Test serwera ProLiant DL380
-
- NetWorld,
- 01.12.2001
W serwerze można zainstalować pamięć RAM o maksymalnej pojemności 6 GB (konfiguracja standardowa) lub 4 GB (konfiguracja z zapasową pamięcią). Ta druga konfiguracja polega na tym, że specjalny program (agent) śledzi pracę pamięci RAM i odnotowuje błędy. Jeśli stopa błędów przekroczy określony poziom, uszkodzony moduł pamięci RAM jest automatycznie wyłączany z eksploatacji, a jego miejsce zajmuje moduł zapasowy. Program monitorujący pamięć RAM generuje w takim przypadku stosowny alert i za pośrednictwem systemu zarządzającego serwerem wysyła go do administratora.
Serwis na piątkę
Ocena serwera ProLiant DL 380 G2
Compaq zastosował w tym serwerze proste, ale bardzo przydatne rozwiązanie. Są to diody UID (Unit ID), pomagające identyfikować serwer. Wyobraźmy sobie sytuację, że naprawiamy jakiś serwer. Rzecz w tym, że jest on zainstalowany w szafie pełnej serwerów tego samego typu. Po wstępnym zorientowaniu się, co dolega szwankującemu serwerowi, może być konieczne wykonanie różnych czynności z tyłu szafy. I tu banalny problem - chcemy zlokalizować właściwy serwer. Wyjątkowo łatwo przyjdzie to nam z serwerem DL380, w którym przyciski UID i towarzyszące im diody są umieszczone z przodu i z tyłu chassis.
Zarządzanie
Przykładowe ceny*
ProLiant DL380 na rynku polskim (www.fontex.com.pl)
Serwer DL380 zawiera mechanizmy obsługujące funkcję zdalnego rozruchu przez sieć (reboot). Jeśli więc system odmówi w pewnym momencie posłuszeństwa, administrator może go reanimować zdalnie. Administrator może też sprawdzać stan serwera, korzystając z usług zdalnej konsoli zarządzania.
Wnioski
Z tym serwerem nie powinno być problemów, gdy trzeba go naprawić lub rozbudować. Łatwość obsługi technicznej - to jedna z większych zalet tego produktu. Serwer DL380 pracuje bardzo wydajnie i spisuje się doskonale w tych środowiskach, w których przyszło mu pełnić rolę serwera plików lub serwera webowego.
Stanowisko testowania składało się z 13 klientów wyposażonych w procesory Pentium II 400 MHz i pamięć RAM 128 MB. Każdy klient dysponował kartą sieciową Ethernet 100 Mb/s i był podłączony do portów 100 Mb/s przełącznika Cisco 2948G, a testowany serwer był podłączony do portu Gigabit Ethernet.
Serwer testowano uruchamiając serie testów porównawczych, mierzących wydajność systemu w różnych sytuacjach (transfer plików, zarządzanie bazą danych i transakcje sieciowe) i pod różnymi systemami operacyjnymi (Windows NT 4.0, Windows 2000 i Novell NetWare 5.1).
Test przesyłający pliki podzielono na dwie części: transfer krótkich i długich plików. Do transferowania krótkich plików użyto trójwymiarowej matrycy, a pliki czytano i pisano, wykorzystując parametry: rozmiar bloku - 1 kB i 8 kB; typy transakcji - przypadkowe i sekwencyjne. W ten sposób zbudowano osiem testów (transakcje przypadkowe, pisanie, blok 1 kB; transakcje sekwencyjne, czytanie, blok 8 kB; transakcje sekwencyjne, czytanie, blok 1 kB; transakcje przypadkowe, czytanie, blok 1 kB; transakcje przypadkowe, czytanie, blok 8 kB; transakcje sekwencyjne, pisanie, blok 8 kB; transakcje sekwencyjne, pisanie, blok 1 kB; transakcje przypadkowe, pisanie, blok 8 kB), które używały mieszanki plików o następujących rozmiarach: 80% - pliki o długości 1 kB, 10% - pliki o długości 10 kB i 10% - pliki o długości 50 kB.
Przy transferowaniu długich plików operacje czytania i pisania połączono w jednym teście (czytania 90% i pisania 10%), dlatego po zastosowaniu wspomnianych powyżej parametrów (rozmiar bloku - 1 kB i 8 kB; typy transakcji - przypadkowe i sekwencyjne) zbudowano cztery testy (transakcje przypadkowe, czytanie/pisanie, blok 8 kB; transakcje przypadkowe, czytanie/pisanie, blok 1 kB; transakcje sekwencyjne, czytanie/pisanie, blok 1 kB; transakcje sekwencyjne, czytanie/pisanie, blok 8 kB), które używały mieszanki plików o następujących długościach: 80% - pliki o długości 500 kB i 20% - pliki o długości 1 MB.
Każdy test uruchamiano wielokrotnie, zwiększając za każdym razem liczbę wirtualnych użytkowników - wirtualnych, ponieważ na każdym fizycznym kliencie (a komputerów klienckich było 13) konfigurowano zależnie od potrzeb różną liczbę użytkowników. W niektórych testach symulowano pracę nawet 1000 użytkowników.
Test CPU (zarządzanie bazą danych) przeprowadzono przy użyciu aplikacji Microsoft SQL Server 7.0 (systemy operacyjne NT i Win 2000). Liczbę użytkowników wirtualnych zwiększano od dwóch do trzydziestu. Każdy użytkownik generował żądanie SQL, czekał 9 s na wykonanie zadania, a następnie generował kolejne żądanie. W ten sposób obciążano minimalnie sieć, kierując jednocześnie do CPU bardzo wymagające zadania przeszukiwania bazy danych i przetwarzania informacji.
Do testowania sieci użyto innej aplikacji współpracującej z bazą danych, obciążającej w znacznie większym stopniu sieć, a w mniejszym CPU. Tak jak poprzednio i w tym przypadku liczbę użytkowników wirtualnych zwiększano od dwóch do trzydziestu.
Aby sprawdzić wydajność serwera pracującego pod systemem Novella, uruchamiano podobne testy z użyciem NetWare 5.1 i Oracle8i.
