Instalacja oraz eksploatacja

Dla większości instalatorów łączy radiowych zapewnienie linii widoczności między dwiema antenami jest podstawowym wyznacznikiem jakości połączenia. Na jego jakość wpływa jednak znacznie więcej czynników. Każde zestawienie łącza radiowego powinno zostać poprzedzone stworzeniem budżetu łącza, czyli kalkulacją uwzględniającą czynniki wzmocnienia i strat związanych z antenami, nadajnikami, linią transmisji oraz środowiskiem propagacji. Budżet tworzony jest w celu określenia maksymalnego dystansu, przy jakim nadajnik i odbiornik będą mogły poprawnie pracować.

Urządzenia mikrofalowe eksploatują pasmo w zakresie 2-80 GHz. Do 3 GHz eksploatowane są głównie systemy punkt-wielopunkt, z powodu dobrej propagacji. Systemy pracujące w zakresie od 3 do 15 GHz są wykorzystywane do dalekich połączeń radiowych. Częstotliwości powyżej 15 GHz są przeważnie stosowane w komunikacji o niewielkich zasięgach.

Planowanie łącza radiowego jest procesem, na który składają się: kalkulacja strat oraz marginesu zanikania sygnału, planowanie częstotliwości oraz obliczenie interferencji. Końcowym etapem będzie obliczenie jakości i dostępności łącza. Jedną z pierwszych czynności - wykonywaną na etapie planowania łącza radiowego - będzie utworzenie graficznego przekroju ścieżki, która będzie łączyła dwa końce łącza radiowego. Tak ustalony profil pozwoli określić wysokość zawieszenia anten na każdym końcu oraz upewnić się, czy łącze będzie narażone na problemy propagacji (zapewnienie linii widoczności niezbędnej do poprawnej pracy łączy mikrofalowych oraz określenie zjawisk wielościeżkowości).

Zagwarantowanie optymalnej pracy radiolinii będzie wymagało zapewnienia bezpiecznej strefy Fresnela. Jej rozmiar będzie zależny od długości łącza oraz częstotliwości pracy. Wraz ze zmniejszaniem częstotliwości, strefa Fresnela się zwiększa. Zwiększanie długości połączenia będzie także powodowało wzrost tej strefy. Musi ona być wolna od jakichkolwiek zniekształceń, przykładowo wielościeżkowości lub dyfrakcji. Bezpośrednia ścieżka między nadajnikiem a odbiornikiem musi być czysta na poziomie 60% promienia pierwszej strefy Fresnela.

Kilka ważnych zaleceń

Jak już wspomniano, wykorzystujemy wyższe zakresy częstotliwości dla krótkich połączeń, niższe natomiast - dla długich połączeń. Zazwyczaj należy unikać niskich zakresów częstotliwości na terenach zurbanizowanych. Z kolei w regionach ze znacznymi opadami atmosferycznymi warto wykorzystywać, jeżeli jest to możliwe, częstotliwości poniżej 10 GHz. Wpływ opadów atmosferycznych jest głównym problemem łącza radiowego wykorzystywanego w komercyjnym zakresie częstotliwości. Specyficzna odporność na deszcz zależy od wielu parametrów, takich jak forma i rozmiar dystrybucji kropli deszczu, polaryzacja, intensywność i częstotliwość deszczu. Pozycja pozioma daje większą odporność deszczową niż polaryzacja pionowa. Problem deszczu rośnie wraz z częstotliwością i staje się istotnym parametrem w zakresach częstotliwości powyżej 10 GHz.

Dobry dostawca radiolinii wysokiej częstotliwości jeszcze na etapie przygotowywania ofert powinien pomóc w realizacji radiowego planowania połączenia. Proces ten, przeprowadzany przy zastosowaniu narzędzi programowych, pozwala zaprojektować łącze o określonej wydajności i dostępności. W ramach poszczególnych etapów planowania są określane częstotliwość pracy, usytuowanie i polaryzacja wraz z doborem anten, parametry komunikacji. Cały proces jest przeprowadzany pod kątem zakładanej dostępności łącza. Planowanie może zostać zakończone wykreśleniem - na podstawie aktualnych map cyfrowych - profilu terenowego, który może symulować warunki zapewnienia linii widoczności (LoS). Poprawne badanie LoS można przeprowadzić wyłącznie w rzeczywistych warunkach. Symulację zawsze należy potwierdzić realizacją wizji lokalnej (Site Survey). Pozwala ona określić charakterystyczne warunki instalacyjne, a także precyzyjne położenie geograficzne obu zakończeń łącza.