RTCP jest odpowiedzialny za nadzorowanie sesji czasu rzeczywistego pomiędzy aplikacjami wytwarzającymi ruch a odbierającymi. Protokół umożliwia nadawcy informowanie odbiorcy o skierowaniu w jego stronę ruchu RTP. Pozwala też odbiorcy tworzyć raporty i kierować je do nadawcy. Jest to użyteczne w multicastingu IP, ponieważ umożliwia diagnozowanie błędów podczas dystrybucji pakietów.
Wzajemne relacje pomiędzy RTP i RTCP ilustruje rysunek na str. 27 po prawej. Ruch RTP jest zawsze simpleksowy - od nadawcy do odbiorcy, podczas gdy strumień wiadomości RTCP jest dwukierunkowy. Raporty nadawcy i odbiorcy wymagają sporej szerokości pasma. RTCP zawiera warunki do zdefiniowania pasma częstotliwości, w którym te raporty będą przesyłane. Cała koncepcja sprowadza się do tego, ażeby utrzymywać stały całkowity ruch dla sesji, bez względu na liczbę uczestniczących w niej użytkowników. Każda aplikacja może śledzić liczbę rozpowszechnionych raportów i stosownie zmniejszać lub zwiększać odstępy (przerwy) między nimi. Ponadto RTCP udostępnia procedury umożliwiające obliczanie odstępów między raportami dla zapobiegania przeciążeniom w sytuacjach, kiedy użytkownicy wysyłają komunikat w tym samym czasie.
Każde źródło pakietu RTCP wysyła opis źródła zawierający informacje o naturze (rodzaju, typie) aplikacji generującej ruch. W wiadomościach (raportach) zawarte są opisy źródeł definiujących atrybuty, takie jak adresy poczty elektronicznej, położenie geograficzne, numery telefonów czy nazwy skrzynek pocztowych. Przykładowa postać wiadomości została przedstawiona na rysunku na str. 26. Obligatoryjną liczbą dla raportu nadawcy jest 200, a dla odbiorcy 201. Uczestnicy połączeń audiokonferencyjnych lub wideokonferencyjnych mogą zrezygnować z udziału w dowolnym czasie za pośrednictwem wiadomości o nazwie Bye. Wiadomości RTCP mogą być kodowane specyficznie dla każdej aplikacji. W rzeczywistości RTCP nie troszczy się o zawartość tych wiadomości, moduły operacyjne RTCP przekazują je pomiędzy aplikacjami w sposób przezroczysty.
Inne protokoły modelu TCP/IP
ALL5 (ATM Adaptation Layer nr 5) – ostatnia z pięciu warstw adaptacyjnych modelu ATM, przeznaczona do transmisji LAN–LAN. Dzieli przychodzące pakiety TCP/IP na komórki i wysyła kolejno w sieć;
BOOTP (BOOTstrap Protocol) – standardowy protokół IETF z 1985 r., wykorzystywany m.in. do zdalnego inicjowania pracy stacji roboczej. Umożliwia gromadzenie adresów TCP/IP na serwerze centralnym, a nie na każdej stacji roboczej;
FTP (File Transfer Protocol) – protokół transferu plików w sieci Internet, pakiet usług systemu Unix, wykonywanych w razie potrzeby zgodnie z dostarczonym planem pracy. Specyfikacja FTP definiuje 6 różnych typów plików, z których wykorzystywane są dwa: ASCII – jako zwykły plik tekstowy, i binarny – jako każdy inny. Ma on trzy tryby pracy: strumieniowy, kompresji i blokowy. Lista poleceń obejmuje kilkadziesiąt pozycji, a wśród nich: otwieranie sesji, kontrolę tożsamości, wybór trybu transmisji, zmiany nazwy, kasowanie, przesuwanie katalogów, pomoc w poszukiwaniu pliku itp.;
NFS (Network File System) – rozproszony system plików opracowany przez Sun Microsystem i wykorzystywany w różnych systemach operacyjnych. Umożliwia użytkownikom korzystanie z katalogów i plików sieciowych znajdujących się fizycznie w różnych stacjach roboczych. Środowisko TCP/IP udostępniło systemowi NFS usługi komunikacyjne warstwy transportowej (bezpołączeniowe UDP oraz opcjonalnie – połączeniowe TCP), dzięki czemu dysponuje bardzo wartościowym zbiorem usług sieciowych. NFS ma parę wad. Nie sprawdza się na przykład podczas intensywnego i jednoczesnego korzystania różnych stacji roboczych z tego samego zbioru danych. Znane są także ograniczenia wykorzystywania plików lokalnych, jakie wprowadza NFS podczas korzystania z plików zdalnych w środowisku Unix: nie gwarantuje poprawności niepodzielnego zapisywania, dopisywania do pliku i blokady dostępu do plików. Na NFS został oparty system DFS (Distributed File System), opracowany przez konsorcjum OSF i uważany za system bezpieczniejszy;
PING (Packet Internet Protocol) – protokół rodziny TCP/IP, sprawdzający status systemu. Wysyła do sprawdzanego urządzenia swój specjalny pakiet ping i czeka na odpowiedź w postaci echa protokołu ICMP. Umożliwia sprawdzenie dostępności i funkcjonowania każdego urządzenia sieciowego. Wysoka niezawodność urządzeń sieciowych i stale wzrastająca niezawodność sieci bardzo poważnie ograniczyły częstość używania tego protokołu. Niemniej jednak ramki ping mogą generować wszystkie testery sieciowe;
RFC 877 lub RFC 1356 – protokoły IETF określające zasady przesyłania datagramów IP do obwodów wirtualnych X.25;
SLIP – protokół minimalny warstwy sieciowej, zaprojektowany do przesyłania datagramów IP o długości do 1006 bajtów łączem szeregowym punkt-punkt o przepływności do 19,2 kb/s. SLIP nie zapewnia ani korekcji błędów, ani kompresji i szyfrowania danych. Nie pozwala też na żadne negocjowanie konfiguracji sieci, a połączenie z siecią obsługuje przez port szeregowy PC i przez modem stacji izolowanej TCP/IP. Komputer, który korzysta z tego protokołu, musi mieć adres IP przypisany na stałe, gdyż SLIP nie zapewnia również adresowania. Wbrew pozorom SLIP nie jest i nie był standardowym protokołem rodziny TCP/IP. Z uwagi na liczne niedostatki został wyparty przez PPP lub zastąpiony przez CSILP;
SNMP (Simple Network Management Protocol) – jeden z najpowszechniejszych protokołów zarządzania siecią, opracowany początkowo dla sieci lokalnej i później rozwijany na potrzeby połączonych sieci TCP/IP (Internet); standard de facto od 1988 r.;
Telnet (Remote Terminal Protocol) – protokół tworzenia wirtualnego terminala sieciowego, np. w postaci monitora z klawiaturą, w nieformalnie standardowym trybie emulacji VT100, VT102 czy VT330. Telnet udostępnia znormalizowany interfejs, dzięki któremu klient ma zapewniony dostęp do usług komputera znajdującego się w zdalnym węźle sieci. Z kolei zdalny komputer z Telnetem może postrzegać zdalny terminal klienta jak lokalny. Klient i serwer mogą uzgadniać opcje przypisane terminalowi wirtualnemu, na przykład siedmiobitowy lub ośmiobitowy kod znaków, używając do tego celu kilku poleceń w rodzaju WILL (ustawienie) czy DO (zgoda);
TFTP (Trivial File Transfer Protocol) – uproszczony protokół transferowania plików, korzystający z usług bezpołączeniowych protokołu UDP. Jest to silnie okrojona i oddzielnie implementowana wersja protokołu FTP, bez żadnych zabezpieczeń i udogodnień;
RPC (Remote Procedure Call) – protokół zdalnego wywoływania różnych procedur: obliczeniowych, wykonujących pojedyncze operacje na plikach, wyszukiwania danych w bazach itp. Jest to podsystem umożliwiający zdalny dostęp do usług sieciowych w sposób podobny do tradycyjnego wywoływania procedur lokalnych. Duży wpływ na rozwój RPC miało włączenie tego protokołu w 1986 r. do systemu Unix BSD. Na protokole RPC opierają się między innymi: system plików NFS, zarządzanie SNMP, RMON i rozproszone bazy nazw NIS oraz NIS plus. Jest on podstawowym środkiem komunikacji w środowiskach niejednorodnych; współpracuje z protokołem XDR;
XDR (eXchange Data Representative Protocol) – specyfikuje specjalną metodę warstwy prezentacji uniezależniającą funkcjonowanie SNMP, RMON, NFS czy NIS od sprzętu i systemu operacyjnego. Określa też między innymi strukturę bajtową przesyłanych danych (prezentację tekstów, tablic itp.), umożliwiając przystosowanie różnych reprezentacji danych do wspólnych potrzeb i rozwijanie funkcji wspomnianych protokołów bez konieczności zmiany prezentacji danych w komputerze.
