Sieci WAN w praktyce

Niewielka długość pakietów umożliwia szybszą obsługę kolejek. Nie jest to jednak ani jedyny, ani najważniejszy sposób unikania przeciążenia. Podstawowym mechanizmem oferowanym przez sieć opartą na przełączaniu pakietów są wirtualne obwody. Dzięki nim możliwa jest kontrola zasobów wykorzystywanych do transmisji, co z kolei sprzyja zapobieganiu przeciążeniom w sieci. Wirtualny obwód oznacza ustaloną logiczną relację między dwoma węzłami sieci. Każdy użytkownik ma pewną liczbę wolnych wirtualnych obwodów do wykorzystania, zależną od warunków przyłączenia do sieci. Każdy wirtualny obwód identyfikowany jest przez numer kanału logicznego.

Istnieją dwa sposoby ustalania obwodu wirtualnego:

• Dynamiczny - kreuje wirtualny przełączany obwód (SVC - Switched Virtual Circuit). Obwód taki tworzony jest na żądanie. Użytkownik tworzący obwód SVC wysyła do stacji docelowej specjalny pakiet zawierający m.in. swój kompletny adres, jak i adres stacji docelowej oraz numer logicznego kanału wybranego do identyfikacji wirtualnego obwodu. Po zakończeniu transmisji wysyłany jest inny specjalny pakiet, którego zadaniem jest zlikwidowanie wirtualnego obwodu.
• Statyczny - tworzy stały wirtualny obwód (PVC - Permanent Virtual Circuit). W tym przypadku wirtualny obwód między dwoma użytkownikami zdefiniowany jest na stałe przez zarządzającego siecią.

Innym znaczącym mechanizmem stosowanym w sieci opartej na przełączaniu pakietów jest kontrola przepływu. Kiedy wirtualny obwód zostaje ustalony, stacja wysyłająca dane przesyła pewną liczbę pakietów, a następnie czeka na potwierdzenie odbioru. Stacja docelowa wysyła w odpowiedzi jeden z dwu sygnałów:

• RNR (receiver not ready) - sygnał ten jest poleceniem wstrzymania transmisji, aż do momentu wysłania przez stację

  docelową sygnału RR.

• RR (receiver ready) - oznacza gotowość stacji docelowej na przyjęcie kolejnej serii pakietów.

Mechanizm ten pozwala w prosty sposób dostosować wielkość i częstotliwość transmisji do możliwości odbiorczej stacji docelowej. Prędkość przesyłu danych zależy więc od ograniczeń tej stacji, jak i od aktywności innych obwodów

wirtualnych.

Standard X.25 pracuje w oparciu na trzech poziomach modelu odniesienia OSI:

1. Poziom fizyczny - zapewnia transport bitów przy danej szybkości określonej przez przepustowość łączy.

2. Poziom logiczny - steruje transmisją między kolejnymi węzłami sieci.
3. Poziom sieciowy - jest odpowiedzialny za obsługę wirtualnych obwodów.

Frame Relay

Ograniczenia wynikające z dublowania funkcji drugiego i trzeciego poziomu modelu OSI oraz dostępność coraz lepszych jakościowo łączy wywołały potrzebę wprowadzenia nowego standardu.

Frame Relay jest w zasadzie uproszczoną wersją X.25. Działa w oparciu o dwa pierwsze poziomy modelu odniesienia OSI. Używa identycznych zasad w ustalaniu tras transmisji danych, ale nie przeprowadza kontroli ich integralności między każdym nadajnikiem i odbiornikiem, a jedynie między stacjami końcowymi. W odróżnieniu od X.25 dane w standardzie Frame Relay transmitowane są w postaci ramek (poziom 2), a nie pakietów (poziom 3). Skutkiem takiej organizacji jest znaczne zmniejszenie opóźnień w węzłach sieci.

Frame Relay udostępnia mechanizm zwany połączeniami wirtualnymi, które są odpowiednikiem obwodów wirtualnych stosowanych w standardzie X.25. Odpowiednikiem numeru kanału logicznego jest tu identyfikator połączenia DLCI (Data Link Connection Identifier). Sprawdzanie poprawności danych odbywa się dzięki polu FCS w każdym węźle sieci. Błędne ramki są odrzucane od razu, a stacja docelowa wysyła żądanie ich retransmisji.