowania;

• wymagania dotyczące realizacji systemu;

• wymagania na niezawodność działania łączy;

• opis procedur weryfikacyjnych, dotyczących zapewnienia i certyfikatów zgodności produktów ze standardem;

• wymagania dotyczące parametrów kabli krosowych używanych do podłączania urządzeń do systemu okablowania strukturalnego.

Ich zadaniem jest zdefiniowanie wymagań na właściwości elementów sieci, którymi powinni się kierować producenci i instalatorzy, aby zbudować system o określonych w projekcie parametrach.

Historycznie, pierwszy standard EIA/TIA 568A dotyczący okablowania strukturalnego został opracowany w USA. Nieco później pojawiła się międzynarodowa norma ISO i europejska EN. Ich specyfikacje definiują parametry kabli i złącz, metody instalacyjne, metodykę pomiarów oraz zawierają klasyfikację instalacji.

W praktyce wszystkie te normy zawierają bardzo podobną treść, a różnią się tylko niektórymi szczegółami i stosowaną terminologią. W naszym kraju stosowane są przede wszystkim polska norma PN-EN 50173 oraz międzynarodowa ISO/IEC 11801. PN-EN 50173 jest przetłumaczonym na język polski odpowiednikiem europejskiej normy EN 50173.

Normy aplikacyjne - Ethernet

Od standardów okablowania dotyczących parametrów warstwy fizycznej sieci, należy odróżnić normy aplikacyjne związane głównie z najbardziej popularnym protokołem Ethernet. Są one opracowywane przez IEEE (Institute of Electrical and Electronics Engineers) i publikowane jako zestaw specyfikacji IEEE 802.3. Definiują wymagania, dotyczące aplikacji transmisyjnych, takie jak zależności czasowe pomiędzy sygnałami, wartości ich amplitud, przepływności, protokół komunikacyjny i są podstawą zapewniającą współpracę urządzeń sieciowych takich, jak routery, przełączniki, karty interfejsów sieciowych itd.

Te różne komitety standaryzacyjne działają w porozumieniu by zapewnić odpowiednią zgodność i możliwość współpracy warstw fizycznej i aplikacyjnej sieci. Bo na przykład, uruchomienie aplikacji o określonej przepływności wymaga dostępności łącza transmisyjnego zapewniającego odpowiednią szerokość pasma i akceptowalny poziom tłumienia sygnałów.

Podstawowe normy dotyczące okablowania strukturalnego

ISO/IEC 11801

"Generic cabling for customer premises" - międzynarodowa norma powstała w 2002 roku i uzupełniona przez dodatkowe specyfikacje ISO/IEC 11801:2002/Amd 1 z 2008 roku oraz ISO/IEC 11801:2002/Amd 2 w 2010 roku. Obecnie obowiązuje opublikowana w 2011 roku wersja integrująca wszystkie wcześniejsze modyfikacje w jednolitym dokumencie.

ANSI/TIA/EIA-568-C

"Telecommunications cabling standard for Commercial Buildings" - norma amerykańska.

EN 50173

"Information Technology - Generic cabling systems" - norma europejska, której obecnie obowiązująca wersja została opublikowana w 2011 roku.

PN-EN 50173

"Technika informatyczna. Systemy okablowania strukturalnego" - norma polska będąca tłumaczeniem normy europejskiej EN 50173.


TOP 200