Kolejnym ważnym elementem rozwiązania jest sposób wydzielenia i przekazywania sygnalizacji, zapewniającej wzajemną współpracę bram MGW. Architektura NGN, oparta na transporcie pakietowym, zawiera dwie warstwy: transportową i oddzielną warstwę do sterowania. Z kolei warstwa transportowa (czyli właściwa warstwa sieciowa) składa się z dwóch podsieci: szkieletowej (inaczej rdzeniowej) i dostępowej (również brzegowej), sama zaś technologia przekazu może być dowolnego typu.

W szkielecie sieci NGN przyjęto za standard przekaz w technologii IP bądź "IP przez ATM" (IP/ATM) z zapewnieniem sterowania przez istniejące rozwiązania zintegrowane (Call Serwer, Telephony Serwer, Call Agent, Media Gateway Controller, inne). Już dzisiaj technologia ATM umożliwia prowadzenie inżynierii ruchu w sieci (adresowanie, przekierowania, wybór trasy) oraz zarządzanie pasmem, natomiast protokół IP jest wybierany jako protokół taniej i efektywnej transmisji. Zaimplementowana na nim popularna usługa głosowa VoIP w połączeniach dalekosiężnych stanowi obecnie najtańszą alternatywę w stosunku do usług oferowanych przez sieci publiczne PSTN.

Natomiast w sieci dostępowej, łączącej użytkownika ze szkieletem przez bramę medialną, można adaptować wiele współczesnych technologii dostępu: od analogowego PSTN (Public Switched Telephony Network) i cyfrowego ISDN do szerokopasmowego xDSL (Digital Subscribe Line), telefonii komórkowej (GSM i UMTS) oraz dostępu radiowego LMDS (Local Multichannel Distribution Services).

Optymalnym rozwiązaniem bram medialnych MGW (Media Gateway) jest komunikacja przez wiele otwartych interfejsów, zdolnych do komunikowania się zarówno z siecią transportową, jak i z zewnętrznym sprzętem telekomunikacyjnym użytkownika - pochodzącym od różnych producentów. Także z wykorzystaniem tradycyjnego sprzętu opartego na technice multipleksowania z podziałem czasu TDM, czyli przez centrale z komutacją łączy (nadal będących tradycyjnym wyposażeniem klienta) instalowanych w środowiskach sieci następnej generacji.

Większość prostszych rozwiązań sieci NGN koncentruje się jedynie na instalacji węzłów Softswitch i bram medialnych ze sterowaniem, pomijając szereg innych wydzielonych elementów technicznych bądź modułów programowych współczesnych i przyszłych sieci. Wśród nich już można wyróżnić: moduły sygnalizacyjne SS7, bramy nadzorcze (gatekeeper) dla usług głosowych VoIP (Voice over IP) z protokołem H.323 lub nowszym SIP (Session Initiation Protocol), wydzielone systemy taryfikacyjne czy też moduły odciążające publiczną sieć komutowaną PSTN.

Niektóre złożone elementy komunikacyjne przyszłych sieci NGN są już stosowane we współczesnych sieciach. Do tej kategorii należą: sprzęt techniczno-programowy sieci inteligentnych IN, sieci zarządzających TMN (Telecommunications Management Network) oraz różnorodny osprzęt dostępowy. Jest oczywiste, że elementy te również będą musiały przejść pewną ewolucję, aby osiągnąć pełnię możliwości oferowanych przez nową koncepcję sieci NGN, jednak poszczególne ich funkcje i przydatność do świadczenia usług multimedialnych zostały już praktycznie przetestowane.

Trochę inne protokoły

Oprogramowanie platformy Softswitch nie jest dziedziczone z central tradycyjnych (tak jak to dzieje się w nowych rozwiązaniach sieci NGS). Platforma komutacyjna Softswitch wymaga bowiem innych rozwiązań programowych, gdyż składa się z wielu rozproszonych elementów, połączonych wzajemnie w ramach jednego spójnego rozwiązania sieciowego albo poprzez różnego rodzaju otwarte interfejsy komunikacyjne. Nowe oprogramowanie musi zapewnić sterowanie przełączaniem i kierowaniem pakietów odpowiadających połączeniom głosowym lub innym usługom pomiędzy bramkami dostępowymi w ramach sieci pakietowej - z wykorzystaniem informacji uzyskiwanych z wielu skojarzonych baz danych, co wcale nie wydaje się być prostą operacją.

Obecnie powstaje wiele specyfikacji programowych, często na wyrost nazywanych standardowymi, które konkurując ze sobą starają się uzyskać status standardu de facto. Przykładem jest protokół MGCP (Media Gateway Control Protocol) do sterowania bramami medialnymi, rekomendowany przez IETF (Internet Engineering Task Force) i lansowany przez wielu dostawców sprzętu.

Rywalizacja między reprezentowanym przez organizację IETF środowiskiem internetowym a wspomaganym przez ITU-T środowiskiem telekomunikacyjnym (protokoły MDCP czy H.323) przerodziła się we współpracę, w wyniku której ostatecznie uzgodniono w 1999 r. protokół H.248/MEGACO do współpracy multimedialnej w sieciach NGN.

Realizacja

Wdrażanie i konfigurowanie NGN postępuje powoli, gdyż koncepcja sieci następnej generacji jest rozwiązaniem przyszłościowym i podlega ciągłym zmianom. Są to przecież sieci, których docelowa postać przypadnie dopiero na lata 2003-2005. Powodem tak długiej perspektywy czasowej są jeszcze techniczne i ekonomiczne zagadnienia, które wciąż wymagają rozwiązania. Dotyczą one zagwarantowania właściwej jakości usług (QoS) oraz zapewnienia jakości klasy operatorskiej w sieciach IP. Ponadto nie ma jeszcze na rynku uniwersalnych bram dostępowych o dużej przepływności i w rozsądnych cenach, a niektóre standardy ulegają dalszym modyfikacjom.

Pierwsze elementy sieci NGN już są instalowane w Polsce. Ich duża różnorodność wynika z indywidualnego podejścia poszczególnych firm telekomunikacyjnych do realizacji przyszłych sieci współpracujących z Internetem. Także przyjmowana przez firmy terminologia wcale nie jest jednolita, stwarzając problemy z identyfikacją poszczególnych elementów sieci, nie mówiąc o oferowanych w nich usługach multimedialnych. Dotyczy to zarówno użytkowników terminali stacjonarnych, jak też coraz bardziej popularnych multimedialnych telefonów komórkowych z aplikacją WAP.