Konfiguracja centralna

Konfiguracja taka jest zwykle domeną sieci z dużą liczbą stacji i urządzeń. Wszystkie jej węzły i serwery zasila jeden UPS w technologii true on-line. Wybiera się zasilacz o najwyższym czasie funkcjonowania między awariami i o wysokiej sprawności. Kiedy z góry zakłada się skalowalność sieci, czyli jej rozwój, można zdecydować się na macierz power array albo zasilacz w technologii hot sync. Ale równolegle można łączyć zasilacze o jednakowej mocy, przystosowane fabrycznie do takiej pracy.

Do zalet konfiguracji centralnej należy bezproblemowe uziemienie systemu, niższy koszt wymiany baterii i łatwiejszy, czasami tańszy serwis. Wady są głównie dwie: duża zależność od terenu oraz trudny do określenia koszt dodatkowego okablowania - w łagodnych warunkach instalacyjnych wynosi on ok. 15-18 proc. kosztu zasilacza. Niejednokrotnie trudny i rozległy teren neutralizuje zalety tej konfiguracji, a nawet ją dyskwalifikuje. Decydując się na tę konfigurację trzeba też mieć na uwadze, że jeden zasilacz zapewnia wszystkim urządzeniom taki sam czas autonomii. Ponadto każda awaria zasilacza lub zwarcie powodują niekontrolowane wyłączenie całego systemu.

Wysoką wartość mocy można uzyskać z jednego zasilacza lub z kilku, przystosowanych do pracy równoległej. Niektóre zasilacze mogą współdzielić obciążenie bez potrzeby wspierania ich pracy specjalnym okablowaniem, wykorzystywanym tradycyjnie do wymiany informacji o wartości i znaku zmiany prądu wyjściowego. Wybierając ten typ urządzeń unika się plątaniny przewodów.

Wspomniana wcześniej skalowalność sieci z centralnym zasilaniem może nastręczyć sporo kłopotów. Konfiguracja scentralizowana zawsze wiąże się z kosztami okablowania zasilania, często względnie wysokimi. Jeśli zakłada się skalowalność sieci, to instalacja elektryczna musi być od razu przystosowana do przyszłych warunków sieciowych, których się jeszcze nie zna. Jeśli natomiast sieć nie rozwinie się do zaplanowanej postaci, to koszt okablowania ponad wartość nominalną trzeba wliczyć do strat. Gorzej, kiedy przewidywany rozwój sieci będzie wyższy od zaplanowanego. Wtedy trzeba z reguły zdecentralizować konfigurację, gdyż zmiana instalacji jest kosztowna.

Konfiguracja rozproszona

W tej konfiguracji każdy węzeł sieci ma swój własny zasilacz, często w technologiach line interactive lub off-line. Jest ona preferowana dla sieci z niewielką liczbą stacji i punktów odległych. W tych zastosowaniach jest ona bezkonkurencyjna.

Konfiguracja rozproszona nie wymaga żadnego dodatkowego okablowania, wobec czego jest bardzo często rozszerzana na struktury z dużą liczbą urządzeń. Ale ma też poważną wadę. Jest nią możliwość wystąpienia różnicy potencjałów między urządzeniami. Niekiedy jedynym sposobem wyeliminowania skutków niepożądanych różnic potencjałów jest zastosowanie droższego łącza światłowodowego w miejsce miedzianego. Ponadto ze wzrostem liczby zasilaczy rośnie ryzyko awarii i zwiększa się częstotliwość wymiany baterii.

Konfiguracja mieszana

Główną korzyścią tej konfiguracji są niższe wydatki na okablowanie elektryczne. Centralizuje się zwykle od 50 do 70 proc. stacji, a dla pozostałych, zwłaszcza najbardziej oddalonych, przeznacza się oddzielne zasilacze. Największe punkty sieci będą zasilane z UPS true on-line, a pozostałe zostaną wyposażone w zasilacze on-line lub line interactive