Test serwera NEC Express5800/320La
-
- NetWorld,
- 01.04.2002
Obsługa serwera
Serwer NEC Express5800/320La - konfiguracja testowanego systemu
Zarządzanie
W tej kategorii oceny serwer Express5800/320La uzyskał też ocenę maksymalną. Producent dołącza do serwera oprogramowanie MWA (Management Workstation Application), które pozwala zarządzać systemem lokalnie i zdalnie (w trybie przez sieć, czyli przez port Ethernetu lub w trybie poza siecią, czyli przez port szeregowy).
Wydajność serwera przy przesyłaniu plików
Oprogramowanie ESM Pro zawiera opcję pozwalającą aktualizować BIOS (firmware) bez konieczności wyłączania serwera i możliwość rejestrowania błędów występujących w obszarze warstwy sprzętowej systemu, dzięki czemu administrator może reagować wcześniej, zanim dojdzie do poważniejszej awarii jakiegoś elementu.
Wnioski
Serwer Express5800/380La to doskonały przykład produktu, w którym zastosowano dopracowane i niezawodne rozwiązania redundancyjne, dzięki którym osiągnięto dostępność wyrażającą się pięcioma dziewiątkami (99,999 proc.). Cena serwera jest wyjątkowo atrakcyjna. Serwer nie jest demonem szybkości, ale coś za coś - albo wysoka wydajność, ale dużo mniejsza dostępność, albo mniejsza wydajność i pewność, że serwer (dzięki obecności elementów zapasowych) nas nie zawiedzie. Jeśli więc niezawodność jest tą cechą serwera, na której zależy Państwu najbardziej, to Express-5800/320La jest właściwym produktem. A o tym, że jest to system dopracowany, świadczy przyznanie NEC Express5800/320La tytułu "Najlepszego serwera" na targach COMDEX 2001 (listopad, Las Vegas).
Stanowisko testowania składało się z 13 klientów wyposażonych w procesory Pentium II 400 MHz i pamięć RAM o pojemności 128 MB. Każdy klient dysponował kartą sieciową Ethernet 100 Mb/s i był podłączony do portów 100 Mb/s przełącznika Cisco 2948G, a testowany serwer był podłączony do portu Gigabit Ethernet.
Wydajność serwera mierzono po uruchomieniu trzech aplikacji (testy porównawcze Benchmark Factory firmy Quest: transfer plików, zarządzanie bazą danych i transakcje sieciowe). Wszystkie testy porównawcze uruchamiano pod systemem operacyjnym Windows 2000 Advanced Server.
Test przesyłania plików podzielono na dwie części: transfer krótkich i długich plików. Do transferu krótkich plików użyto trójwymiarowej matrycy, a pliki czytano i pisano wykorzystując następujące parametry: rozmiar bloku - 1 kB i 8 kB; typy transakcji - przypadkowe i sekwencyjne. W ten sposób zbudowano osiem testów (transakcje przypadkowe, pisanie, blok 1 kB; transakcje sekwencyjne, czytanie, blok 8 kB; transakcje sekwencyjne, czytanie, blok 1 kB; transakcje przypadkowe, czytanie, blok 1 kB; transakcje przypadkowe, czytanie, blok 8 kB; transakcje sekwencyjne, pisanie, blok 8 kB; transakcje sekwencyjne, pisanie, blok 1 kB; transakcje przypadkowe, pisanie, blok 8 kB), które używały mieszanki plików o następujących rozmiarach: 80% - pliki o długości 1 kB, 10% - pliki o długości 10 KB; i 10% - pliki o długości 50 kB.
Przy transferze długich plików operacje czytania i pisania połączono w jednym teście (operacje czytania - 90% i operacje pisania - 10%), dlatego po zastosowaniu wspomnianych powyżej parametrów (rozmiar bloku - 1 kB i 8 kB; typy transakcji - przypadkowe i sekwencyjne) zbudowano cztery testy (transakcje przypadkowe, czytanie/pisanie, blok 8 kB; transakcje przypadkowe, czytanie/pisanie, blok 1 kB; transakcje sekwencyjne, czytanie/pisanie, blok 1 kB; transakcje sekwencyjne, czytanie/pisanie, blok 8 kB), które używały mieszanki plików o następujących długościach: 80% - pliki o długości 500 kB i 20% - pliki o długości 1MB.
Każdy test uruchamiano wielokrotnie, zwiększając za każdym razem liczbę użytkowników wirtualnych. Użyto tu słowa wirtualnych, ponieważ na każdym fizycznym komputerze pełniącym rolę klienta (a komputerów takich było 13) konfigurowano od jednego do trzydziestu użytkowników.
Test CPU (zarządzanie bazą danych) prowadzono przy użyciu aplikacji Microsoft SQL Server 7.0. Liczbę użytkowników wirtualnych zwiększano sukcesywnie. Każdy użytkownik generował żądanie SQL, czekał 9 sekund na wykonanie zadania, a następnie generował następne żądanie. W ten sposób obciążano minimalnie sieć, kierując jednocześnie do układów CPU żądania przeszukania bazy danych i następnie przetworzenia odczytanych informacji.
Do testowania wydajności sieciowej serwera użyto innej aplikacji współpracującej z bazą danych, obciążającej w znacznie większym stopniu sieć, a w mniejszym układy CPU. Tak jak poprzednio, tak i w tym przypadku liczbę użytkowników wirtualnych zwiększano sukcesywnie od jednego do trzydziestu.
