System Center R2 w kierunku chmury

Główny nacisk w nowym System Center położono na integrację z chmurą. Widać go w wielu obszarach, głównie w przypadku sieci, szablonów usług, a także Windows PowerShell.

Duże organizacje mogły do tej pory narzekać na ograniczenie Hyper-V związane z liczbą maszyn na host. Wynikała ona z wymagania fizycznej karty sieciowej na każdy hostowany gateway. To mogło prowadzić do marnotrawienia zasobów sprzętowych mocnych serwerów, które były w stanie uruchamiać znacznie więcej maszyn. W Windows Server 2012 R2 nie ma już tego problemu.

Zobacz również:

• Cyfrowa transformacja z AI - co nowego na Google Cloud Next 24
• Nvidia odtworzyła całą planetę. Teraz wykorzysta jej cyfrowego bliźniaka do dokładnego prognozowania pogody
• Google ostrzega przed monopolem Microsoftu w chmurze

System Center Virtual Machine Manager R2 (SCVMM) może także obsługiwać całą infrastrukturę sieciową centrum danych i zapewniać połączenia pomiędzy wieloma stronami za pomocą VPN site-to-site. Integracja z IPAM (IP Address Manager) to dodatkowy element ułatwiający pracę z wieloma przestrzeniami adresowymi IP z jednego miejsca.

Microsoft wprowadził wirtualizację sieci po raz pierwszy do Windows Server 2012. Logiczne sieci są podstawą, w której znajdują się pozostałe elementy wirtualnej sieci. Przy pierwszym uruchomieniu System Center należy skonfigurować logiczną sieć, do której mogą się podłączać wszystkie wirtualne sieci. Domyślnie System Center tworzy sieć logiczną, do której są podłączone wszystkie urządzenia i widzą się nawzajem.

W przypadku drugiego wydania System Center możemy obok sieci VLAN tworzyć także sieci prywatne – PVLAN.

Mechanizm bazuje na rozwiązaniu bramy NVGRE (Network Virtualization using Generic Routing Encapsulation) do połączeń site-to-site. NVGRE jest dość nowym standardem (obecnie w fazie draft) opracowanym specjalnie dla środowisk cloud computing i wirtualnych. Zasadą jego działania jest enkapsulacja pakietów warstwy 2 podczas transmisji w warstwie 3. NVGRE pozwala więc na połączenie między urządzeniami z odseparowanych sieci (w sensie adresu IP), tak jakby pracowały w tej samej podsieci (warstwie 2).

Wśród innych rozwiązań sieciowych trzeba wspomnieć o Single Root I/O Virtualization (SR-IOV). Jest to standard opracowany przez grupę PCI-SIG, która rozwija standardy PCI. SR-IOV pracuje wraz z chipsetem systemu wspierającym wirtualizację, umożliwiającym remapowanie przerwań i kanałów DMA, co pozwala na bezpośrednie przypisanie zasobów urządzeń zgodnych z SR-IOV do konkretnych maszyn wirtualnych. W ten sposób można przypisać np. fizyczną kartę sieciową do wirtualnej maszyny.

Dodatkowo warto skorzystać z mechanizmu NIC Teaming wprowadzonego w drugim wydaniu Windows Server 2012 R2. Pozwala on na łączenie kart sieciowych w grupy, w celu zwiększenia przepustowości albo zabezpieczenia przed awariami.

Wsparcie dla Linuksa

W nowym wydaniu Windows Server 2012 R2 znacznie rozszerzono wsparcie dla wirtualnych maszyn z Linuksem. Obsługiwana jest zdalna replikacja takich maszyn, dynamiczna alokacja pamięci oraz zasobów dyskowych bez konieczności resetowania. Rozwiązania backupowe opracowane dla nowego wydania także bez problemu powinny obsługiwać wirtualne maszyny z systemem Linux. Spośród ciekawych ustawień warto wymienić możliwość ustalania minimalnego rozmiaru pamięci, który jest niższy niż wymagany przy starcie systemu. Mechanizm Hyper-V smart paging pozwala na włączenie resetowania wirtualnej maszyny w przypadku, gdy host Hyper-V jest w sytuacji ekstremalnego wykorzystania pamięci. Kolejne rozwiązanie – memory ballooning – umożliwia przekazanie nieużywanego przydziału pamięci do maszyny o większym chwilowym zapotrzebowaniu na nią.