Dalsze podniesienie szybkości w okablowaniu uzyskano w wyniku innego wykorzystania linii skrętkowych w kablu. Dzisiaj informacja jest transmitowana przez kilka par miedzianych jednocześnie (zwykle 4), co powoduje dalsze podwyższenie przepływności granicznej. Przykładowo standard Ethernet 1000Base-T przewiduje transmisję z wykorzystaniem wszystkich czterech par przewodów w kablu, a nie tylko dwóch jak w przypadku Ethernet 10Base-T czy Ethernet 100Base-T. W praktyce oznacza to, że nawet w okablowaniu kat. 5 mogą być przesyłane sygnały z przepływnością większą niż 100 Mb/s.

Kable, media i klasy

Z punktu widzenia użytkownika niezwykle istotne jest stosowanie i przestrzeganie standardów instalacyjnych w sieciach okablowania strukturalnego. Umożliwia to dołączanie sprzętu aktywnego pochodzącego od różnych producentów do infrastruktury kablowej, która stanowi interfejs pomiędzy różnymi aktywnymi urządzeniami sieciowymi. Standardy zapewniają także dużą elastyczność w momencie, gdy zachodzi potrzeba zmiany umiejscowienia sprzętu. W nowym miejscu po prostu podłącza się sprzęt do istniejącego już przyłącza sieciowego, dokonuje się odpowiednich zmian w szafie dystrybucyjnej i to wszystko. Nie potrzebne są już żadne zmiany w instalacji kablowej. Możliwe jest to tylko wówczas, gdy istniejąca infrastruktura kablowa została zaprojektowana i wykonana zgodnie z określonymi standardami i normami dotyczącymi okablowania strukturalnego.

Funkcje i możliwości okablowania strukturalnego określają dzisiaj dwie klasyfikacje: kategorie medium transportowego (miedź i światłowód) oraz klasy aplikacji, jakie mogą być realizowane za ich pośrednictwem. Europejskie (EN 50173) i międzynarodowe (ICO 11801) normy dotyczące wymagań na okablowania strukturalne są ujęte w klasach od A do F, czyli dzisiaj do maksymalnej częstotliwości 600 MHz (klasa F). W odróżnieniu od kategorii medium, klasy okablowania określają wymagania, jakie musi spełnić kompletne łącze transmisyjne zbudowane z kabli oraz osprzętu niezbędnego do realizacji konkretnych usług. Dla poszczególnych klas graniczne częstotliwości przenoszenia dla określonych klas okablowania za pomocą skrętki miedzianej (oporność 100 Ohm) wynoszą dzisiaj: klasa A do 100 kHz, klasa B do 1 MHz, klasa C do 16 MHz, klasa D do 100 MHz, klasa E do 250 MHz oraz klasa F do częstotliwości 600 MHz (z propozycją jej rozszerzenia na 1200 MHz w 2008 r.).

{{z:networld::5}Okablowanie miedziane tworzone dzisiaj co najmniej w kat. 5 lub wyższej musi dzisiaj spełniać wiele szczegółowych wymagań, ujmujących: długość połączeń, rezystancję każdej pary, pojemność pary, impedancję pary, straty odbiciowe (Return Loss), opóźnienie (czas propagacji sygnału), prawidłowość połączeń (Wire Map) oraz tłumienność w pasmie 1-100 MHz dla każdej pary oddzielnie. Istotne wymagania dla medium stawiają wskaźniki określające przesłuchy w kablach, w tym przesłuch zbliżny w pasmie 1-100 MHz oznaczany jako NEXT (Near-End Crosstalk) i PS NEXT (Power Sum NEXT) dla transmisji wieloparowych, przesłuch zdalny EL FEXT (Equal Level Far-End Crosstalk) i PS FEXT (Power Sum Equal FEXT) oraz jeden z najważniejszych współczynników ACR (Attenuation to Crosstalk Ratio) - świadczący o jakości sygnału po stronie odbiorczej. Dla kabli wieloparowych ważnym miernikiem ich przydatności do szybkich transmisji jest przesłuch obcy Alien Crosstalk, pochodzący od innych torów transmisyjnych w tym kablu, a definiowany przez dwa parametry ANEXT (Alien NEXT) oraz AFEXT (Alien FEXT).

1 Gb/s podstawą

Przepływność 1 Gb/s już stała się normą szkieletowego okablowania większości przedsiębiorstw, chociaż administratorzy coraz częściej zamierzają instalować u siebie szybsze rozwiązania miedziane lub światłowodowe w technologii 10GbE (Ethernet, 10 Gb/s). Nie ulega wątpliwości, że nadszedł czas wdrażania przepływności 10 Gb/s - najpierw w instalacjach okablowania pionowego, a następnie w sieciach szkieletowych każdej nowoczesnej firmy. Praktyka wskazuje jednak, iż mimo widocznych postępów w podnoszeniu szybkości transportowych, sieci LAN Ethernet o przepływności 1 Gb/s nadal pozostają dominującym rozwiązaniem w okablowaniu strukturalnym przedsiębiorstw.

W budynkowych instalacjach używa się przede wszystkim przepływności 1 Gb/s, uzyskiwanej bądź na kablach miedzianych 1GBase-T, bądź na coraz tańszym włóknie optycznym. W bardziej wymagających instalacjach, sieci szkieletowe tworzy się prawie wyłącznie w o rząd wyższym standardzie 10GbE - zapewniającym jednoczesny transport wielu multimedialnych aplikacji czasu rzeczywistego. Wszystkie te rozwiązania charakteryzuje wzajemna zgodność funkcjonalna (Ethernet), co w miarę pojawiających się potrzeb pozwala na bezproblemowe przechodzenie do wyższych szybkości transportowych.

Nowe możliwości tworzenia optycznego okablowania strukturalnego o wysokiej niezawodności pojawiły się z chwilą przemysłowego dopracowania technologii wytwarzania plastików przewodzących światło, czyli polimerowych włókien optycznych klasy POF (Plastic Optical Fibre) dla dużych i bardzo dużych przepustowości. Komercyjnie uzyskiwana w nich tłumienność jednostkowa, nieprzekraczająca dzisiaj 30 dB/km (typowo 24 dB/km), pozwala na stabilne wyciąganie polimerowych włókien o średnicy nieprzekraczającej 250 µm, a więc o parametrach zbliżonych do tradycyjnych włókien kwarcowo-szklanych. Udostępnione w ubiegłym roku (2007) przez firmę Nexans włókno polimerowe CYTOP zapewnia transmisję w stosunkowo szerokim oknie optycznym 650-1300 nm. Uzyskiwane w nich przepływności sięgają więc typowo kilkaset metrów z przepływnością nie mniejszą niż 1 Gb/s oraz do standardowo 10 Gb/s w zasięgu do 100 m.

Wzrost wydajności szkieletowych systemów okablowania strukturalnego powyżej 1 Gb/s stał się niezbędny w aplikacjach, które integrując wielu uczestników wymagają szerszego pasma sieci rdzeniowej. Tak więc, korzystając z okablowania o szybkości 10 Gb/s, operatorzy i administratorzy mogą w zasadzie dostarczać klientom indywidualnym usługi związane z szerokopasmowym internetem, a także jednoczesny dostęp do muzyki, filmów, wideoklipów, serwerowych gier komputerowych czy serwisów tematycznych lub przekazów telewizji cyfrowej. Coraz częściej są one uzupełniane głosem transmitowanym w technologii VoIP, który stanowi niezbędny składnik aplikacji określanych jako triple play lub quadruple play (triple play + mobile).