Wybór podejścia

Chociaż wycinkowe narzędzia mogą spełniać swoje zadanie, to jednak są zazwyczaj wdrażane ad hoc i stymulują procesy "silosowe", zamiast efektywnie zarządzać infrastrukturą jako całością. "Silosowe" narzędzia do administrowania pojedynczymi typami urządzeń generują też dodatkowe koszty, ponieważ zazwyczaj wymagają wiedzy o specyficznych zbiorach komend.

Z drugiej strony, większość strategicznych produktów zarządzania nie jest na ogół w pełni wykorzystywana, z powodu złożoności produktu, połączonej z niedostatecznym wyszkoleniem personelu.

Zarówno w wymiarze strategicznym, jak i taktycznym, narzędzia zarządzania wytwarzają mnóstwo danych. Często jednak te dane stanowią tylko mało użyteczną, wstępnie przetworzoną informację zarządzającą.

Właściwe podejście to poszukiwanie rozwiązań, które są łatwe do wdrożenia, użytkowania i utrzymywania. Minimalizują one zazwyczaj rutynowe zadania, takie jak agregacja danych, ich czyszczenie, a nawet składowanie - w przeciwnym razie złożoność narzędzia szybko staje się raczej problemem niż jego rozwikłaniem.

Produkt powinien być elastycznie konfigurowalny i potrafić obsługiwać unikatowe wymagania, bez zmuszania działu IT do zakupu trudnych do przewidzenia, dodatkowych narzędzi. Z drugiej strony trzeba pamiętać, że zbyteczna funkcjonalność w nadmiarze może tworzyć problemy zarówno wdrożeniowe, jak i w użytkowaniu.

Narzędzia powinny być funkcjonalnie poszerzalne: zbyt często okazuje się, że potrzebne jest rozbudowanie rozgałęzień funkcjonalności w stosunku do początkowych wymagań, w miarę jak zmienia się środowisko IT lub zadania operacyjne stają się coraz bardziej wymyślne. Ideałem jest wprowadzanie nowych funkcji wymaganych w środowisku IT, w postaci modularnej, dobrze integrującej się z istniejącą bazą funkcjonalną.

Struktura cenowa takich narzędzi powinna być dostatecznie prosta, aby można było ją łatwo porównać z innymi produktami lub usługami - zarówno przy opłatach początkowych, jak i przyszłych funkcjonalnych rozszerzeniach.

Pożądane cechy technologiczne

Przy ocenie rozwiązań do zarządzania siecią dobrze jest poszukiwać pewnych stałych cech technologicznych.

Wgląd w to, co się posiada, jest podstawą nie tylko przy rozwiązywaniu problemów, ale także wpływa na zarządzanie zasobami i ich planowanie. Jednymi z ważniejszych mechanizmów zarządzania siecią są: rozpoznawanie (discovery) sieci, inwentaryzacja i topologia.

Ocena efektywności procesu rozpoznawania jest od lat stałym punktem debat o zarządzaniu siecią. Problem polega na tym, czy rozpoznawanie ma być bardziej zorientowane na zasoby - ukierunkowane na inwentaryzację urządzeń, czyli opierać się na warstwach 2. i 3., czy też jest ma być to system odwzorowujący zależności programu dla celów dynamicznego definiowania “ekosystemów" aplikacji w pełnej infrastrukturze IT, a samo wykrywanie jest tylko elementem wspomagającym. W tym przypadku powinno się opierać na własnych potrzebach, dojrzałości i gotowości działu IT.

Zmiany w sieci i konfiguracji są jednym z najbardziej innowacyjnych obszarów w zarządzaniu IT. Administrowanie konfiguracją pod kątem sprawności operacyjnej może zaoszczędzić wiele roboczogodzin i wydatków, zwłaszcza przy konfigurowaniu dużych sieci przedsiębiorstwa. Takie inwestycje mogą także dawać pozytywne wyniki w zakresie bezpieczeństwa i zgodności z obowiązującymi przepisami, zapewniając spójne podejście do obsługi automatyzacji procesów, opartej na regułach polityki.

Ponad 60% przypadków spadku wydajności i dostępności spowodowane jest zmianami konfiguracyjnymi, z których większość wynika z błędu ludzkiego. Dla poprawy wydajności i diagnostyki problemów związanych z usługami, kluczowe znaczenie ma zarządzanie konfiguracją, wykorzystujące możliwości audytu, który z kolei wykazuje wpływ zmian w konfiguracji na infrastrukturę i wydajność usług.

Jednym z podstawowych zadań przy zarządzaniu siecią jest takie wpływanie na sieć, aby miejsca uszkodzenia były izolowane od tras dostarczania aplikacji krytycznych. Pewnym rozszerzeniem takiego rozwiązania jest przeniesienie części diagnostyki poza zespół sieciowy (jeżeli problemy nie dotyczą sieci) i wspomaganie decyzji, kto powinien zająć się problemem. Miary wydajności oraz testowanie zatorów w infrastrukturze stanowią dobry punkt wyjściowy przy takim rozdzieleniu diagnostyki. Rozpoznanie specyfiki ruchu aplikacyjnego w zakresie wolumenu i użytkowania sieci jest także kluczowe przy ocenie i diagnozowaniu problemów krytycznych. Kolejny logiczny krok, to poznanie komponentów infrastruktury, w celu znalezienia źródła problemu. W związku z tym zintegrowanie przepływu i danych o zdarzeniach może być nieocenione. Nie można przy tym zapominać o poszukiwaniu problemów związanych ze zmianami konfiguracji.