Przyjmuje się, że sam sposób zwielokrotnienia oraz zwielokrotnienia do kilku lub kilkunastu fal optycznych w jednym oknie włókna światłowodowego oznacza się jako WDM, natomiast zwielokrotnienia o większej liczbie kanałów i większej gęstości (odstęp międzyfalowy 0,8 nm) określa się przez gęste DWDM (Dense WDM), a także jako ultra gęste UWDM (Ultra WDM) – przy odstępach międzykanałowych 0,4 nm (50 GHz) lub mniejszych. Uzyskiwana w ten sposób łączna i jednokierunkowa przepływność w pojedynczym włóknie światłowodowym może wielokrotnie przekraczać umowną wielkość 10 Gb/s. Istniejące rozwiązania komercyjne umożliwiają transmisję przez pojedyncze włókno światłowodu z szybkością 3,2 lub 6,4 Tb/s, wykonane w technologii UWDM. W warunkach laboratoryjnych uzyskuje się szybkości ponad 10 Tb/s (firma NEC) i bada się przepływności sięgające 20 Tb/s przez jedno wielofalowe włókno optyczne (2001 r).

Zwielokrotnienie falowe znakomicie nadaje się do dystrybucji informacji na najniższym poziomie sieci przezroczystej, w której abonent końcowy otrzymuje pełną swobodę wyboru i dostępu (płatnego) do wszystkich oferowanych kanałów, po przeprowadzeniu detekcji własnego kanału za pomocą odpowiedniego filtra optycznego.

Biorąc to wszystko pod uwagę, stosowanie przekazów ze zwielokrotnieniem falowym o niewielkiej krotności fal z użyciem standardowych kabli światłowodowych wydaje się najbardziej właściwą metodą zwiększania ogólnej przepustowości sieci optycznej. Przemawia za tym także fakt mniejszej wrażliwości sygnałów optycznych na efekty nieliniowe (np. mieszanie czterofalowe) podczas pracy na niższych szybkościach w medium transmisyjnym oraz większa dostępność na rynku elementów WDM. Upraszczając problem można powiedzieć, że przez wprowadzenie techniki WDM uzyskuje się zupełnie nowe możliwości w dziedzinie globalnej przepływności sieci optycznej, wykorzystując już zainstalowane standardowe kable światłowodowe.