XML zapewnia także solidne podstawy przy tworzeniu własnych protokołów dla handlu elektronicznego. Document Type Definition (DTD) w XML określa format poszczególnych typów dokumentów i identyfikuje znaczniki pojawiające się wewnątrz dokumentu, określając ich atrybuty i zależności między nimi (reguły składniowe). DTD może być użyta do definiowania standardowych dokumentów biznesowych EDI, które następnie mogą być wymieniane techniką webową.

Obecnie są prowadzone prace zmierzające do zaprojektowania i przyjęcia uniwersalnego zestawu znaczników predefiniowanych. Jednak korzyści z zastosowania XML do wymiany danych i dokumentów mogą być uzyskane bez oczekiwania, aż wszystkie ciała standaryzacyjne skończą definiować konwencje nazw XML.

W sytuacji kiedy plany rozwoju EC (Electronic Commerce) w wielu organizacjach są w stanie zastoju z powodu ograniczeń własnych systemów EC i dostępnych rozwiązań integracyjnych, XML stanowi otwartą i praktyczną alternatywę. Przede wszystkim zapewnia wspólny format messagingu, który może być wdrażany na różnych platformach i interpretowany przez równie zróżnicowane zestawy narzędzi. Technologia ta obsługuje wiele standardów kodowania znaków, umożliwiając stosowanie jej w różnorodnych środowiskach komputerowych. Od samego początku XML był projektowany z myślą o możliwości współdziałania i obsługi środowisk Javy, C++, VisualBasic, PowerBuilder, SAP, Baan i wielu innych.

XML zapewnia także dobre podstawy do stworzenia API wspólnego dla wszystkich serwerów webowych, systemów dziedziczonych i baz danych w infrastrukturach z warstwą pośrednią. Pozwoli to na łączenie procesów biznesowych poprzez różne zbiory systemów - bez konieczności pisania API użytkownika. Aplikacje mogą być łączone bezpośrednio do systemów back-end, używając w charakterze "spoiwa" jedynie otwartych standardów WWW (HTML, XML i HTTP).

Szablony stylów - jednolity wystrój stron WWW

Konsorcjum WWW (W3C) podniosło w ubiegłym roku status CSS Level 2 (Cascading Style Sheets) do poziomu rekomendacji. Tempo tego posunięcia wskazuje, jak ważna jest ta specyfikacja dla projektantów webowych. CSS2 jedynie przez dwa miesiące miała status propozycji rekomendacji (Proposed Recomendation). W3C podwyższa status technologii do poziomu rekomendacji jedynie wtedy, gdy jest ona stabilna, gwarantuje możliwość współdziałania i jest silnie popierana przez członków konsorcjum.

CSS umożliwia autorom stron webowych dołączanie do nich specyfikacji stylu, takich jak: kroje czcionek, kolory i atrybuty dokumentów HTML. W intrasieci pliki CSS można umieszczać na serwerze webowym, aby zapewnić używanie jednolitego stylu w całej instytucji. Wiele narzędzi autorskich i edycyjnych oraz przeglądarek obsługuje poprzedniczkę CSS2 - CSS1, która ma status rekomendacji W3C od grudnia 1996. CSS2, która powinna zaistnieć niebawem (co najmniej w części) w kolejnym rzucie nowych wydań oprogramowania, zawiera więcej mechanizmów i funkcji niż CSS1.

Określenie "kaskadowe" odnosi się do faktu, że dla dowolnego dokumentu HTML można zastosować wiele szablonów stylu na różnym poziomie ogólności. Autor może dołączyć szablon stylu do dokumentu HTML, ale użytkownik może preferować osobisty szablon stylu, przystosowany na własne potrzeby (ludzkie i technologiczne). Poza ustanawianiem stylu specyfikacja CSS definiuje zasady rozwiązujące konflikty pomiędzy różnymi szablonami stylów stosowanymi w odniesieniu do pojedynczego dokumentu.

W3C tak zaprojektowało język CSS, aby użytkownicy mogli łatwo go zrozumieć. Ma on układ podobny do znaczników HTML, a słowa kluczowe są powszechnie używanymi terminami DTP. Przykładami prostych znaczników stylu są te umożliwiające zmianę wyświetlania nagłówków przeglądarki z domyślnych na podobne do kursywy w kroju Times. Znacznik otwierający i zamykający stylu wygląda następująco:

<STYLE type="text/css"> i </STYLE>

Krój czcionki został zamknięty w znacznikach komentarza po to, aby przeglądarki nie obsługujące CSS mogły wyświetlać tekst w trybie domyślnym.

Dyrektywy CSS mogą być używane na cztery sposoby. Po pierwsze, mogą być zawarte w sekcji nagłówkowej dokumentu. Po drugie, styl może być specyfikowany w sposób in-line (jawny). W tym przypadku specyfikacja jest zagnieżdżona w znaczniku. Te sposoby specyfikacji CSS zaprzepaszczają jednak okazję uproszczenia zadania publikowania przez "oddzielenie formy od treści". Aby osiągnąć ten cel, dyrektywy CSS można przechowywać w zewnętrznych plikach. Taki zewnętrzny plik stanowi podstawę trzeciego i czwartego sposobu specyfikowania dyrektyw szablonów stylu.

Aby użyć pliku zewnętrznego w odniesieniu do określonej strony webowej, należy zawrzeć łącznik do tego pliku w sekcji nagłówkowej lub dyrektywie importu. Trzeba mieć jednak na uwadze to, że znacznik importu w przeglądarkach Netscape Communicator 4.0 i Internet Explorer 4.0 nie działa poprawnie. Z tego też powodu należy raczej zaniechać stosowania znacznika importu i stosować łącznik do pliku CSS w sekcji nagłówkowej.

Polecenia bezpośrednie

Różne właściwości stylu mogą mieć więcej niż jeden atrybut. Jak to widać w poniższym przykładzie, przeglądarkę można powiadamiać o możliwości stosowania atrybutów alternatywnych, jeżeli pierwszy z listy nie jest dostępny:

H1 {font-family: Times, Garamond, Serif; font-style: bold; color:red}

W tym przykładzie Serif jest wyborem ostatecznym, który zastosuje przeglądarka, jeżeli ani Times, ani Garamond nie są dostępne (jeżeli Serif też jest niedostępny, to przeglądarka zastosuje font domyślny).

Poza określaniem wartości alternatywnych, które funkcjonują dla większości atrybutów, można także grupować specyfikacje podstawowe i następnie używać rozszerzeń dla atrybutów specyfikowanych dla każdego stylu. Można także tworzyć klasy. Nowa klasa jest zaznaczana przez nazwę poprzedzoną kropką.