Koszty eksploatacji fizycznej infrastruktury sieciowej

Koszty eksploatacji elementów infrastruktury stanowią istotny element zarządzania cyklem eksploatacji oraz poprawy wskaźnika całkowitego kosztu posiadania. W rzeczywistości eksploatacja elementu, np. pojedynczej szafy, powinna odnosić się do trzech różnych pojęć:

1. Eksploatacja fizyczna - oczekiwany okres, po którym naprawa elementu będzie nieuzasadniona technicznie w stosunku do jego wymiany.

2. Eksploatacja ekonomiczna - oczekiwany okres, w którym wartość bieżąca netto przyszłych kosztów cyklu eksploatacji elementu (czyli koszty konserwacji, działania, energii oraz koszty utraconych korzyści) będzie wyższa od wartości bieżącej netto kosztów cyklu eksploatacji, łącznie z kosztami zakupu nowego elementu. Eksploatacja ekonomiczna nie może być dłuższa od eksploatacji fizycznej.

3. Eksploatacja techniczna - okres, w którym element staje się przestarzały technologicznie, gdy koszty utrzymania oraz napraw zaczynają gwałtownie rosnąć. Element (szafa wraz z wyposażeniem) jest przestarzała technologicznie również wtedy, kiedy jego nowsza wersja lub nowsza technologia oferuje znacznie niższe koszty działania bądź cyklu eksploatacji niż posiadany element. Ponieważ element może stać się technologicznie przestarzały zarówno przed, jak i po początkowym okresie zużycia, eksploatacja techniczna może trwać dłużej lub krócej od eksploatacji fizycznej i ekonomicznej.

Analiza kosztu cyklu eksploatacji

Analiza kosztu całkowitego lub kosztu cyklu eksploatacji to najczęściej ocena przepływów finansowych oraz ich wpływu na oczekiwaną fizyczną, ekonomiczną lub techniczną eksploatację elementu. Obejmuje ona najczęściej:

1. Początkowe nakłady inwestycyjne, w skład których wchodzą:

• koszty nabycia, łącznie z opłatą za przewóz, należnymi podatkami, kosztami zakupu, odbioru, kontroli itd., a także koszty związane z przyspieszeniem opóźnionych dostaw i/lub obsługą wadliwych elementów;
• instalacje;
• uruchomienie, wykrywanie i usuwanie usterek;
• szkolenia w zakresie działania i utrzymania ruchu;
• części zamienne, narzędzia oraz materiały konserwacyjne.

2. Koszty eksploatacji, w skład których wchodzą:

• koszty prac wykonywanych przez obsługę;
• prace konserwacyjne;
• koszty energii;
• koszty likwidacji i usunięcie awarii;
• odsprzedaż lub wycofanie z użycia.

3. Koszty utraty przychodów z powodu niedostępności.

Korzyści z optymalnego dopasowania infrastruktury fizycznej do aktualnych potrzeb

Optymalne zwymiarowanie infrastruktury fizycznej pozwala na realne ograniczenie kosztów posiadania nawet o 30%. Aby uzyskać jak najlepsze dopasowanie, konieczne jest stosowanie skalowalnej infrastruktury fizycznej, zbudowanej w oparciu o standaryzowane elementy. Podstawową zaletą rozwiązania standaryzowanego są jego zdolności adaptacyjne, pozwalające dostosować się do zmieniającego się systemu IT.

Jak wiadomo przewymiarowanie systemów zasilania i chłodzenia ma niekorzystny wpływ na ich sprawność, co również przekłada się na większe koszty funkcjonowania. Na przykład liczba zainstalowanych modułów zasilaczy UPS może być w prosty sposób dopasowywana do liczby i konfiguracji aktualnie pracujących urządzeń. W wypadku konieczności rozbudowy systemu teleinformatycznego o nowe elementy wystarczy na ich potrzeby zainstalować dodatkowe moduły zasilania i chłodzenia. Rozwiązania bazujące na standardowych i kompatybilnych elementach w sposób oczywisty eliminują również i upraszczają większość prac planistycznych i inżynierskich. Inną ważną cechą takich systemów jest możliwość rekonfiguracji, co ma istotne znaczenie wszędzie tam, gdzie decyzje biznesowe podlegają częstym zmianom.

Efektywność inwestycji w infrastrukturę fizyczną

Jeśli ryzyko i koszt przestoju systemu teleinformatycznego są wysokie, a koszty infrastruktury fizycznej są stosunkowo niskie, to efektywność inwestycji w infrastrukturę fizyczną jest najwyższa. Zasadniczym powodem inwestowania w infrastrukturę fizyczną systemu teleinformatycznego jest konieczność zapewnienia wysokiej dostępności.