Routerami Cisco 2514 można zarządzać na dwa sposoby: za pośrednictwem sesji Telnet lub też przy użyciu oprogramowania CiscoWorks, kontrolującego router za pośrednictwem sieci lokalnej. Lepszy jest drugi z tych sposobów, ponieważ umożliwia użytkownikowi korzystanie z aplikacji pracującej w Windows. Oprogramowanie Cisco dzieli się na dwie części: Configuration Builder i CiscoView. Pierwsza z nich pozwala na rekonfigurację routera i tworzenie historii wszystkich wprowadzonych zmian. Można także stworzyć za jej pośrednictwem kilka wersji konfiguracji, które w razie problemów można szybko zmieniać, kopiując je do pamięci routera. Podobną funkcjonalność oferuje także RRAS.

Drugi z modułów - CiscoView - umożliwia bieżące monitorowanie pracy urządzenia: liczby przesyłanych pakietów, pakietów uszkodzonych, kolizji, niestandardowych ramek itp. W przeciwieństwie do Cisco, RRAS nie oferuje tak zaawansowanych funkcji prezentowania statystyk dotyczących pracy routera.

Konfiguracja

Instalacja i konfiguracja oprogramowania RRAS zajęła ok. 15 minut. Router Cisco konfigurowano (nakładając wszystkie niezbędne filtry) ok. godziny. Najpierw trzeba było podłączyć do niego notebooka (za pośrednictwem kabla typu null-modem), aby dostać się do konsoli routera. Zautomatyzowany skrypt konfiguracyjny wykonał większość zadań związanych z załadowaniem początkowej konfiguracji urządzenia.

Więcej problemów nastręczała jego konfiguracja za pośrednictwem aplikacji CiscoWorks, która nie jest tak intuicyjna, jak analogiczne narzędzie administracyjne pakietu RRAS.

Natomiast mniej problematyczne w przypadku Cisco są rekonfiguracje routera. Można je wykonywać bez wyłączania urządzenia, co praktycznie niemożliwe jest w przypadku RRAS. Chcąc bowiem dodać np. obsługę kolejnego segmentu w pakiecie Microsoftu, konieczne jest wyłączenie serwera, zainstalowanie dodatkowej karty sieciowej i ponowne uruchomienie systemu.

Zarówno dokumentacja RRAS, jak i Cisco 2514 jest wystarczająco bogata i obszernie opisuje zagadnienia związane z konfiguracją routerów. W przypadku RRAS jest ona dostarczana w formie elektronicznej (pliki razem z programem instalacyjnym ściągane za pośrednictwem Internetu), a w przypadku Cisco - na CD-ROM-ie wraz z narzędziami umożliwiającymi konfigurację urządzenia.

Dobry, ale dla małych sieci

Routing and Remote Access Service to bardzo dobre rozwiązanie programowego routera, ale tylko w małych sieciach. RRAS pracujący na serwerze z procesorem Pentium 200 MHz, wyposażonym w karty sieciowe PCI 10/100 Mb/s, może efektywnie i bez opóźnień obsłużyć ok. 25 użytkowników w jednym segmencie sieci lub też łącznie do 100 użytkowników w różnych segmentach. Tanie routery sprzętowe, takie jak Cisco 2514, są bardziej przydatne w sieciach, gdzie w jednym segmencie pracuje więcej użytkowników o tych samych potrzebach (50-75).

Dla sieci o małej liczbie użytkowników, ale dużym obciążeniu, takich jak np. środowiska projektowe CAD/CAM czy też bazodanowe, zalecane jest stosowanie routera sprzętowego. Początkowo jest on tańszy niż wysoko wydajny serwer niezbędny do uruchomienia RRAS, ale na dłuższą metę trudniejszy w zarządzaniu.

Podczas testów oprogramowanie RRAS zainstalowano na serwerze Pentium 200 MHz ze 128 MB pamięci RAM i systemem Windows NT Server 4.0 (Service Pack 3). Do połączenia dwóch segmentów sieci wykorzystano 32-bitowe karty sieciowe 3Com 3C905, komunikujące się z prędkością 100 Mb/s. Router Cisco 2514 przesyłał dane między segmentami z prędkością 10 Mb/s. Oba routery skonfigurowano, tak by przesyłały ramki IP i IPX.

Konfiguracja segmentów

Pierwszy segment zawierał serwer NT z oprogramowaniem RRAS, trzech klientów sieciowych, jeden serwer NT, pracujący jako serwer WWW, i kolejny serwer NT, obsługujący bazę danych SQL Server oraz DNS. W drugim segmencie pracowało dziewięciu klientów sieciowych, jeden serwer NetWare 4.11 i jeden serwer NT, obsługujący WINS i DHCP.

Przebieg testów

Pierwszy test polegał na wykonaniu prostej archiwizacji danych ze stacji zarządzającej, znajdującej się w segmencie pierwszym, na serwery znajdujące się w drugim segmencie. Następnie klienci sieciowi wykonywali zapytania FTP i HTTP do serwera WWW, pracującego w pierwszym segmencie. Ponadto testowano także mechanizmy filtrowania dostępu do tajnych danych, przechowywanych na serwerze RRAS.