Niedogodnością współczesnych sieci telekomunikacyjnych jest konieczność przechodzenia przez wiele warstw protokołów w każdym z węzłów sieci, co generuje opóźnienia i zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia błędów. Problem ten eliminują sieci całkowicie optyczne, w których nie trzeba kontrolować przesyłanego ciągu bitów, z wyjątkiem fragmentów związanych z cyfrowym opakowaniem kanału optycznego. Instalacja rozwiązań całkowicie optycznych pozwala na korzystanie z bardzo szerokiego pasma transmisyjnego, a ponadto daje niezależność od protokołów warstw wyższych oraz podnosi odporność sieci na uszkodzenia. Sieci optyczne były początkowo stosowane jedynie w połączeniach punkt-punkt z zastosowaniem technologii DWDM (Dense Wavelength Division Multiplexing) - dając zwiększenie przepływności traktów dalekosiężnych oraz sieci szkieletowych. W miarę wzrostu zapotrzebowania na pasmo, zaczęto je wdrażać w sieciach regionalnych i metropolitalnych, a obecnie stają się one elementem sieci szkieletowych w okablowaniu przedsiębiorstw.
W rezultacie uzyskano przezroczyste sieci ethernetowe o przepustowości wymaganej indywidualnie dla konkretnej usługi, łącznie z prostotą ich skalowania. Kluczowym elementem w tworzeniu sieci całkowicie optycznych są rekonfigurowane multipleksery optyczne ROADM (Reconfigurable Optical Add/Drop Multiplexers), zdecydowanie poprawiające skuteczność przełączania i elastyczność obsługi poszczególnych użytkowników bądź kanałów. Stosowane w nich przestrajane częstotliwościowo lasery i filtry oraz układy kompensacji dyspersji powodują, że międzywęzłowe łącza optyczne nie muszą spełniać zbyt wygórowanych parametrów transmisyjnych, często o takich samych wymaganiach jak w transporcie 10 Gb/s. Taka koncepcja pozwoliła uzyskiwać rzeczywiście tańsze transmisje również w okablowaniu strukturalnym (w odniesieniu do jednego megabajta danych).
