Analiza fundamentalna

Analiza fundamentalna ma za zadanie określenie opłacalności inwestycji w akcje spółki, na podstawie oceny tej spółki. Ocenia się zarówno kondycja finansową spółki, jej stabilność oraz możliwości rozwoju na rynku. Stosowana jest głównie dla inwestycji długoterminowych. Zwolennicy analizy fundamentalnej uważają, że sensowne wnioski można wyciągać dopiero na podstawie analiz w co najmniej 3-letnim szeregu czasowym (a dla pewności wykorzystuje się dane 5-letnie).

W analizie fundamentalnej jako źródła informacji wykorzystuje się prospekty emisyjne, roczne raporty, analizy rynkowe przygotowane przez analityków oraz całą gamę wskaźników. Korzystając z analizy fundamentalnej należy zawsze pamiętać, że w celu określenia przyszłych zmian cen akcji opieramy się na wielkościach z przeszłości.

Wykorzystywane są także liczne wskaźniki, jak np.:

* wskaźniki rentowności (wskaźnik rentowności brutto, wskaźnik rentowności netto, wskaźnik rentowności operacyjnej, wskaźnik rentowności majątku, wskaźnik rentowności kapitału);

* wskaźniki płynności (wskaźnik bieżący, wskaźnik szybki);

* wskaźniki aktywności (wskaźniki obrotu należnościami, wskaźniki obrotu zapasami).

Istnieją też wskaźniki, które niejako na bieżąco przedstawiają atrakcyjność lokowania w akcje konkretnych spółek. Można do nich zaliczyć wskaźnik C/Z (często nazywany P/E od angielskiego price/earning per share), czyli stosunek ceny akcji do zysku na jedną akcję. Wskaźnik ten wskazuje rynkową ocenę zysku wypracowanego przez spółkę. Dla inwestorów tanią jest spółka posiadająca niski współczynnik P/E a drogą ta, która posiada wysoki. Wynika z tego, że im niższy wskaźnik tym korzystniejsza inwestycja. Niestety, nie zawsze jest to prawda. Inwestorzy giełdowi nie kierują się czystą matematyką, ale często czynnikami irracjonalnymi. Przykładem tego mogą być inwestycje w akcje Universalu w 1993 r., które przynosiły bardzo wysokie zyski mimo tego, że dla tej spółki wskaźnik P/E był największy na giełdzie i wielu fachowców twierdziło, że jest to spółka mocno przewartościowana.

Analiza techniczna w programie

Analiza techniczna jest procesem studiowania wykresów. Mogą to być notowania akcji, obroty giełdy oraz cała gama wskaźników rynkowych, które odzwierciedlają zmiany podaży i popytu na giełdzie. Celem analizy technicznej jest określenie przyszłych, prawdopodobnych trendów notowań giełdowych.

Podstawą analizy technicznej, jest założenie, że zmiany kursów akcji mają charakter powtarzalny zaś powtarzalność ta układa się w pewne wzory. Analitycy techniczni uważają, że jeżeli wyśledzi się na wykresach cen akcji pewne schematy, to można określić czy na rynku nastąpi wzrost, czy spadek cen akcji danej spółki.

Stosując analizę techniczną warto pamiętać o następujących regułach: procesy zachodzące na giełdzie powtarzają się, co umożliwia przewidywanie zmian w przyszłości; cena rynkowa akcji jest określona przez interakcje pomiędzy popytem a podażą; zmiany cen akcji podlegają utrzymującym się pewien czas trendom; o wysokości kursów akcji decydują nie tylko czynniki racjonalne, ale również irracjonalne; zmiany w popycie i podaży można znaleźć na wykresach zmian cen akcji. Ważne jest także aby pamiętać, że metody analizy technicznej nie opierają się na żadnych podstawach naukowych, lecz jedynie na wieloletnich doświadczeniach giełd na świecie. Co prawda, od niedawna prowadzone są próby, głównie w USA i Japonii, naukowej analizy zachowań giełdowych przy pomocy bardzo zaawansowanego aparatu matematycznego (wykorzystanie teorii chaosu), ale jak na razie nie słyszy się o istotnych efektach.

Jednymi z najważniejszych pojęć związanych z analizą techniczną są: trend i kanał trendowy. Trend może być rosnący, malejący lub horyzontalny (stagnacyjny). Trend rosnący to taki, w którym dolne granice spadków cen da się połączyć linia prostą, która kieruje się do góry. Z trendem malejącym mamy do czynienia wtedy, gdy granice wzrostów cen da się połączyć linią prostą, która kieruje się na dół. Linie określające trend nazywa się liniami trendu.

Równoległe ukształtowanie się linii trendu nazywa się kanałem trendowym. górna lina kanału trendowego nazywa się linią oporu, a dolna linią wsparcia. Często linia oporu jest tworzona na jakiejś granicy psychologicznej. Może nią być zarówno okrągła kwota, jak i ostatnie maksimum, bądź też coś innego. Linie oporu i wsparcia są wymienne i często się zdarza, że linia wsparcia staje się linia oporu, bądź też na odwrót.

Jeśli linie wznoszą się równolegle do góry, powstaje kanał trendowy rosnący, a jeśli opadają równolegle na dół, kanał trendowy malejący. Czasem nie jesteśmy w stanie połączyć wierzchołków lub dolin wykresu w jedną konkretną linię i istnieje kilka różnych możliwości ukształtowania się linii trendu. Powstaje wówczas pęk linii trendowych. Jednak analitycy uważają, że jeśli uda nam się połączyć trzy punkty, już powstaje linia trendu. W myśl jednej z zasad analizy technicznej trend uważa się za aktualny do momentu, kiedy nie zostanie przełamany, czyli kursy nie wybiją się w dół poza kanał rosnący lub w górę ponad malejący kanał trendowy. Analitycy techniczni uważają, że przebicie linii trendu ponad 3% może oznaczać jego zmianę.

Wskaźniki giełdowe

Istnieje cała gama wskaźników wykorzystywanych w analizie technicznej. Wśród najbardziej rozpowszechnionych można wymienić:

* średnie ruchome (od arytmetycznych po wykładnicze);

* wskaźnik zmian;

* impet (momentum);

* RS;

* MACD;

* oscylatory;

* beta;

* korelacje;

* OBV;

* wstęga Bollingera;

* wstęga procentowa;

* OLR;

* A/D.

Korzystając z analizy technicznej, w przypadku warszawskiej giełdy należy pamiętać, że nie wszystkie wskaźniki używane na giełdach światowych mają takie samo znaczenie. Czasami w Polsce sygnały kupna lub sprzedaży są zupełnie inne. Przykładem tego jest wskaźnik nowych emisji. Na świecie nowa emisja akcji jest sygnałem do spadku cen akcji ponieważ odciąga kapitał inwestycyjny z rynku. W Polsce, w 1993 r. nowa emisja akcji powodowała odwrotne zjawisko. Zwykle wprowadzenie nowych spółek na giełdę, któremu towarzyszyły relacje prasowe i telewizyjne z kolejek pod biurami maklerskimi powodowało przypływ nowego kapitału i wzrost notowań.

Rekin o warszawskiej giełdzie

Giełda jest spółką akcyjną i w odróżnieniu od innych spółek akcyjnych nie jest dochodowa i nie może przynosić dywidendy. Istotą działania GPW w Warszawie jest m.in.: ustalenie stałych reguł obrotu giełdowego wg podanych do publicznej wiadomości reguł; możliwość dokonywania transakcji bez praktycznego przekazywanie papierów wartościowych na parkiecie giełdy; dopuszczanie do obrotu giełdowego wyłącznie biur maklerskich; jednorodność sprzedawanych papierów wartościowych, stałe miejsce i czas przekazywania transakcji.

Do chwili obecnej (luty 1994) ustalany jest jednolity kurs dnia, tzn. kurs ustalany jest raz dziennie. Wyznaczanie kursu akcji dokonuje makler-specjalista, który określa go na takim poziomie, aby jak najwięcej akcji zmieniło właściciela, czyli stara się zapewnić maksymalny obrót.

Jednocześnie muszą być spełnione następujące warunki:

* realizacja wszystkich zleceń PKD (po kursie dnia);

* realizacja w całości wszystkich zleceń kupna , w których klient określił cenę zakupu wyższą niż wyznaczony kurs;

* realizacja w całości wszystkich zleceń sprzedaży, w których klient określił cenę sprzedaży akcji niższą niż aktualny kurs;

* odrzucenie zleceń kupna z limitem ceny niższym od kursu dnia oraz zleceń sprzedaży z limitem ceny wyższym od kursu dnia.

Stan rynku dla giełdy warszawskiej w sposób syntetyczny przedstawia tzw. WIG, czyli Warszawski Indeks Giełdowy. Jest on wskaźnikiem, który w dużym przybliżeniu uwzględnia zachowanie się przeciętnej akcji notowanej na rynku podstawowym, na giełdzie. Służy on do określania kierunków zmian cen akcji na rynku i pomimo tego, że jest miernikiem statystycznym stanowi istotny element wpływający na zachowanie się inwestorów i graczy giełdowych.