Dlatego oprócz Carrier Extension w sieciach Gigabit Ethernet stosuje się potokowy tryb transmitowania pakietów - Packet Bursting. Gdy stacja ma do wyekspediowania w sieć większą liczbę pakietów, to pierwszy pakiet jest rozszerzany (jeśli zachodzi taka konieczność) o odpowiednią liczbę bitów rozszerzenia, tak aby ramka miała długość co najmniej 512 bajtów. Następne pakiety są transmitowane jeden za drugim, przy minimalnej szczelinie oddzielającej ramkę od ramki (parametr IPG - Inter Packet Gap). Trwa to aż do chwili, gdy Burst Timer (1500 bajtów) osiągnie wartość zero.

Architekturę protokołów stosowanych w sieci Gigabit Ethernet widać na rysunku 3. GMII (Gigabit Media Independent Interface) to interfejs sprzęgający warstwy MAC i Physical Layer, dzięki któremu warstwa MAC może wymieniać dane z różnego rodzaju mediami. GMII jest rozszerzeniem interfejsu Media Independent Interface (stosowanego w sieciach Fast Ethernet) i może wymieniać dane z łączami przesyłającymi pakiety z szybkością 10, 100 lub 1000 Mb/s. GMII ma do dyspozycji dwie oddzielne ścieżki o szerokości ośmiu bitów każda i dlatego może pracować w trybie półdupleksu i pełnego dupleksu. Interfejs bada stan łącza, odczytując dwa statusy: nośna i kolizja. Podwarstwa uzgadniania Reconciliation Sublayer (RS) mapuje te statusy, przekazując je w formie sygnałów Physical Signalling podwarstwie MAC. GMII może więc - używając tego samego kontrolera MAC - komunikować się z łączem opartym na światłowodzie (wielomodowym i jednomodowym) oraz z łączem opartym na kablu miedzianym (kabel ekranowany i skrętka nieekranowana).

Interfejs GMII jest podzielony na trzy podwarstwy: PCS, PMA i PMD. Podwarstwa PCS (Physical Coding Sublayer) komunikuje się z podwarstwą Reconciliation, używając tego samego systemu kodowania co Fibre Channel, czyli 8B/10B. System pracuje w ten sposób, że osiem bitów informacji jest kodowanych w dziesięciu taktach zegarowych. Sygnały Carrier Sense i Colission Detect są odbierane przez podwarstwę PCS i przekazywane do Reconciliation Sublayer. Właśnie ta podwarstwa zarządza procesem automatycznego rozpoznawania rodzaju zastosowanej technologii, dzięki któremu karta sieciowa wie, jak ma pracować (szybkość - 10, 100, lub 1000 Mb/s i półdupleks lub pełny dupleks).

Podwarstwa PMA (Physical Medium Attachment) odbiera bity z dolnej warstwy i po odpowiednim przetworzeniu przekazuje je do górnej warstwy (i odwrotnie). Najniższa podwarstwa nosi nazwę PMD (Physical Medium Dependent), a integralną częścią tej podwarstwy jest MDI (Media Dependent Interface), definiujące fizyczne parametry łącza (łączówki, wtyki itp.).

Sieci Ethernet mogą transmitować pakiety w obie strony jednocześnie (pełny dupleks). Aby zapewnić kompatybilność, pakiety mogą też być transmitowane w trybie półdupleksu.

Za miesiąc - wszystko, co chcielibyście wiedzieć o Ethernecie 10 Gb/s.