Ethernet 100 Gb/s

Jeszcze kilka lat temu sądzono, że przepływność 10 Gb/s uzyskiwana w szkielecie okablowania da kilkuletnią gwarancję oferowania interaktywnych usług multimedialnych bez limitowania szerokości pasma poszczególnym abonentom. Prognozy te okazały się zbyt optymistyczne, zwłaszcza tam gdzie operatorzy zaczęli udostępniać wielu użytkownikom aplikacje z najwyższej półki. Do zwiększonej konsumpcji pasma LAN przyczyniają się duże ośrodki data center, agregujące wiele zewnętrznych strumieni o nominalnej przepustowości 10 Gb/s. Ponadto każde sięgnięcie użytkownika do zbiorów w systemie potrzebuje szybkości dosyłowej ok. 50 Mb/s, a przejście na bardziej nowoczesne systemy Vista lub instalacja rozszerzonej wersji oprogramowania jedynie pogarsza warunki transportowe w sieci. Zwłaszcza że stacje robocze już standardowo wyposaża się w porty 10 Gb/s.

Zagrożenia przez WiMAX

Zapotrzebowanie na szerokość pasma dostępowego rośnie też w bezprzewodowych sieciach WLAN. Systemy dostępowe 2G/3G projektowane przede wszystkim do świadczenia usług głosowych użytkownikom pieszym i przemieszczającym się w pojazdach uległy modernizacji w kierunku transmisji danych, poprzez wdrożenie w nich technologii HSCSD, GPRS i EDGE, a także szerokopasmowego UMTS/HSPA (High Speed Packet Access). Operatorzy komórkowi UMTS stopniowo podnoszą przepływność w swych sieciach (HSDPA, HSUPA) do 3,6 Mb/s (zamiast 1,8 Mb/s) - rozszerzając w ten sposób dostęp do bezprzewodowych rozwiązań WLAN - i z rozwiązań tych zaczynają korzystać pierwsi użytkownicy komórek.

Na rynek wchodzą również bezprzewodowe rozwiązania szerokopasmowe w odpornych na zakłócenia technologiach WiMAX (WMAN). Przewidywane od początku do komunikacji na terenach rozległych wyrastają na największego konkurenta istniejących rozwiązań 3G zarówno dla głosu, jak i szybkiej transmisji danych. Obecnie WiMAX jest postrzegany jako medium do szerokopasmowej komunikacji ze stacjonarnymi oraz wolno przemieszczającymi się użytkownikami (piesi), którzy wyposażeni w stacjonarne lub przenośne terminale mogą komunikować się ze stacjami bazowymi w strefach hot zone, bez konieczności bezpośredniej widoczności anten nadawczo-odbiorczych.

Dla zróżnicowanych potrzeb pojawiają się kolejne wersje standardu WiMAX, najpierw jako IEEE 802.16a, następnie przeznaczone do łączności stacjonarnej jako 802.16d (802.16-2004), a obecnie trwają końcowe prace nad specyfikacją 802.16e, która ma być podstawą docelowego rozwiązania całkowicie mobilnego systemu WiMAX. Duże nadzieje można dzisiaj wiązać z pracami grupy roboczej IEEE 802.20, która koncentruje się nie tyle na dalszym podnoszeniu szybkości standardu WiMAX, lecz zapewnieniu dostępu do sieci mobilnej szybko przemieszczającym się użytkownikom (do 120 km/h). Mimo że dostęp radiowy ulega nieustannej ewolucji, a WiMAX Forum nadal nie zakończyła procesu pełnej certyfikacji sprzętu na zgodność z mobilną wersją, sprzedaż urządzeń do obsługi mobilnego dostępu wzrosła w ub. r. o 117% w stosunku do 2005 r.