Zasadnicza różnica w stosunku do przyszłego standardu 100 Gb/s polega jednak na tym, że są to sygnały optyczne o tej samej długości fali, a więc transmisja każdego kanału wymaga oddzielnego włókna. Sumaryczną szybkość traktu optycznego można wtedy regulować dwoma parametrami: przepustowością pojedynczego światłowodu oraz liczbą włókien podlegających integracji. Obie propozycje są kłopotliwe, gdyż programowe agregowanie przepływności wielu kanałów jednocześnie wcale nie jest prostym zagadnieniem. Ponadto w miarę wzrostu liczby kanałów efektywna szybkość całego traktu optycznego maleje. Według specjalistów agregowanie więcej niż 4 kanałów nie jest rozwiązaniem ekonomicznym - co w praktyce może oznaczać, że do uzyskania efektu końcowego przepływność każdego toru (ścieżki, włókna, nośnej, długości fali lambda) nie powinna być niższa niż 25 Gb/s.

Mimo że są to szybkości już osiągane w jednym kanale optycznym, agregowanie wielu kanałów w całość wymaga dalszych prac, zwłaszcza że poszczególne ścieżki danych winny być zaopatrzone również w sygnalizację pozwalającą na kompletowanie i zarządzanie całością traktu (rozdzielanie i składanie informacji z wielu ścieżek). Takie rozwiązanie zostało niedawno przetestowane za pomocą programowanych bramek firmy Xylinx, które pozwalają agregować informację do 100 Gb/s, transportowaną w technologii zwielokrotnienia DWDM (Dense Wavelength Division Multiplexing) na wielu długościach fal w jednym włóknie. Jego charakterystyczną cechą jest możliwość łączenia dowolnej liczby ścieżek transportowych (typowo 10 x 10 Gb/s), w zależności od własności transmisyjnych włókna (SMF, MMF) oraz aplikacji związanych z zasięgiem sieci (LAN, MAN).

Wielomody i wielofale

Elastyczność standardu 100GbE wiąże się z tworzeniem rozwiązań szerokopasmowych do wielu zastosowań, które różnią się zasięgiem (100 m, 10 km), typem używanego włókna (jednomodowe lub wielomodowe) oraz liczbą kanałów optycznych zwielokrotnienia falowego WDM (DWDM, CWDM). Im więcej implementowanych kanałów, tym potrzeba bardziej wyrafinowanego, a więc droższego sprzętu do uzyskania poprawnej transmisji. Według specjalistów, wiele układów korekcyjnych oraz modułów kompensacji dyspersji będzie pochodzić ze sprawdzonych rozwiązań 10GbE. W pierwszych instalacjach mają to być rozwiązania z agregowaniem kilku kanałów optycznych w technologii DWDM o niższych szybkościach jednostkowych, a w miarę upływu czasu będą one ewoluować do coraz wyższych, aż do pojedynczego kanału o przepływności 100 Gb/s obsługiwanego przez jeden port przełącznika ethernetowego nowej generacji.

Jednomodowe włókna SM są bardziej predysponowane do wdrażania rozwiązań 100GbE bazujących na technologii wielofalowej DWDM (CWDM) i mogą operować w przewidywanym standardzie zasięgu do 10 km z wieloma długościami fal optycznych (4, 8, 10, 16 kanałów). Z kolei za pośrednictwem światłowodów wielomodowych klasy OM3 wkrótce będzie można tworzyć instalacje okablowania strukturalnego (do 100 m) zwykle na pojedynczych długościach fal optycznych. Od strony technicznej, mimo ich podobieństwa, są to jednak odmienne sposoby realizacji.

Ważnym elementem specyfikacji będą wytyczne odnośnie do projektowania portów sieciowych w węzłach infrastruktury (przełączników) zdolnych do świadczenia usług multimedialnych, dla których przepustowość 100 Gb/s jest niezbędna - nawet nie patrząc na koszty instalacyjne (zdrowie, diagnostyka, badania). W pozostałych sytuacjach ponoszone koszty trzeba porównywać z istniejącymi rozwiązaniami poprzednich generacji. Według Quake Technologies okablowanie strukturalne kolejnej generacji ethernetowej będzie uzasadnione, jeśli całkowity koszt instalacji 100 Gb/s nie będzie trzykrotnie większy od podobnego rozwiązania wykonanego w technologii 10 Gb/s, oferując jednak o rząd wyższą przepustowość. Te warunki jak dotąd były zawsze spełniane przy przechodzeniu na coraz szybsze generacje ethernetowe instalowane w przedsiębiorstwach. Według przewidywań tak samo ma być również podczas tej modernizacji okablowania ethernetowego.