Przesyłanie strumieni multimedialnych przez Internet wymaga określonego systemu kodowania i kompresji, takiej jak MPEG (Motion Picture Experts Group), oraz protokołów zapewniających odpowiedni poziom usług QoS. W takich zastosowaniach korzysta się z protokołów RSVP, RTP, RTCP i IPM przy rozgłaszaniu lub multicastingu. Ostatnio do przesyłania strumieni danych multimedialnych przez Internet coraz częściej stosuje się protokoły RTSP i SCP. Microsoft, we współpracy z firmami Adobe, Intel, realNetworks i Vivo Software, przedstawił IETF, celem uznania jako standard, swój projekt ASF (Advanced Streaming Format). Został on stworzony do dostarczania i zsynchronizowanego odtwarzania (play-back) wielu rodzajów mediów – od wideo po audio oraz od grafiki po dźwięk instrumentalny MIDI (Musical Instrument Digital Interfaces).

O protokołach RTP i RTCP pisaliśmy już wcześniej (str. 25–27)

Protokół IPM (IP Multicast) jest rozszerzeniem standardu IP zdefiniowanym w dokumencie RFC 1112 (Host Extension for IP Multicasting), pozwalającym na operacje rozgłaszania do wcześniej określonej liczby użytkowników internetowych zdefiniowanych przez identyfikatory URL. Kluczowym elementem w stosie TCP/IP dla multicastingu IP jest protokół IGMP zdefiniowany w RFC 1112, który zezwala stacji roboczej użytkownika końcowego na odpytanie serwera zarządzającego grupą multicast o pozwolenie na podłączenie się do grupy multicastingu IP. Protokół IGMP również wymienia i dystrybuuje informacje o grupach multicast pomiędzy sąsiednimi routerami.

Protokół RTSP (Real-Time Streaming Protocol) jest pomyślany jako silny protokół dla przesyłania strumienia multimedialnego z jednej do wielu aplikacji, z wykorzystaniem technik multicast i unicast oraz obsługi współdziałania pomiędzy klientami a serwerami różnych producentów. Przesyłanie to polega na dzieleniu danych na pakiety o odpowiedniej wielkości dla pasma dostępnego pomiędzy klientem a serwerem. Celem takiego przesyłania jest sterowanie wieloma sesjami dostarczania danych oraz zapewnienie sposobu wyboru kanałów dostaw, takich jak UDP, TCP, IP Multicast lub mechanizmy dostarczania oparte na protokole RTP. Protokół RTSP był opracowywany tak, by mógł pracować ponad protokołem RTP, sterując dostarczaniem danych w czasie rzeczywistym, a także, by można go również użyć z protokołem RSVP w celu ustalania i zarządzania sesjami przesyłania strumieni multimedialnych z rezerwacją pasma. Protokół RTSP używa protokołu SCP (Session Control Protocol), by umożliwić użycie pojedynczego połączenia TCP pomiędzy klientem a serwerem dla sterowania jednym lub wieloma strumieniami.

Protokół SCP zezwala na przeprowadzanie kilku transakcji lub konwersacji na pojedynczym połączeniu TCP pomiędzy tym samym klientem a serwerem.

Wideokonferencje w Internecie

Zbiór protokołów T.120 opracowany przez ITU dla telewideokonferencji ma strukturę dwuwarstwową.

Warstwa górna składa się z protokołów T.126 i T.127, które zabezpieczają aplikacje obsługujące konferencje. Protokół T.126 pozwala na wymianę i korektę nieruchomych obrazów i jest doskonały do obsługi "białych tablic". Protokół T.127 zapewnia transport każdego zbioru binarnego podczas konferencji.

Warstwa niższa zapewnia pewnego rodzaju "infrastrukturę". Protokół T.123 zawiera stosy protokołów dla transportu danych pomiędzy różnymi dostępnymi sieciami – od sieci PSTN do sieci ISDN oraz od cyfrowych obwodów do komutacji pakietów. Protokoły T.122 i T.125 zapewniają współdziałanie aplikacjom wyższej warstwy. Protokół T.124 zarządza sterowaniem konferencją, śledzeniem aplikacji i węzłów, wspomaganiem zabezpieczeń i prowadzącego konferencję.