Tradycyjne a zwinne nzarzadzanie ryzykiem
- Tomasz Nędzi,
- 19.02.2014
Zwinne metodyki umożliwiają zmianę wymagań dotyczących produktu w trakcie jego opracowywania. Takie podejście pozwala sprawnie zarządzać ryzykiem w trakcie prowadzenia projektu.
Podręcznik opisuje zarządzanie ryzykiem z punktu widzenia całej organizacji, identyfikując cztery perspektywy:
- strategiczną – dotyczącą długookresowego przetrwania organizacji;
- programu – zdarzenia mogące mieć wpływ na wprowadzanie zmian w firmie w dłuższej perspektywie;
- projektu – realizacja przedsięwzięć w krótkiej perspektywie;
- operacyjną – zapewnienie ciągłości działania i bieżącego funkcjonowania organizacji.
W artykule zajmiemy się ryzykiem w perspektywie projektu, analizując, na czym polega różnica pomiędzy tradycyjnym a zwinnym zarządzaniem ryzykiem. Tradycyjne zarządzanie ryzykiem w projekcie omówimy na podstawie PRINCE2.
Zarządzanie ryzykiem w PRINCE2
PRINCE2 to metodyka i standard zarządzania projektami stworzony w Wielkiej Brytanii, rozwijany od 1975 r. Elementy konstrukcyjne PRINCE2 to:
- procesy – działania opisujące zarządzanie projektem;
- tematy – obszary, którymi trzeba się w projekcie zająć;
- pryncypia – zasady, których trzeba przestrzegać, zarządzając projektem;
- sposób dopasowania PRINCE2 do projektu i jego otoczenia.
Jeden z tematów opisuje, jak należy zarządzać ryzykiem w projekcie. Standard definiuje ryzyko jako zdarzenie lub zdarzenia, które mogą mieć wpływ na realizację celów. Cele różnią się w zależności od perspektywy. Jeśli wpływ ryzyka na cele jest negatywny, ryzyko takie nazywamy zagrożeniem, jeśli jest pozytywny, ryzyko nazywamy szansą lub okazją. Ryzyko może być pozytywne – zamiast się ryzyka wystrzegać, należy go aktywnie poszukiwać. To wymaga zmiany nastawienia. Należy wziąć pod uwagę fakt, że niektóre obszary organizacji odpowiadają za wyszukiwanie w otoczeniu okazji i szans.
Zarządzanie ryzykiem polega na:
- Identyfikowaniu – nazwaniu i opisaniu ryzyka w sposób, by było tak samo rozumiane przez osoby, których dotyczy.
- Ocenianiu – określeniu, jak istotne jest dla nas dane ryzyko.
- Planowaniu – dobraniu odpowiednich reakcji.
- Wdrożeniu – określeniu, kto te reakcje wdroży i zrealizowaniu ich tak, by wpłynąć na zidentyfikowane ryzyko.
Działania realizowane są w sekwencji, jednak powinny być powtarzane cyklicznie. Kolejnym działaniem jest komunikacja. Polega ona na informowaniu odpowiednich osób o stanie ryzyka lub skuteczności podjętych działań. Ma to zasadnicze znaczenie, jeśli ryzyko wpływa na cele innych członków zespołu.
Przykłady takie jak niezamknięcie dachu nad Stadionem Narodowym w trakcie meczu Polska – Anglia podczas opadów deszczu pokazują, że pojedyncze kroki mają znaczenie, a brak komunikacji może być bolesny dla wizerunku firmy, a nawet kraju, który ryzykiem nieumiejętnie zarządza.