Sieci pamięci masowych (II)
- Janusz Chustecki,
- 01.11.1999
Urządzenie łączy się z pętlą, używając do tego celu portu typu NL (NL-Port). Do obsługi bardziej złożonych konfiguracji służy port typy FL (FL-Port). Na rysunku 2 widać schemat przykładowej pętli arbitrażowej. Jeden port FL jest tu połączony bezpośrednio z dyskami twardymi. Rozwiązanie to można porównać do równoległej magistrali SCSI, która łączy adapter I/O serwera bezpośrednio z dyskami. Ten typ podsystemu FC-AL zawiera taką samą liczbę elementów co SCSI, dlatego koszty obu rozwiązań są porównywalne.
Pętla arbitrażowa Fibre Channel z hubem
Arbitrażowa pętla Fibre Channel (patrz rys. 3) ma tę samą wadę co równoległa magistrala SCSI - uszkodzenie pętli powoduje, że każde z urządzeń dołączonych do pętli jest niedostępne. W wielu rozwiązaniach FC-AL spotkamy dlatego dwie pętle, które łączą ten sam zestaw urządzeń.
Technologia taka nie tylko udostępnia dane w przypadku awarii jednej z pętli, ale pozwala też podwajać przepustowość łącza podczas normalnej pracy.
Zarówno na rysunku 2, jak i na kolejnych rysunkach nie pokazano podwójnej pętli.
I chociaż koncepcja pętli jest prosta, a jej topologia jest bardzo przejrzysta, to wiele kłopotów potrafią przysporzyć użytkownikom skomplikowane okablowanie i konfigurowanie takiej sieci. Kablowanie i instalacja nie są już taką prostą sprawą. Dlatego do arbitrażowych pętli Fibre Channel wprowadzono huby.
W hubach można instalować układy bypass (znane jako LRS - Loop Resiliency Circuit), które pozwalają dołączać i wykluczać urządzenia z aktywnej pętli, nie przerywając pracy tej pętli i pozostałych dołączonych do niej urządzeń. W chwili wykluczenia urządzenia lub dodania nowego ruch pakietów ulega zatrzymaniu na bardzo krótki czas (są to przerwy trwające zaledwie kilka milisekund), po czym pętla przystosowuje się do nowej sytuacji (topologii) i wraca do normalnej pracy. Integralną częścią standardu FC-AL jest protokół odpowiedzialny za rekonfigurowanie pętli, znany pod nazwą LIP (Loop Initialization Protocol).
Macierz dyskowa dołączana do pętli arbitrażowej Fibre Channel
Są już dostępne huby FC-AL, do których można dołączać zarówno kable miedziane, jak i światłowody (producenci stosują tu najczęściej adaptery, umieszczając je między dwoma rodzajami mediów). I chociaż łącza światłowodowe Fibre Channel są dużo droższe niż kable miedziane, to ich zasięg jest nieporównywalnie większy - do jednego kilometra w przypadku użycia światłowodu wielomodowego i do 10 kilometrów w przypadku użycia droższego światłowodu jednomodowego.
Pojedynczy hub może w takiej konfiguracji obsługiwać zarówno sąsiadujące z nim o kilkanaście metrów farmy dysków twardych, jak i oddalone o kilkaset metrów macierze dyskowe lub serwery, wyposażone w adaptery FC-AL, do których można podłączać światłowody.
Jak widać, rozwiązanie takie oferuje elastyczność, jakiej na próżno by szukać w innych technologiach - do huba można podłączać zarówno urządzenia pamięci masowej pracujące w sąsiednim pokoju, jak i podobnej klasy urządzenia zainstalowane w budynku znajdującym się kilka kilometrów od huba.