System SDB (Swiched Digital Broadband)

SBD jest klasyfikowany jako system cyfrowy przeznaczony do przesyłania sygnałów między dwoma punktami, czyli w topologii punkt-punkt, w pasmie podstawowym. Nominalna przepływność w kierunku do abonenta wynosi 50 Mb/s i może być w razie potrzeby rozdzielana dla cyfrowych sygnałów wideo i danych. Nominalna przepływność dla danych wynosi 1,5 Mb/s. Wszystkie trzy systemy z grupy dostępu światłowód/kabel są w stanie rozgłaszać zarówno cyfrowe, jak i analogowe sygnały wideo.

Systemy dwukierunkowe - Bidirectional HFC i SDB - są szerokopasmowe i mogą być stosowane w telefonii, wideo, dostępie do Internetu i bezprzewodowym dostępie PCS. Ich architektura ma wiele podobnych charakterystyk i składników. System HFC doprowadza światłowód do węzła światłowodowego. Sygnały są w tym węźle zbierane i rozprowadzane przez wiele kabli współosiowych do odbiorców indywidualnych. Węzły światłowodowe można tak zaprojektować, że będą obsługiwały np. od 500 do 2000 mieszkań.

W systemie SBD światłowód prowadzi się dalej, do samego użytkownika końcowego. W typowych konfiguracjach kanał doprowadzający światłowód może być optycznie rozdzielony. Światłowód kończy się w jednostce ONU (Optical Network Unit). Do użytkownika końcowego (abonenta) prowadzą kabel współosiowy i skrętka. Optyczna jednostka sieciowa ONU może obsługiwać od kilku do 60 domów. W taki sposób SDB przybliża światłowód do klienta.

W wielu zastosowaniach HFC, SDB i PON mogą być uważane za kolejne szczeble technologicznej drabiny, którą światłowód przesuwa się coraz bliżej siedziby klienta.

Dostęp bezprzewodowy

Systemy komórkowe

Dostęp internetowy mógł być realizowany przez systemy komórkowe i modemy w pasmie głosowym. Ponieważ jednak kanały telefonii komórkowej są wąskopasmowe, szybkości dostępu były niewielkie: 9,6 kb/s dla zaawansowanych usług AMPS (Advanced Mobile Phone Service) i systemów TDMA (Time Division Multiple Access) oraz 14,4 kb/s dla systemu CDMA (Code Division Multiple Access). System komórkowych pakietów danych cyfrowych - CDPD (Cellular Digital Packet Data) - zwiększył przepływność AMPS do 19,2 kb/s. CDPD osiągał nawet wyższe przepływności dzięki umieszczaniu pakietów IP bezpośrednio w kanałach cyfrowych, które nie przesyłają ruchu głosowego - dokładniej: te, które nie są chwilowo zajęte. Ale i tak uzyskiwane przepływności nie satysfakcjonowały użytkowników. System CDPD ostatecznie przestał być stosowany.

Uwaga operatorów i producentów, zwłaszcza amerykańskich, skupiła się następnie na cyfrowym systemie komórkowym PCS (Personal Communications Services), nie bez podobieństwa do GSM. PCS operuje w 5 pasmach w zakresie 1930-1990 MHz dla stacji bazowych i 1850-1910 MHz dla stacji ruchomych. Badanie przydatności PCS w dostępie do Internetu (oraz innych usług przesyłania danych) dają pomyślne rezultaty. Dokumenty normalizujące PCS są tworzone wspólnie przez grupy robocze ANSI T1 i TIA (Telecommunications Industry Association), ITU-T oraz inne organizacje, koncerny i konsorcja.

W 1999 r. pojawił się wielowarstwowy protokół WAP (Wireless Application Protocol), który umożliwił abonentom telefonii komórkowej GSM dostęp do Internetu. Konwergencja Internetu z telefonią komórkową jest często poruszanym tematem, szczególnie w Europie. Wydaje się, że w USA bardziej oczekuje się zakończenia normalizacji UMTS niż zwiększania popularności WAP. Według statystyk EITO (European Information Technology Observatory) liczba abonentów telefonii GSM ma wzrosnąć do 900 mln w 2005 r. Długoterminowe prognozy zwykle nie sprawdzają się w sieciach.

W tym roku rozpocznie się era telefonii komórkowej trzeciej generacji - UMTS (Universal Mobile Telecommunication System). Światowe zainteresowanie tym system jest wielkie. W Polsce koncesje wykupili trzej operatorzy telefonii komórkowej GSM.