Ogólnie można powiedzieć, że zarządzający (menedżerowie) oczekują systemu o wiele bardziej "przyjaznego" niż użytkownicy średniego szczebla zarządzania - specjaliści, analitycy dziedzinowi. Specjaliści mają tendencje do analizy bardzo szczegółowych informacji, wymagając dużych wydajności przetwarzania danych. Często stanowią rodzaj swoistego pośrednika pomiędzy systemem a właściwym użytkownikiem - decydentem. Istnieje tutaj naturalny konflikt pomiędzy elastycznością interfejsu a prostotą jego obsługi. Prosty w obsłudze interfejs, preferowany przez najwyższy szczebel zarządzania, jest z definicji ograniczony w swojej funkcjonalności, co poważnie ogranicza użytkowników pragnących wykorzystywać zaawansowane funkcje systemów analitycznych (np. drążenie danych, symulacje, raportowanie ad hoc).

Wyzwaniem dla interfejsów nowoczesnych systemów wspomagania decyzji jest więc ich zdolność "uczenia się użytkownika" po to, by "inteligentnie" łączyć najczęściej używane polecenia w funkcje - scenariusze wykorzystywane w procesie rozwiązywania problemu decyzyjnego. Im lepiej bowiem interfejs wspomaga "nauczanie", nie tylko nawigacji po systemie, lecz również sposobów rozwiązywania problemów, tym szybciej użytkownik może wykorzystać pełną funkcjonalność wdrożonego narzędzia. Nowoczesne interfejsy systemów wspomagania decyzji pozwalają, na przykład, na bezpośrednią komunikację (poprzez Internet) z dziedzinowymi bazami wiedzy zawierającymi podobne przypadki problemów decyzyjnych, takich jak właśnie rozwiązywany przez użytkownika. Tak więc, nowoczesny język komunikacji systemu z użytkownikiem powinien umożliwić wyszukanie w bazie wiedzy systemu (repozytorium scenariuszy) przypadku podobnego do aktualnie rozpatrywanego problemu decyzyjnego i "skomponować" dialog z użytkownikiem prowadzący do rozwiązania problemu, a w konsekwencji wygenerowania specjalistycznego zestawu raportów.

Podobnie jak język komunikacji pozwala decydentowi na transmisje informacji i poleceń do systemu, tak język prezentacji staje się narzędziem komunikacji pomiędzy systemem a użytkownikiem. Analogicznie, pojęcie "język prezentacji" obejmuje także wszelkiego typu urządzenia wyjścia stanowiące o jakości prezentowanych informacji. Język prezentacji "odpowiada" więc za to, co i w jakiej formie użytkownik systemu wspomagania decyzji widzi i/lub słyszy podczas pracy z systemem. Umożliwia prezentacje danych oraz raportów w różnych formach - tabele, tekst, grafika prezentacyjna. Pozwala także użytkownikowi na definiowanie raportów o żądanym stopniu szczegółowości oraz generowaniu ich w wybranym formacie. Należy podkreślić, że język prezentacji, w szczególności dla systemów wspomagania decyzji, musi być tak projektowany, by forma prezentacji informacji była z jednej strony adekwatna do rozwiązywanego problemu, z drugiej natomiast odpowiadała preferencjom użytkowników, czyli była zgodna z modelem mentalnym decydenta.