Decydujące zasoby
-
- Kazimierz Krzysztofek,
- 23.12.2008
Utrzymuje się słabość systemu edukacyjnego w zakresie przygotowania społeczeństwa do inwazji przedmiotów/narzędzi w nasze życie. Tymczasem następuje zmiana modelu socjalizacji pod wpływem rosnącej relacji człowieka z przedmiotami, które wypierają międzyludzkie formy uspołecznienia. Socjalizacja zorientowana na „kooperowanie” z coraz to nowszymi przedmiotami, oznacza coraz mniej spójności społecznej.
Zgodnie z prawem opóźnienia kulturowego, zmiany zachodzące w narzędziach wyprzedzają zmiany w kulturze społecznej, która musi się zaadaptować, ale siłą inercji dokonuje się to wolniej. Prowadzi to do opóźnienia instytucjonalnego: teleinformatyka będzie wymuszać zmiany, niszczyć jedne instytucje, transformować inne, i powoływać nowe, najbardziej adaptacyjne, bo urodzone w sieci (web-native). To opóźnienie kulturowe i instytucjonalne będzie się jeszcze przez jakiś czas utrzymywać, co spowolni informatyczną modernizację kraju.
Niewystarczająca jest nadal ilość i jakość zasobów informacji, wiedzy, kultury dostępnych w sieciach w języku polskim, co ma znaczenie w sytuacji słabej znajomości języka angielskiego w Polsce. Brak też otwartych platform oferujących wartościową wiedzę i pozwalających na tworzenie nowej wiedzy przez użytkowników (Nauka 2.0).
Mój scenariusz
Korzyścią „netto” jest to, że wsparcie w postaci teleinformatyki prowadzi do stanu, w którym Polska jawi się w horyzoncie 2020 jako kraj ustabilizowany wewnętrznie, dyskontujący swe zasoby, modernizujący się bez patologii, bezpieczny zewnętrznie, o stałym i optymalnym w konkretnych warunkach trendzie rozwojowym, bez wstrząsów i „dynamicznych skoków”, ale i bez stagnacji, zdolny do konkurowania i kooperowania ze światem, stwarzający obywatelom bezpieczny komfort życia oraz rozwoju indywidualnego i zbiorowego na miarę wyzwań cywilizacyjnych. Ważnym czynnikiem przemawiającym za opowiedzeniem się za tym scenariuszem jest presja Unii Europejskiej, która traktuje dostęp do ICT jako prawa człowieka nowej generacji.
Układ czynników kluczowych:
Trwa proces integracji regionalnej i globalnej, którego Polska jest uczestnikiem i beneficjentem; elity polityczne tworzą dalekosiężną wizję modernizacyjną kraju; społeczeństwo popiera plany modernizacyjne i aktywnie się w nie angażuje zarówno poprzez struktury społeczeństwa obywatelskiego, jak i rosnącą aktywność gospodarczą; jakość środowiska wiedzy rośnie – w rezultacie poprawia się systematycznie kapitał intelektualny, rozwijają się instytucje naukowo-badawcze i edukacyjne, wdrażane są nowoczesne formy tworzenia i transferu wiedzy, rośnie innowacyjność i kreatywność społeczna na wszelkich poziomach życia: w przedsiębiorstwach, organizacjach społecznych, instytucjach publicznych.
Lata 2008-2013:
Polska wykorzystuje kryzysowy impuls roku 2008 do przyspieszenia reform instytucji publicznych, które wchodzą w życie, gdy zaczyna się stabilizować światowy system gospodarczo-społeczny. Świat wraca na ścieżkę wzrostu gospodarczego w paradygmacie trwałego rozwoju, którego podstawą jest pokojowa współpraca i integracja międzynarodowa. Polskie elity polityczne wspólnie z aktywnym społeczeństwem formułują wizję rozwoju kraju, której kluczowym elementem jest nowoczesny sektor nauki i techniki. Zwieńczeniem tego okresu jest przystąpienie Polski Europejskiej Unii Walutowej i wprowadzenie euro.
Lata2014-2019:
Okres rzeczywistej transformacji gospodarki do Gospodarki Opartej na Wiedzy. Systematyczne nakłady w rozwój strategicznych kierunków technologii powodują przekroczenie masy krytycznej, Polska umiejętnie łączy endogenne czynniki wzrostu z inwestycjami zagranicznymi i pomocą z Unii Europejskiej, która po roku 2013 koncentruje się na wspieraniu innowacyjności.
Po 2019:
Trwała zmiana struktury polskiej gospodarki i społeczeństwa, rozwój własnych przemysłów i usług zaawansowanych technologii. Inwestycje w najnowocześniejszą infrastrukturę transportową i teleinformatyczną. Trwała poprawa jakości środowiska. Polska staje się celem przyjazdów również dla pracowników wykwalifikowanych, świat mówi o polskim skoku cywilizacyjnym. (sk)
