Zabezpieczenie serwerów fizycznych przed awarią

W tradycyjnych środowiskach, niewykorzystujących wirtualizacji do zapewnienia wysokiej dostępności serwerów, stosowane są narzędzia do replikacji, takie jak Neverfail lub NSI DoubleTake. Oprogramowanie to pracuje pod kontrolą systemu operacyjnego zainstalowanego w serwerze i synchronizuje przetwarzane w nim dane i aplikacje z innym komputerem, pełniącym rolę systemu zapasowego.

Tego typu rozwiązanie wymaga kosztownej duplikacji elementów sprzętowych, co - zwłaszcza w centrum danych wyposażonym w dużą liczbę serwerów - jest często ekonomicznie trudne do zaakceptowania.

Zobacz również:

• 5 priorytetów, które obniżają koszty chmury i usprawniają operacje IT

Tu technologie wirtualizacyjne mogą się przydać. Oprogramowanie do replikacji można tak skonfigurować, by traktowało maszyny wirtualne jako komputery docelowe, zawierające kopię systemu i danych. Tego typu rozwiązania hybrydowe są często wykorzystywane w korporacjach do budowy systemów o wysokiej dostępności dla aplikacji, których producent nie zapewnia wsparcia dla środowisk zwirtualizowanych (a aplikacji takich wciąż jest wiele).

Ochrona serwerów wirtualnych

Jest wiele metod umożliwiających stworzenie redundantnej kopii klastra, składającego się z wirtualnych serwerów, która zapewnia podtrzymanie pracy aplikacji w razie krytycznej awarii serwera. Na rynku dostępne są narzędzia oferowane przez różnych niezależnych producentów, które można instalować również w już istniejących zwirtualizowanych środowiskach IT, jak też oprogramowanie udostępniane przez dostawców hypervisorów.

Wśród tych pierwszych, do najpopularniejszych pakietów można zaliczyć Vizioncore vReplicator i NSI Double-Take for Virtual Infrastructure. Narzędzia te zapewniają integrację z wirtualnym hostem na poziomie hypervisora i umożliwiają ciągłą synchronizację wykorzystywanej przez niego lokalnej pamięci masowej - z drugim serwerem wirtualnym. Zaletą tego rozwiązania jest fakt, że nie wymaga ono stosowania zewnętrznej, współdzielonej pamięci masowej (czyli najczęściej systemu SAN), dzięki czemu zmniejsza koszty niezbędnej inwestycji w system HA, choć jednocześnie wymaga duplikacji pamięci DAS (Direct-Attached Storage), co nie jest zbyt efektywne.

Natomiast do wad można zaliczyć ścisłą integrację z hypervisorem, która często powoduje opóźnienia w dostępności nowych wersji oprogramowania współpracujących z najnowszymi hypervisorami, co ogranicza możliwości aktualizacji i wykorzystania nowych funkcji udostępnianych przez producentów oprogramowania wirtualizacyjnego.

Dlatego zastosowanie mechanizmów HA, oferowanych na przykład przez VMware vSphere lub Microsoft Hyper-V, może być w niektórych przypadkach najlepszym rozwiązaniem. Niestety wymaga ono inwestycji w system współdzielonej pamięci masowej SAN. Choć ceny takich pamięci w ostatnich kilku latach zasadniczo spadają, to dla mniejszych firm ich koszt wciąż może być trudny do zaakceptowania. W przedsiębiorstwach o umiarkowanych wymaganiach na pojemność pamięci masowej, oprogramowanie do replikacji oferowane przez niezależnych producentów jest często jedyną ekonomicznie uzasadnioną podstawą budowy systemu HA.

Mechanizmy zapewniające wysoką dostępność wirtualnych maszyn oferowane przez producentów hypervisorów różnią się w szczegółach, ale są oparte na jednej względnie prostej koncepcji. Tworzony jest klaster składający się z serwerów podłączonych do współdzielonej pamięci masowej oraz baza danych zawierająca aktualne informacje o zasobach wykorzystywanych przez wirtualne hosty, które jednocześnie monitorują się wzajemnie w sposób ciągły, analizując bieżący stan serwerów.

Jeśli nastąpi awaria któregoś hosta lub utraci on połączenie z siecią lub pamięcią masową, inne działające serwery natychmiast uruchamiają proces odtwarzania systemu i przywracania działania maszyn wirtualnych zainstalowanych w serwerze, który przestał funkcjonować.