Jeden system może zwykle monitorować jednocześnie wiele odległych i znajdujących się w różnych miejscach traktów optycznych, a dokładniej: wszystkie trakty, w których zostały zainstalowane wyniesione optyczne jednostki testowe. Jednostka zarządzająca (serwer) zbiera od nich te informacje przez klasyczną sieć TCP/IP, uaktualnia na bieżąco własną mapę sieci optycznej i sygnalizuje operatorowi konkretną awarię lub możliwość wystąpienia takiego zagrożenia w sieci. Przygotowuje także parametry do alternatywnej rekonfiguracji całego systemu optycznego. Proces rekonfiguracji sieci może przebiegać automatycznie bądź wymaga decyzji i akceptacji administratora. Do badania wydajności tak szerokiego spektrum sieci optycznej można w Polsce wykorzystać analizatory Anritsu MP1590A (Elsinco), przeznaczone do diagnozowania sieci PDH/DSn i synchronicznych SDH/SONET oraz rozwiązań transportowych OTN (Optical Transport Network).

Testowanie platform DWDM

Różnorodność i niepowtarzalność szerokopasmowych platform optycznych ze zwielokrotnieniem falowym DWDM powoduje, że poprawność ich funkcjonowania można w zasadzie kontrolować wyłącznie dedykowanym przez producenta sprzętem pomiarowym i określoną przez niego procedurą testową, właściwą dla konkretnego rozwiązania. Tym bardziej że rozmaitość oferowanych przez platformy optyczne funkcji jest duża, a ponadto ciągle są one usprawniane. Oceny bieżącej gotowości platformy do pełnienia swych funkcji transmisyjnych SDH i przełączania strumieni optycznych można dokonać z uwzględnieniem kilku przyjętych kryteriów testowych, takich jak: jakość rozwiązania sprzętowego, zdolność przełączania strumieni optycznych, sposób zarządzania platformą, bezpieczeństwo przekazów, łatwość serwisowania i prostota jej instalacji.

Z założenia technologia zwielokrotnienia DWDM odnosi się jedynie do najniższej warstwy (fizycznej) modelu odniesienia ISO/OSI, co oznacza, że nie można bezpośrednio kontrolować najbardziej interesujących użytkownika funkcji i parametrów związanych z transmisją, trasowaniem, rutowaniem i przełączaniem pakietów przez sieć. Klasyczne pomiary liczby pakietów na sekundę, alokacji buforów danych czy szybkości łączy lub mocy przetwarzania procesorów w takich produktach nie są odpowiednie ani do testowania wydajności, ani kontroli funkcji platform optycznych. W tej sytuacji ocenę przydatności platformy do pracy można przeprowadzać wg zupełnie innych, bardziej praktycznych kryteriów testowych, dających odpowiedź na podstawowe pytania:

• czy platforma może współdziałać z różnymi protokołami, inaczej mówiąc, czy sieć optyczna spełnia kryterium przeźroczystości transmisji;
• jak urządzenie jest odporne na krótkotrwałe bądź całkowite przerwy w transmisji w wyniku awarii łączy;
• jaki poziom elastyczności i jakie sposoby redundancji oferuje testowany produkt optyczny.

Sprawdzenie poprawności działania dokonuje się zwykle przez gwałtowną ingerencję w normalną pracę systemu z odnotowaniem zasięgu destrukcji zjawiska i czasu odnowy sieci. Platforma optyczna albo działa, albo nie - i właściwie nie istnieją żadne inne stany pośrednie.

Sprawdzanie odporności platformy

Praktyczne sprawdzenie stabilności pracy i odporności urządzeń optycznych DWDM na przypadkowe zakłócenia zewnętrzne polega na równoczesnym i ciągłym atakowaniu platform optycznych komendą diagnostyczną PING. Nękające bombardowanie komendą należy prowadzić w sposób ciągły lub przypadkowy podczas transmisji we wszystkich możliwych do zaakceptowania przez platformę standardach sieciowych: ATM, Fast Ethernet czy Gigabit Ethernet. Jako źródło bombardowania można stosować różne zdalnie przyłączone stacje robocze, które bez przerwy (np. przez 72 godz.) rozsyłają zapytania dotyczące stanu poszczególnych urządzeń aktywnych włączonych do sieci. Po zakończeniu testowania liczba straconych bądź zagubionych komend, na które nie uzyskano odpowiedzi, nie powinna przekraczać pojedynczych zdarzeń.

Innym sposobem szybkiego sprawdzenia odporności systemu optycznego na zakłócenia jest symulowanie awarii urządzenia poprzez odłączenie zasilania dowolnego, ale istotnego elementu platformy bądź łącza optycznego. Zwykle powoduje to degradację tego fragmentu systemu optycznego lub automatyczne przełączenie na środki rezerwowe. Po ponownym włączeniu zasilania istotnym i mierzonym przez obsługę parametrem platforma optyczna jest zdolna do automatycznego odtworzenia stanu sprzed awarii i powrotu do normalnego funkcjonowania - bez ingerencji operatora. Powrót do pełnej sprawności systemu w czasie krótszym niż 10 s należy uznać za zadowalający.

Zbliżonym testem odporności pierścieniowej platformy optycznej typu Metro jest fizyczne odłączenie podstawowego pierścienia transmisyjnego (jednego z dwóch) i badanie poprawności transmisji po automatycznym przekonfigurowaniu sieci na połączenia redundancyjne. Jeśli czas przekonfigurowania standardowo nie przekracza sekundy, działanie naprawcze systemu należy oceniać jako niezły wynik testowy. Liczba straconych komend PING podczas takich nieoczekiwanych i przypadkowych przełączeń na awaryjne pierścienie redundancyjne winna być minimalna (zwykle poniżej 10). Tak nieoczekiwane i brutalne ingerencje należy przeprowadzać wielokrotnie, aby uzyskać w powtarzalny sposób stabilne wyniki z niewielką tolerancją błędu pomiarowego.

Jednym z trudniejszych etapów testowania jest symulowanie odporności platformy na zakłócenia między czynnymi kanałami DWDM, czyli badanie wzajemnego oddziaływania podczas pracy między aktywnymi długościami fal optycznych. Pomiary należy przeprowadzać podczas wszystkich rodzajów transmisji (ATM, Fast Ethernet i Gigabit Ethernet), zakłócając błyskami świetlnymi poszczególne kanały aktywne z jednoczesnym sprawdzeniem poprawności testowej w pozostałych kanałach optycznych. Tak testowane urządzenia winny zawsze zachowywać się poprawnie.

Do największych dostawców platform optycznych osiągalnych na krajowym rynku należą: Alcatel (TeraLight), Lucent Technologies (WaveStar OLS), Siemens (WaveLine), Matrix (Enterasys) i TTI Inventel (FOMUX). Większość z nich jest produkowana w wersjach przeznaczonych do tworzenia struktur teletransmisyjnych w obszarach miejskich i międzystrefowych (do 100 km) bądź w połączeniach długodystansowych sięgających ok. 1000 km.