Do opracowywania oprogramowania procesorów sieciowych wykorzystuje się zarówno ogólnie znane rodzaje narzędzi - translatory kodów źródłowych, programy ładujące, symulatory, programy uruchomieniowe, sprzętowe emulatory, monitory programowe, wewnętrzne zasoby testujące uruchamianego układu, systemy operacyjne, płyty doświadczalne - jak i środki specyficzne dla oprogramowania sieciowego, w postaci analizatorów protokołów oraz generatorów ruchu.

Z jednej strony, wzrosła liczba narzędzi do starszych i bardziej znanych odmian NP, z drugiej - rozwinęły się wyspecjalizowane firmy, takie jak: Teja Technologies, Radisys, Connected Components, LVL7, wytwarzające nie tylko narzędzia wspomagające programowanie NP, ale i samo oprogramowanie do tychże procesorów.

Rozwój rynku i standaryzacja

Rynek procesorów sieciowych rozwija się dynamicznie już od kilku lat. Zdaniem analityków z IC Insights, do roku 2006 jego wartość ma wynieść 7,2 mld USD. W opinii wielu specjalistów, NP stopniowo wypierają układy ASIC w zastosowaniach komunikacyjnych.

Organizacją standaryzacyjną w dziedzinie procesorów sieciowych jest forum przetwarzania sieciowego Network Processing Forum (NPF). NPF powstało w lutym 2001 roku z dwóch wcześniejszych stowarzyszeń standaryzacyjnych: forum wspólnego interfejsu programowego Common Programming Interface Forum (CPIX) oraz konsorcjum wspólnego interfejsu przełączającego Common Switch Interface Consortium (CSIX).

Pogłębiające się zróżnicowanie aplikacyjne

Rynek NP (i ogólnie sprzętu sieciowego) można podzielić na trzy podstawowe segmenty. Pierwszy stanowią urządzenia typu core, czyli rdzenia (szkieletu) sieci, wymagające największej mocy przetwarzania i jednocześnie najmniejszej elastyczności. Na przeciwległym biegunie znajduje się obszar, określany jako access, obejmujący sprzęt najbliższy użytkownikowi, związany z dostępem do sieci, charakteryzujący się stosunkowo małą wydajnością, lecz dużą elastycznością, niezbędną do wstępnej konsolidacji różnorodnych pakietów oraz komórek. Pośrednie właściwości mają rozwiązania sfery edge - brzegu (krawędzi) sieci, które stanowią pomost pomiędzy wyposażeniem funkcjonującym jako core i access.

Granice pomiędzy wszystkimi trzema strefami są płynne, ale nie na tyle, żeby pojedyncze urządzenie sieciowe czy model procesora sieciowego mogły wydajnie i opłacalnie funkcjonować we wszystkich wymienionych segmentach rynku sprzętu sieciowego. Pogłębia to zróżnicowanie aplikacyjne NP. Poszczególne firmy wytwarzają z reguły układy dopasowane pod względem właściwości do segmentu:

• access: Intel (IXP1200), Motorola (C-3e, C-5), AMCC (nP7120), IBM (NP2G), Vitesse (IQ2000), Agere (PayloadPlus), Cisco (PXF) itp.;

• edge: Vitesse (IQ2200), IBM (NP4GS3), Agere (INP5), Intel (IXP2800), AMCC (nP7510), EZchip (NP-1, NP-1c), Lexra (NetVortex), Internet Machines (NPE10), Silicon Access (iPP) itp.;

• core: EZchip (NP-2), ClearSpeed (Packet Processor) itp.

Wzrost liczby zastosowań

NP są modułami wchodzącymi w skład sprzętu sieciowego, najczęściej przełączników, ruterów, zapór ogniowych, serwerów, układów wyrównujących obciążenie ośrodków webowych. Przetwarzają także ruch pakietowy zgodnie z rozmaitymi rozwiązaniami teleinformatycznymi, obsługując nie tylko tradycyjne protokoły sieciowe i telekomunikacyjne, ale także przyszłościowe standardy. Jeśli chodzi o zastosowania w telefonii komórkowej, to procesory sieciowe są wykorzystywane w stacjach bazowych, gdzie wykonują zadania związane z bezprzewodowym TCP/IP. Szczególnie dużo zastosowań aplikacyjnych mają w cyfrowych sieciach komórkowych trzeciej generacji.