Aktywne aplikacje

Aktywne aplikacje można scharakteryzować jako narzędzia klientów, w których pracy aktywny udział bierze serwer bazy danych. Pozwalają one na budowę bezpiecznego, skalowalnego i łatwego w obsłudze zintegrowanego systemu aplikacji.

Jedną z podstawowych funkcji aplikacji, której działanie w systemie Oracle7 jest wspomagane przez serwer bazy danych, jest zachowanie integralności danych poprzez nakładanie pewnych ograniczeń. Dotyczy to np. unikalności informacji w danej kolumnie tabeli, odwołań do kluczy obcych, itp. W systemie Oracle7 te funkcje spełnia deklaratywny system ograniczeń, który działa na poziomie serwera a nie aplikacji. Taka metoda nakładania limitów, po pierwsze uniezależnia system od błędów programistów (język deklaratywny jest prostszy od procedur, poza tym ograniczenia są nakładane tylko jednokrotnie), a po drugie kontroluje integralność danych ze znacznie bliższego tabelom poziomu, co zapewnia, że każda aplikacja stosuje się do tych samych, odgórnie wyznaczonych zasad.

Implementacja deklaratywnych ograniczeń w Oracle7 jest zgodna ze standardem SQL ANSI/ISO. Komendy służące do tworzenia deklaracji istniały już w Oracle V6, były jednak nieaktywne. Tak więc, aplikacje napisane pod Oracle V6 mogą działać pod Oracle7, korzystając z uruchomionych już funkcji.

Oszczędność pamięci, integralność operacji dokonywanych na bazie danych i łatwość pisania narzędzi zapewnia możliwość przechowywania często używanych procedur języka PL/SQL w bazie danych a nie na poziomie aplikacji. W efekcie aplikacje będą korzystać z dokładnie takiego samego zestawu procedur, co oszczędza czas programistów (kodu nie trzeba wpisywać oddzielnie w każdy program) oraz zmniejsza rozmiar programów w środowisku klienta. Procedury mogą być także łączone w grupy korzystające z tych samych definicji i wartości stałych (co dodatkowo oszczędza czas i pamięć).

Zapadki (triggers) są bardzo wygodnym mechanizmem, istniejącym niemal w każdym relacyjnym systemie baz danych. Są to fragmenty kodu wykonywane przy zaistnieniu pewnych ściśle zdefiniowanych sytuacji. W systemie Oracle7 zapadki mogą być uruchamiane zarówno przed, jak i po dowolnych operacjach na bazie danych i dotyczyć pojedynczej instrukcji (wywoływane tylko przed lub po danej komendzie) lub też wszystkich wierszy, jakich instrukcja ta dotyczy. Z pomocą zapadek użytkownicy mogą definiować obsługę niepożądanych sytuacji, a nawet zdobywać informacje z obcych źródeł (z pomocą wywołań procedur obcych czyli Remote Procedure Calls, RPC). Mechanizm zapadek w Oracle7 jest dodatkowo wspomagany przez tzw. alarmy (alerts), czyli zapadki wywoływane przy bardziej nietypowych sytuacjach (np. przy przekroczeniu pewnego limitu wartości w danej krotce pewnej tabeli).

Prawa dostępu do danych w systemie Oracle7 są bazowane na zestawach przywilejów zwanych rolami (roles). W każdym zestawie administrator może uwzględnić prawa odczytu, modyfikacji lub tworzenia dowolnej klasy tabel (własnych, publicznych, itp.), po czym konkretne role są przydzielane użytkownikom. Podział na role jest naturalny przy wykorzystaniu systemu Oracle7 w przedsiębiorstwach, gdzie konkretny zestaw praw może zostać przypisany danej grupie pracowników. Tak więc, np. świeżo zatrudniona w pewnej firmie księgowa może automatycznie otrzymać takie same prawa, co inne księgowe już tam pracujące.

System Oracle7 wyposażono także w opcje multimedialne. Dotyczy to możliwości przechowywania w tabelach dużych obiektów binarnych o z góry nie określonych rozmiarach, nie przekraczających jednak 2 GB (BLOB, Binary Large Object Blocks). Oprócz tego system ma zestaw zaawansowanych funkcji matematycznych i trygonometrycznych, do wykorzystania w systemach przeznaczonych do celów inżynieryjnych lub naukowych.

Zintegrowane środowisko aplikacji

Oracle7 wyposażono także w gamę opcji ułatwiających budowanie zintegrowanego środowiska aplikacji. Oznacza to przede wszystkim możliwość wygodnej pracy w środowisku kilent/serwer i w systemach rozproszonych.

W systemie rozproszonym Oracle7 dane mogą znajdować się na całkowicie niezależnych maszynach. Architektura sieci może mieć bliżej nieokreślony kształt; w systemie może znajdować się dowolna liczba różnych komputerów. Silnik SZBD plusposzczególne narzędzia pomocnicze zapewniają integralność bazy i ujednolicenie systemu komunikacji.

System rozproszony powinien zapewnić użytkownikom taki sam dostęp do danych, jak w wypadku pojedynczego serwera. W Oracle7 cel ten wspomagają poszczególne mechanizmy, jak system rozproszonych zapytań umożliwiający jednoczesne uzyskiwanie informacji z niezależnych maszyn. Rozproszone zapytania pojawiły się już w systemie Oracle V5 w 1986 r., lecz ich działanie w Oracle7 jest znacznie bardziej efektywne. Składa się na to m.in. możliwość ewaluacji częściowych zapytań na poszczególnych komputerach (po czym rezultat jest przesyłany do maszyny inicjującej zapytanie i tam łączony z innymi wynikami), co znacznie przyspiesza m.in. łączenie tabel.

Nowością w systemie Oracle7 jest możliwość manipulacji informacjami położonymi fizycznie na innych maszynach niż proces inicjujący. Obsługa DML (Data Manipulation Language) nie różni się niczym od pojedynczego serwera bazy danych. System Oracle7 umożliwia także uruchamianie procedur położonych na obcych maszynach (Remote Procedure Calls, RPC). Zmiana rozmieszczenia poszczególnych tabel nie wymaga żadnych modyfikacji istniejących aplikacji - działać one będą dokładnie tak samo, jak przed przemieszczeniem danych.

Stosowany ostatnio w wielu rozproszonych systemach baz danych mechanizm dwufazowego zatwierdzania transakcji (two- phase commit) zapewnia integralność danych poprzez wymuszenie zatwierdzenia operacji na wszystkich maszynach jednocześnie. W Oracle7 technologię tę rozszerzono o dodatkowe opcje, np. możliwość uczestniczenia w dwufazowym zatwierdzaniu obcych maszyn (nie pracujących pod systemem Oracle7). Implementacja dwufazowego zatwierdzania w Oracle7 pozwala także na współpracę z dowolnymi monitorami transakcji zgodnymi ze specyfikacją X/Open XA.

W Oracle7 stosuje się globalne nazwy poszczególnych obiektów (komputerów, tabel, atrybutów) są wieloczęściowe (każda część nazwy odpowiada pewnemu ogniwu sieci połączeń) i przypominają one swoją strukturą system nazewnictwa, stosowany w sieci elektronicznej wymiany informacji Internet. Dzięki tej technologii w Oracle7 nie występują konflikty nazw, nawet przy bardzo rozległej sieci połączeń.

Dalszym ułatwieniem pracy administratorów systemu Oracle7 jest możliwość zarządzania poszczególnymi serwerami z poziomu dowolnej maszyny w sieci. Dotyczy to nawet takich funkcji, jak uruchamianie lub wyłączanie poszczególnych części systemu.

Metodą znacznie przyspieszającą dostęp do danych w środowisku rozproszonym Oracle7 jest replikacja na poziomie tabel. Oznacza to, że na poszczególnych maszynach w systemie mogą istnieć kopie tabel przeznaczone jedynie do odczytu i aktualizowane co pewien czas (snapshots).

Nietypową dla SZBD opcją dostępną w Oracle7 jest własny system poczty elektronicznej. Ten ściśle zintegrowany z bazą mechanizm potrafi powiadamiać poszczególnych użytkowników automatycznie przy wystąpieniu pewnych sytuacji w bazie danych, co znacznie ułatwia pracę w większym systemie informacyjnym.