Czy serwery są już gotowe?

Wysoka przepływność bitowa infrastruktury sieciowej nie jest dostatecznym warunkiem, by w pełni wykorzystywać zdolności transmisyjne sieci. Aby komunikacja między węzłami przebiegała optymalnie, potrzebne są nie tylko gigabitowe kanały interfejsowe i odpowiednia wydajność procesorów, ale przede wszystkim szybsze interfejsy magistralowe na płytach głównych urządzeń. Konieczność podniesienia przepustowości wcale nie oznacza, że pracujące już serwery muszą być wymieniane na nowe. Najczęściej wystarczy doposażyć je w wydajniejsze wymienne moduły interfejsowe 40/100G, pod warunkiem, że dysponują one odpowiednio silnymi procesorami oraz mają właściwe interfejsy wewnętrzne.

Większość węzłów serwerowych wykorzystuje interfejs magistralowy PCI-E (PCI Express), którego pierwsze wersje pozwalały na transmisje z szybkością 2,5 Gb/s (ok. 8 Gb/s przez złącze 16-stykowe). Okazało się jednak, że nie jest to zadowalającą przepustowość i następna generacja (premiera w 2007 r.), znana jako PCI-Express 2.0 (16 styków), podwoiła szybkość taktowania sygnałów dla kart NIC (Network Interface Card), udostępniając transport magistralowy na poziomie 16 GB/s. Uzgodniona niedawno trzecia generacja złączy PCI-Express 3.0 pozwala na efektywniejsze kodowanie (128/130b), umożliwiając osiąganie zagregowanej szybkości płyty głównej serwera do 32 Gb/s. Z punktu widzenia transmisji szeregowej wewnątrz urządzeń komputerowych, serwery te są już wyposażane w takie magistrale i mają zadowalającą przepustowość - potrzebną do akceptowania transmisji zewnętrznych 40G lub wyższych (do 320 Gb/s).

W kontaktach ze środowiskiem zewnętrznym ethernetowe transmisje LAN 40/100GbE uzyskuje się głównie poprzez agregowanie wielu kanałów o nominalnej przepływności 10G (10 kanałów) bądź 25G (4 kanały), chociaż istnieje możliwość instalowania rozległych łączy operatorskich 40 Gb/s bez Ethernetu 40GbE. Zwłaszcza że komunikacja 40GbE jest łatwiejsza do wdrażania i prostsza w zarządzaniu kompletną infrastrukturą sieciową - ze względu na jednorodność protokołów, mniejszą złożoność kabli (złącza wielostykowe MPO) oraz brak specjalistycznych wymagań przesyłowych.

Alternatywy dla 40/100GbE

Obecnie w sieciach dominują trzy technologie komunikacyjne o dużej szybkości, wszystkie ukierunkowane na obsługę przyłączonych klientów: tradycyjny bądź przełączany Ethernet o zróżnicowanych przepływnościach, pierścieniowa Fibre Channel do blokowego transportu danych (do 100 km) w środowisku SAN i dla pamięci masowych oraz technologia InfiniBand zapewniająca najniższe opóźnienia pakietów przez sieć zawierającą serwery i klastry. Wykorzystanie wirtualizacji serwerów ma przyczynić się do dalszego wzrostu przepustowości infrastruktury.

40/100GbE kontra SDH. Chociaż operatorzy nadal chętnie korzystają z traktów dostępowych 40 Gb/s w ustępującej technologii SDH/SONET (OC-768), to według przewidywań analityków z CIR (Communication Industry Research) łącza ethernetowe 40GbE bądź 100GbE są rzeczywiście wydajniejsze. Ich zdaniem do 2016 r. całkowicie wyeliminują one korzystanie z dotychczasowych rozwiązań OC-768 (SDH, 40 Gb/s). Ważną zaletą 40/100GbE jest możliwość niemal dowolnego wymiarowania szerokości pasma, dzięki czemu można je precyzyjnie dopasować do bieżących potrzeb klienta. Ta cecha eliminuje też konieczność utrzymywania dużej liczby łączy dostępowych, co z kolei obniża koszt instalacji całego systemu.

Od niedawna obserwuje się przyspieszenie tendencji odchodzenia od klasycznych sieci SDH/SONET do optycznych rozwiązań WDM (USA, Chiny) i taka ewolucja czeka również kraje z regionu EMEA. "Przechodzenie do nowej generacji stacjonarnych struktur komórkowych w szkielecie jest jednym z kroków, jakie podejmują operatorzy sieci optycznych, wykorzystując do tego technologie szkieletowe 40/100G, OTN (Optical Transport Network) oraz ROADM" - zwraca uwagę Andrew Schmitt, główny analityk rozwiązań optycznych w Infonetics Research.