Model odniesienia ETSI

Przedstawiona na rysunku 11 koncepcja transmisji danych obsługujących realizację usług szerokopasmowych jest bardzo ogólna, a jej pełna realizacja w systemach naziemnych jest obecnie bardzo kosztowna. Nie ma również ekonomicznie uzasadnionych czynników, które skłaniałyby do jej pełnej realizacji w ramach jednego systemu. Szerokopasmowe naziemne systemy dostępowe można podzielić na dwie kategorie: 1) spełniające wymagania klasycznych operatorów telefonicznych i 2) spełniające wymagania operatorów telewizji kablowej z aspiracjami do świadczenia dodatkowo usług telekomunikacyjnych. Ze względu na zapotrzebowanie i uwarunkowania techniczne w naziemnych systemach obserwuje się szybki rozwój pierwszej grupy szerokopasmowych systemów do dystrybucji danych. Drugą grupę systemów wygodniej jest realizować wykorzystując systemy satelitarne.

Systemy typu punkt–wiele punktów (PMP) są zazwyczaj systemami ze statycznym przypisaniem zasobów (FA – Fixed Assignment) lub z przypisaniem zasobów na żądanie (DAMA – Demand Assigned Multiple Access). Systemy te, chcąc konkurować z rozwiązaniami przewodowymi, winny charakteryzować się efektywnym wykorzystaniem widma elektromagnetycznego, możliwością koncentracji ruchu telekomunikacyjnego oraz przezroczystością. Koncentracja ruchu polega na możliwości korzystania przez N abonentów z n kanałów (przy czym N>n), co umożliwia oszczędne gospodarowanie częstotliwościami i obniżenie kosztów wyposażenia. Przezroczystość jest rozumiana jako możliwość nawiązania połączenia pomiędzy centralą i terminalem abonenckim bez potrzeby ingerencji w pracę łącza radiowego.

Zgodnie z dokumentami ETSI w skład systemu PMP mogą wchodzić następujące elementy:

• stacja centralna (CS – Central Station), w skład której wchodzą:
  • sterownik stacji centralnej (CCS – Central Controller Station), realizujący m.in. połączenie z siecią poprzez interfejs do sieci;

  • sterownik węzła usługowego (SNI – Service Node Interface), np. do miejscowej centrali; jeden sterownik może obsługiwać wiele CRS;

  • zespół radiowy stacji centralnej (CRS – Central Radio Station);

  • terminal systemu (TS – Terminal Station), wyposażony w interfejsy abonenckie (UNI – User Network Interface);

  • stacja przekaźnikowa (RS – Repeater Station), która również może być wyposażona w interfejs UNI oraz może obsługiwać więcej terminali systemowych (TS).

Do terminali systemowych TS są dołączone przez interfejs SNI terminale abonenckie (TE – Terminal Equipment). Stacja centralna jest dołączona do sieci przez interfejs SNI i realizuje funkcję koncentracji ruchu poprzez zarządzanie wszystkimi dostępnymi kanałami w systemie. Strukturę systemu PMP przedstawiono na rysunku 13.

Typowe właściwości systemu PMP można przedstawić, uwzględniając:

• aspekty systemowe

• aspekty radiowe

• typy świadczonych usług i stosowanych interfejsów od strony centrali i abonenta

• aspekty związane z zasilaniem i charakterystykami środowiska.

Pojemność transmisyjna łącza w systemie PMP powinna wynosić nx2 Mb/s. Właściwości transmisyjne łącza winny spełniać Zalecenie G.821 ITU-T. Opóźnienie w obie strony (round trip delay) dla strumieni danych o przepływności 64 kb/s, przenoszących informację głosową, nie może przekraczać 20 ms. System musi spełniać warunek pełnej przezroczystości. Transmisja danych poprzez system nie może wymagać od centrali i urządzeń abonenckich żadnych dodatkowych akcji. Jeśli system wyposażono w interfejs do systemu zarządzania TMN, to musi on spełniać wymagania Zalecenia G.773 ITU-T.

W systemach PMP ograniczono maksymalną moc wyjściową mierzoną w punkcie C’ (rys. 14) do wartości 35 dBm. W systemach, w których jest wymagana mniejsza moc nadawania ze względu na uzyskanie właściwych warunków odbioru lub spełnienie innych uwarunkowań prawnych, należy zapewnić regulację tej mocy. Moc wyjściowa musi być utrzymywana z dokładnością ±1 dBm.