X10, jak twierdzi się w USA, stał się standardem de facto dla komunikacji z urządzeniami domowymi. Jest w tym jednak tylko część prawdy. W rzeczywistości X10 można uznać za standard de facto tylko w liniach jednofazowych, gdzie różnica częstotliwości w energetyce amerykańskiej (60 Hz) i europejskiej (50 Hz) jest w zasadzie do pominięcia. Ale w układach trójfazowych w czasie połowy sinusoidy wystąpią 3 przejścia przez zero i wtedy tej różnicy nie można pominąć. Będzie o tym mowa w trzeciej części cyklu.

Na świecie jest już ponad 1 mln produktów zgodnych z tym protokołem, podzielonych na 3 grupy: urządzenia nadawcze, odbiorcze i dwukierunkowe. Jednym z prostszych urządzeń odbiorczych jest elektryczne gniazdo naścienne, do którego przyłącza się lampę. Gniazdo takie powinno tylko interpretować polecenia, na przykład: włącz, zgaś, zmniejsz oświetlenie o 25, 50 czy 75 proc. W przyszłości regulację oświetlenia będzie można przeprowadzać przez Internet. Protokół X10 musi ewoluować także i w tym kierunku.

PLX jest własnym protokołem Inari, który obejmuje warstwy łącza danych, sieciową i transportową modelu OSI. Co ważniejsze, protokół PLX zajmuje się specyficznymi żądaniami MAC dla domowych sieci. Przed stworzeniem tego protokołu spółka analizowała wszystkie istniejące protokoły MAC, jak: Ethernet, TR, ATM, 802.11 Wireless i CEBus. Przeprowadzone badania utwierdziły ją w przekonaniu, że żaden z nich nie nadaje się do adaptacji w nieprzyjaznym środowisku sieci energetycznych. W tym stanie rzeczy firma opracowała własny protokół, specjalnie dla sieci okablowania elektroenergetycznego. Główny układ scalony tego systemu przedstwiono na rysunku 7.