Siatka będzie przetwarzać dane generowane przez akcelerator. Urządzenie rozpędza wiązki protonów do olbrzymiej szybkości (bliskiej prędkości światła). Protony (kierowane na siebie z dwóch różnych kierunków przy użyciu potężnych magnesów LHC; patrz zdjęcie obok) zderzają się, a specjalne czujniki rejestrują dane. O wielkości urządzenia niech świadczy fakt, że w skład akceleratora wchodzi 1200 głównych magnesów (nie licząc mniejszych), a każdy z nich ma 15 metrów długości i waży 35 ton.

Ocenia się, że w ciągu jednego roku stanowisko badawcze będzie generować ok. 15 TB danych, które trzeba przetworzyć. W skład siatki będą wchodzić ośrodki obliczeniowe zlokalizowane w większości w uniwersytetach (nie tylko europejskich, ale i w Japonii czy w Kanadzie) oraz z centrach obliczeniowych firmy Hewlett-Packard. Po zsumowaniu, wszystkie ośrodki będą dysponować 10 tysiącami procesorów i setkami mln gigabajtów pamięci masowej (dyskowej i taśmowej).

Większość informacji będzie gromadzonych w bazach danych Oracle. CERN zaprojektował siatkę w oparciu o technologię Globus Toolkit (Globus Alliance), wzbogacając rozwiązanie o oprogramowanie zaprojektowane przez University of Wisconsin (projekt Condor) i narzędzia opracowane we Włoszech w ramach projektu Unii Europejskiej noszącego nazwę DataGrid. Siatka jest już w części gotowa i testowana. Jest to jednak początek projektu i dostępna obecnie siatka oferuje tylko 5% docelowej mocy obliczeniowej.