Przekaz głosu w DSL
- Adam Urbanek,
- 01.05.2001
Ponadto dostępna od niedawna najnowsza aplikacja sieci ISDN, będąca bardziej efektywną koncepcją współdziałania z Internetem - już sygnowana przez kilku dostawców sieciowych jako AO/DI (Always On-Line Dynamic ISDN) - przyczynia się do wzrostu zainteresowania tym sposobem komunikacji. Stosowana w tym rozwiązaniu dynamiczna alokacja kanałów B do jednoczesnej obsługi połączeń telefonicznych, telefaksowych czy internetowych pomniejsza lub całkowicie eliminuje problem zajętości łącza cyfrowego w kierunku sieci, podczas gdy równocześnie trwały kanał internetowy skraca czas zestawiania połączeń z dostawcą usług internetowych (ISP).
W przeciwieństwie do ISDN transmisje głosu i danych w urządzeniach typu xDSL wymagają wyłącznie używania przewodów miedzianych, a więc mają technicznie bardziej ograniczony zasięg działania. Stosowanie regeneratorów w rozwiązaniach ADSL (oprócz HDSL) nie jest praktycznie możliwe - głównie z powodu ich wysokiej ceny - co oznacza, że wielu oddalonych od centrali użytkowników nie może korzystać z tego typu usługi. Istotną zaletą asymetrycznego rozwiązania ADSL jest jednak możliwość przesyłania informacji ze znacznie większą szybkością, sięgającą niekiedy 9 Mb/s w kierunku dosyłowym (do abonenta), nierealną w technologiach ISDN (BRA i PRA). Dla abonentów potrzebujących szybszego dostępu do zasobów internetowych z pewnością jest to lepsze rozwiązanie od cyfrowej sieci ISDN, pod warunkiem, że serwery dostępowe usługodawców internetowych są w stanie nadążać za takimi szybkościami transmisji. Jednak dla użytkowników, którzy oczekują czegoś więcej niż szybszych kontaktów z siecią Internet i potrzebują wyższych przepływności także w kierunku innych użytkowników sieci teleinformatycznych, technologia asymetrycznych przekazów ADSL nie stanowi już tak dobrej alternatywy.
Współistnienie technologii transmisji głosowej
Podstawowe różnice w rozwiązaniach ADSL
Zmiany w technologiach dostępu do medium transmisyjnego spowodowały powstanie wielu niespójnych rozwiązań technicznych xDSL oraz ISDN, odmiennych dla sieci cyfrowych i szerokopasmowych. Ta różnorodność powoduje problemy techniczne w łączeniu tych usług, przesyłanych przez jedno łącze fizyczne ADSL. W miedzianej technologii dostępowej xDSL do wydzielania kanałów ADSL stosuje się filtr górnoprzepustowy, a wydzielania sygnałów POTS (telefonia analogowa) bądź usług ISDN (telefonia cyfrowa) dokonuje się za pomocą filtrów dolnoprzepustowych. Filtry te, o różnych charakterystykach przenoszenia i częstotliwościach granicznych, znajdują się w specjalnie konstruowanych rozgałęźnikach (splitters), umieszczanych symetrycznie po obydwu stronach szerokopasmowego toru przesyłowego xDSL, a więc zarówno u użytkownika, jak i operatora sieci.
Dwie standaryzowane wersje współdziałania usług POTS, ISDN i ADSL
Pierwsze rozwiązania technologii ADSL, opracowane przez Bellecore i wprowadzone w USA, były przeznaczone wyłącznie do usługi wideo na żądanie (VOD - Video on Demand), z przepływnością 1,5 Mb/s, i dla transmisji skomprymowanych sygnałów wideo i audio (64 kb/s). Pozytywne doświadczenia testowe i eksploatacyjne tych sieci pozwoliły wkrótce rozszerzyć zakres tych usług nie tylko o połączenia głosowe, ale też o inne usługi pakietowe. Do transmisji sygnałów w tym rozwiązaniu zastosowano dyskretną modulację wielotonową (DMT - Discrete Multitone Technology), wkrótce uznaną (1995 r.) za międzynarodowy standard (ANSI, ETSI, ITU) do zastosowań
w technologii ADSL, co z kolei przyczyniło się do jego rozpropagowania w środowisku teleinformatycznym.