W pierwszej kategorii znajdziemy m.in. grupę "Kraje i kultury", a w niej, oprócz takich kręgów, jak "Taniec Środkowego Wschodu" czy "Pierścień Odessy", znajduje się też POLring, składający się na razie z kilkudziesięciu stron. Choć trzeba od razu powiedzieć, że ten ostatni przykład nie jest najlepszą wizytówką prezentowanej technologii i poszukiwacz polskich adresów lepiej zrobi, jeśli od razu uda się na którąś z bardziej znanych i renomowanych stron (np. Wirtualna Polska). Niemniej, tak jak wspomniano, cechą internetowych pierścieni jest również ich otwartość - ramy narzucane tu, chcącej się organizować społeczności internetowej, nie są zbyt sztywne.

Być może zresztą strategia ta będzie się zmieniać. Wciąż bowiem pojawiają się nowe pierścienie w Sieci i nowe struktury je organizujące. Firma Looplink np. dba o to, aby organizowane przez nią pierścienie zachęcały swą formą do współpracy potencjalnych reklamodawców. Dynamika nowej technologii, jak wszystko co związane z Internetem, jest bardzo wysoka. W 1996 r. Sage Weil był "władcą" ok. 1000 pierścieni, rok później liczba ta wzrosła 10-krotnie. Nic dziwnego, że "garażową" technologią zainteresowała się firma Starseed, która chce uczynić wirtualne kręgi bardziej profesjonalnymi, a jednocześnie zwiększyć liczbę pierścieni o treściach komercyjnych.

Warto również podkreślić, że maleją początkowe opory właścicieli poszczególnych witryn, związane z faktem sąsiadowania z ofertą konkurencji - w końcu na handlowym pasażu czy w branżowej książce telefonicznej jest podobnie. Nic dziwnego. Dotychczasowe doświadczenia "pierścieniowców" pokazują, że liczba określająca odwiedziny strony zintegrowanej w ramach internetowego kręgu znacznie wzrasta. Choć prawdą jest, że pierścień "kusi" też swoją specyfiką do opuszczenia strony i łatwego udania się do następnej. Z pewnością potrzebne byłyby bardziej szczegółowe badania optimum liczby stron w pierścieniu. Cały czas idzie przecież o "podzielność uwagi" internauty.

Granice wzrostu

Raport Klubu Rzymskiego sprzed ćwierćwiecza pod tym właśnie tytułem zawierał wiele interesujących stwierdzeń. Był jednak zbyt nacechowany maltuzjanizmem i obciążony wadą każdej prognozy: pozorną logiką wynikającą z łatwości ekstrapolacji istniejących trendów. Granice wzrostu nie istnieją, zmieniają się tylko jego formy. Ekonomia uwagi (attention economy) jest tego wyraźnym dowodem. Materia zostaje zastępowana i uzupełniana przez informacje. Ów proces zmienia nie tylko paradygmat funkcjonowania mediów, z Internetem włącznie, ale zaczyna przeobrażać wiele innych obszarów naszego życia.

Po sferze rozrywki, organizacji czasu wolnego i gospodarki, przyjdzie także czas na politykę i mechanizmy funkcjonowania demokracji. Już dziś kampanie wyborcze bardziej przypominają show niż programową dyskusję. Poparcie dla polityka w znacznej mierze wynika nie z przyczyn merytorycznych, ale ze sposobu jego prezentacji i postrzegania. Jeżeli przyjąć, że do głównych zadań władzy należy kontrolowanie zasobów na określonym terytorium, to widać, że wraz ze wzrostem znaczenia informacji - jako dobra ekonomicznego - rola rządów również będzie się zmieniać.