Znakowanie obrazów jest znane od dawna - praktycznie każde oprogramowanie do obróbki grafiki posiada możliwość umieszczania cyfrowego znaku wodnego - za pomocą wbudowanej opcji bądź w postaci dodatkowej wtyczki. Znaki wodne umieszczane w obrazach objawiają się minimalnym "zaszumieniem", które w zastosowaniach innych niż wysokiej klasy prace DTP nie zostanie zauważone.

Ważną cechą znaków wodnych jest to, że potrafią przetrwać skanowanie, przycinanie, kserowanie na kolorowej kopiarce, a nawet zmianę rozmiaru obrazu.

Wydaje się zatem, że umieszczanie znaków wodnych w obiektach graficznych jest niemal niezawodnym sposobem na oznaczenie poszczególnych egzemplarzy dokumentu. Niemniej takie oznaczenie ma swoje słabe strony - jeśli informacji tekstowej, zastosowanie optycznego rozpoznawania znaków (OCR) zatrze ślady. W takim wypadku rozwiązaniem jest oznaczenie egzemplarzy dokumentów wewnątrz samego tekstu. Na pozór rzecz jest niewykonalna, niemniej stosowane są co najmniej dwa sposoby.

Pierwszy polega na zmianie wyrazów i szyku zdań, drugi na drobnych modyfikacjach położenia liter na stronie. Dostępne oprogramowanie do ukrywania danych w tekście działające w ten sposób jest przeznaczone dla języka angielskiego (próby dostosowania do języka polskiego były bardzo trudne ze względu choćby na deklinację). Technologia jednak działa i jest bardzo trudna do wykrycia. Przykładowym programem dokonującym takich modyfikacji jest snowdrop, ale na rynku jest coraz więcej oprogramowania zarówno komercyjnego, jak i open source. Widziałem także makropolecenie do pakietu OpenOffice, które w edytorze Writer potrafiło dokonywać właśnie takich identyfikujących egzemplarz zmian.

Nawet prymitywne metody polegające na umieszczaniu drobnych pomyłek ("literówek") wewnątrz tekstu względnie oznaczanie kropkami na marginesach przynosi rezultaty. Kropka jest dobrym sposobem na oznaczenie dokumentu, gdy wiadomo że podlega kopiowaniu na urządzeniu analogowym. Zamiast kropek można także wykorzystać technikę opierającą się na pionowych paskach z cienkich szarych linii, które wyglądają tak jakby drukowane były na "spracowanej" drukarce.

Szwindel przez radio

Wiele artykułów napisano o włamaniach do istniejącej sieci bezprzewodowej. Na łamach Computerworld omawiane były niemal wszystkie schematy - od pospolitego zalogowania się do niezabezpieczonej sieci, poprzez złamanie klucza WEP i innych zabezpieczeń, aż do pirackiego punktu dostępu WLAN włączonego do sieci przez osobę obecną w pomieszczeniach. Choć zabezpieczenia dla sieci WLAN są doskonalone, możliwości włamań ciągle przybywa - sprzęt do "testowania" może mieć każdy.

Nawet dostatecznie zabezpieczone przedsiębiorstwo, wykorzystujące poprawnie sieci lokalne, może być zagrożone tą drogą. Problem polega na tym, że piracką stację dostępową można po prostu podłączyć do sieci lokalnej. Biorąc pod uwagę fakt, że coraz częściej ze stacjami dostępowymi WLAN integrowane są routery sieciowe, ominąć można także restrykcje sprzętowe. Taki router może przecież "udawać" kartę sieciową z dowolnym adresem MAC. Jedyne, co jest w stanie pomóc, to hybrydowy (hostowo-sieciowy) system wykrywania włamań.

Byłoby dobrze, gdyby system ten był dodatkowo wyposażony w oprogramowanie do pasywnego klasyfikowania hostów na podstawie ich pakietów (tak właśnie działają popularne programy: p0f i siphon). Gdy pakiet przechodzi przez router, jego wartość TTL ulega zmniejszeniu o jeden. Tę zmianę najprościej wykryć (chociaż nie jest to jedyna cecha pakietów, na podstawie której można wyciągnąć jakieś wnioski). Wykrycie pirackiego punktu dostępowego WLAN nie jest trudne. Stosowne oprogramowanie, a także sprzęt umożliwiający zlokalizowanie takiego urządzenia są dostępne na rynku. Działają bardzo dobrze, podając siłę sygnału oraz kanał, na którym pracuje to urządzenie.