Przeciwdziałanie problemom wynikającym z trendów „weź do pracy swój komputer” (BYOD, Bring Your Own Device) lub „wybierz sobie indywidualnie sprzęt” (CYOD, Choose Your Own Device) wymaga zdefiniowania dostępowych reguł kontekstowych:

• dostęp w zależności od pory doby/dnia tygodnia;
• dostęp w zależności od miejsca (parametry IP, geopozycja);
• szyfrowanie danych w zależności od ich kategorii;
• blokady internetowe w zależności od aplikacji;
• porównywanie stanu sprzętu z firmowymi referencjami.

Klucz z człowieka

W tym miejscu zauważamy, że każdy z nas również musi zarządzać własną tożsamością. W przeciwieństwie do jednej tożsamości fizycznej posiadamy wiele tożsamości elektronicznych. Przy wielości aplikacji software’owych, w wymiarze służbowym i prywatnym, stawiamy sobie pytanie: kim jestem w określonym systemie informatycznym? I nie chodzi tu o budowanie fałszywych profilów na portalach społecznościowych, ale o udokumentowanie tożsamości. Można podzielić je na trzy grupy:

1) autoryzacja pamięcią, tj. udokumentowanie tożsamości za pomocą określonych informacji (w typowym przypadku poprzez posiadanie loginu, czyli kombinacji użytkownik/hasło);

2) autoryzacja przedmiotami, tj. dokumentowanie tożsamości np. za pomocą specjalnych kart czy kluczy (smartkey);

Zobacz również:

• Przeglądarka Chrome będzie jeszcze jakiś czas akceptować pliki cookie
• Czy smartfony potrzebują oprogramowania antywirusowego
• Microsoft zaatakowany przez Rosjan - celem kluczowe systemy

3) autoryzacja biometryczna, która wykorzystuje specyficzne cechy człowieka z uwzględnieniem wiedzy statystycznej.

W ostatnim przypadku mówimy o dziedzinie z ponad stuletnią tradycją – w roku 1892 przyrodnik Galton opublikował przełomową dla kryminalistyki pracę dotyczącą daktyloskopii pod wymownym tytułem: „Fingerprints”. W sferze IT pole zastosowań biometrii to technologie identyfikacji osób na podstawie:

• odcisków palców (np. Touch-ID/iPhone);
• głosu (np. aplikacje VoiceVault);
• twarzy (np. BIOID) lub kształtu ucha;
• oczu (skanowanie tęczówki dla biatlonistów stosowano na olimpiadzie w Nagano, 1998 r.);
• geometrii dłoni (możliwość łączenia z odciskami palców) czy wzorów żył;
• motoryki (zarówno poruszania się, jak i pisania, np., dynamiki i nacisku na klawiaturę, podpisu na tablecie);
• termogramów (np. twarzy);
• genów (obecnie nie ma szybkich i tanich metod dla zastosowań dostępowych);
• zapachu (faza eksperymentalna).

Praktyka pokazuje, że dobrym rozwiązaniem jest stosowanie kombinacji dwóch

rodzajów autentyfikacji, podanych w punktach: 1, 2, 3.