Obsługa sprzętu i sterowniki

Windows jest dużo lepiej wyposażony w sterowniki niż Linux. W niektórych przypadkach problemem jest nie brak sterownika dla danego produktu, ale brak obsługi poszczególnych konfiguracji standardowej instalacji - np. dodania nowego monitora z inną częstotliwością odświeżania i innym rozmiarem ekranu, niż jego poprzednik. Ponieważ Linux wykorzystuje tekstowe pliki konfiguracyjne (chociaż istnieje mnóstwo aplikacji GUI, które je przykrywają), często zmiana ustawień systemu zgodnie z wymaganiami nowego wyposażenia nie jest łatwa dla administratora. W wielu przypadkach nie jest oczywistym, gdzie szukać plików konfiguracyjnych, ponieważ dane takie są rozproszone. Windows pod tym względem jest przystępniejszy: wszystko jest w jednym, znanym miejscu i wszystko można osiągnąć kliknięciem na odpowiedniej pozycji. Tak więc przy instalowaniu nowego sprzętu większą szansę jego poprawnego zainstalowania daje Windows.

Wynika to głównie z tego, że CD dołączany do sprzętu zawiera sterowniki dla wszystkich odmian Windows, a często żadnego dla Linuksa.

Sytuacja ta ulega powoli zmianie - ostatnio producenci sprzętu zaczęli wchodzić w porozumienia z niezależnymi projektantami sterowników. Wydaje się, że w miarę rosnącej popularności Linuksa sposób ten będzie się rozpowszechniać.

Windows także nie jest całkowicie uwolniony od problemu sterowników. Wraz z wprowadzeniem Windows Server 2003 dostawcy sprzętu muszą dostarczać jeszcze jedną wersję sterownika. Pomimo dużego podobieństwa do Windows 2000 (w wielu przypadkach w Windows 2003 można użyć sterowników Windows 2000) architektura sterowników została trochę zmieniona i dla w pełni poprawnego działania potrzebne są ich nowe wersje.

Jakość sterowników

Chociaż wiele sterowników dla Linuksa jest pisanych przez osoby niemające bezpośredniego dostępu do informacji źródłowej na temat sprzętu i bez finansowych zachęt, to są one zaskakująco stabilne i niezawodne. Z chwilą, kiedy dostawcy sprzętu zaczną bardziej współpracować z autorami sterowników, liczba błędów w takich sterownikach jeszcze się zmniejszy. Autorzy, którzy musieli dotąd używać metod dysasemblacji i wyszukiwać szczegóły wywołań API metodą prób i błędów, coraz częściej mają możliwość otrzymania pełnej dokumentacji technicznej sprzętu.

Obsługa sprzętu nie jest najistotniejszym powodem wyboru platformy systemu operacyjnego. Brak obsługi urządzeń, które (najczęściej z powodu polityki sprzętowej przedsiębiorstwa) powinny być użyte, to tylko pozorny problem. Wystarczy zmienić tę politykę, często z pożytkiem dla IT.

Wsparcie platform

Windows NT obsługiwał platformę procesora Alfa firmy DEC (dzisiaj HP) oraz całą gamę procesorów 80 x 86 Intela. Wsparcie Alfy przedłużono do wersji 2000. Windows Server 2003 obsługuje już tylko linię Intela, w tym 64-bitowy procesor Itanium.

Linux natomiast obsługuje sporą liczbę różnych architektur. Jądro Linuksa może być kompilowane dla platform: Alfa, ARM, PA-RISC, IBM S/390, Intel IA-64, Intel 80 x 86, Motorola 680 x 0, MIPS, PowerPC i Sun Sparc. A chociaż niektórzy dostawcy koncentrują się na platformie Intel (Red Hat), to jednak wiele dystrybucji potencjalnie obejmuje wszystkie wymienione platformy.

Symetryczny multiprocessing (SMP) dostępny jest w większości dystrybucji Linuksa, a także dystrybucjach jądra. Windows również obsługuje SMP, chociaż liczbę procesorów wyznacza wersja systemu. I tak dla Windows 2000 Server i Windows Server 2003 Standard Edition wynosi ona 4; dla Advanced/Enterprise Edition - 8; dla Datacenter - 32. Windows Server 2003 Web Edition, który nie ma odpowiednika w Windows 2000, jest ograniczony do dwóch procesorów.

Wymagania i ograniczenia

W przypadku Windows edycja wersji wyznacza wymagania na zasoby sprzętowe. Windows Server 2003 Web Edition jest ograniczony do 2 GB RAM, podczas gdy edycje Standard, Advanced i Datacenter odpowiednio do 4, 32 i 64 GB (wersja Windows dla procesorów 64-bitowych w edycji Enterprise - 64 GB i Datacenter - 512 GB). Liczba obsługiwanych procesorów w standardowym jądrze Linuksa wynosi 16, ale w praktyce większości instalacji dotyczy 4 procesorów, ponieważ przeciążenia komunikacji miedzyprocesorowej stają się czynnikiem ograniczającym i przyrost szybkości uzyskiwany z dodatkowych procesorów jest coraz mniej znaczący.

Platformy zagnieżdżane

Windows i Linux można uznać za użyteczne platformy dla takich aplikacji sieciowych, jak obsługa weba czy poczta elektroniczna. Jednak niektóre aplikacje potrzebują OS bardziej jako systemu zagnieżdżanego, a nie ogólnego interfejsu pomiędzy sprzętem i oprogramowaniem.

I tak np. Check Point FireWall-1 posadowiony jest na systemie Windows 2000 lub Linux (także na różnych odmianach Uniksa). Linux, ponieważ jest systemem open source, częściej jest wykorzystywany w oprogramowaniu zapór ogniowych. Zazwyczaj jest używane jądro Linuksa, zagnieżdżane w oprogramowaniu i instalowane w sprzęcie. To ostatnie podejście jest bezpieczniejsze, ponieważ twórcy zapór ogniowych mają pełny dostęp do kodu źródłowego i mogą pominąć fragmenty, które ich zdaniem wnoszą potencjalne luki do sytemu. W przypadku Windows projektant musi zdać się na gwarancje bezpieczeństwa, jakie daje Microsoft, i dokumentację dla wszystkich skomplikowanych komponentów, w których musi zrobić zaczepy programowe.

Problemy wersji

Oba systemy mają odmienne i zagmatwane sposoby identyfikacji wersji. Windows jest dostępny w wersji Windows 2000, XP, Server 2003, do tego dochodzą jeszcze edycje. I tak np. Windows 2000 ma trzy edycje (Standard, Enterprise i Datacenter). W praktyce mamy więc do czynienia nie z trzema wersjami systemu, ale ośmioma, z których każda ma różne właściwości.

Z drugiej strony Linux ma wiele różnych dystrybucji: Red Hat, Suse, Debian itp. Dystrybutorzy też wprowadzają wersje swoich dystrybucji. Dystrybutor bierze na ogół najnowsze wydanie jądra Linuksa i powiązane z nim biblioteki, łączy to z oprogramowaniem aplikacyjnym open source (kompilatory, serwery baz danych, pakiety biurowe itp.) oraz uzupełnia swoimi dodatkami. Najbardziej oczywista różnica pomiędzy dystrybucjami to oparte na GUI narzędzia konfiguracyjne dla instalatorów i autouaktualnienia, które sprowadzają nowe wersje jądra i związane z nimi aplikacje. Ponieważ dystrybucje zawierają tyle pakietów open source, ile tylko dystrybutor mógł wyszukać, wybór dostępnych programów nie różni się bardzo z dystrybucji na dystrybucję.

Dużo odmian Linuksa oznacza, że dostawcy oprogramowania mają niewiele czasu na zapewnienie kompatybilności swoich produktów z nowymi wydaniami tych systemów operacyjnych. Na szczęście jest generalnie utrzymywana podstawowa funkcjonalność - wywołania systemowe i miejsca na dysku, gdzie przechowywane są pliki programowe, pozostają te same.

Linux i Windows mają zapewnioną obsługę ze strony dostawcy nawet wtedy, gdy pojawi się nowa wersja. Microsoft ogłasza formalny cykl życia produktu, w ramach którego zapewnia różne poziomy wsparcia.

Dostawcy Linuksa są mniej formalni w kwestii cyklu życia produktu, ale podobnie jak Microsoft zachowują zakładkę czasową na wsparcie starszej i nowej wersji. Należy jednak pamiętać, że dostawcy Linuksa dysponują skromniejszym budżetem na takie wsparcie i okres ten jest zazwyczaj krótszy.