Maszyny na gwizdek sędziego
- Antoni Bielewicz,
- 27.05.2002
Instalacja obejmuje ponad 120 tys. podłączeń, 10 tys. urządzeń, ponad 3 tys. km miedzianych kabli i łączy światłowodowych. Zarządzać nią będzie inteligentny system crossowy Avaya iPatch oraz rozwiązania z serii Avaya Systimax Structured Connectivity Solutions (SCS), pozwalające na stały monitoring parametrów sieci. W Korei i Japonii zainstalowano m.in. 25 serwerów komunikacyjnych Definity G3 Enterprise Communication, 200 routerów obsługujących punkty dostępu, 150 portów sieci rozległej WAN. Sieć wykorzystuje przełączniki z serii Cajun. Stworzono ją za pomocą protokołu ECLIPS (Enterprise Class Internet Protocol Solution), umożliwiającego podłączenie komputerów wyposażonych w karty do wirtualnych telefonów, zapewniających poziom obsługi nie odbiegający od tradycyjnych aparatów biurowych. Wszystkie aplikacje wspomagające organizację mistrzostw, m.in. system do akredytacji czy rozwiązania wspomagające pracę komentatorów, zainstalowano na serwerach Toshiba 501, wyprodukowanych przez drugiego z technologicznych sponsorów mundialu.
Do 1 grudnia 2001 r.
Podstawy sieci przygotowane na losowanie grup pierwszej grupy rozgrywek.
15 kwietnia 2002 r.
Otwarcie centrów akredytacji dla sprawozdawców i ochotników. Testy międzynarodowych centrów obsługi mediów.
15 maja 2002 r.
Testy wykorzystujące dane z poprzedniego mundialu we Francji. Ostateczne uruchomienie sieci.
31 maja 2002 r.
Mecz inauguracyjny Francja-Senegal. Przez następnych 30 dni sieć będzie poddawana ciągłym testom.
Dwa kraje, dwie sieci
Infrastruktura teleinformatyczna Piłkarskich Mistrzostw Świata 2002
Dla usprawnienia komunikacji między miejscowością Busan na południu Korei a japońskim Tokio położono światłowód, składający się z 12 wiązek o maksymalnej przepustowości 2,88 Tb/s, zapewniający szybką łączność dwóch głównych centrów przetwarzania danych. Przy projektowaniu sieci założono przepustowość o 40% wyższą niż spodziewany najwyższy poziom obciążenia. Wykonano wiele testów. Najważniejszy, z użyciem danych z poprzednich mistrzostw świata rozgrywanych we Francji, przeprowadzono na dwa miesiące przed rozpoczęciem imprezy.
Jednolity standard technologiczny nie uchronił uczestników projektu od problemów. Japońska sieć opiera się na rozwiązaniach ATM, w Korei - na połączeniach Frame Relay. Obie scalono za pomocą łącza o przepustowości 4,2 Mb/s. Połączenie tych dwóch sieci, tak aby pracowały identycznie z punktu widzenia użytkowników, było - w zgodnej opinii informatyków FIFA - jednym z najbardziej skomplikowanych zadań tego projektu.
Bezpieczeństwo, nieuchronny znak czasów
Mundialową sieć od niepiłkarskiego świata dzieli wiele zapór ogniowych. Wewnętrzną sieć FIFA, w której działa część aplikacji zarządzających imprezą, dodatkowo odseparowano. Dla zabezpieczenia przed hakerami w obu sieciach zastosowano mechanizmy maskujące numery IP i inne fortele, o których informatycy opowiedzą zapewne dopiero po wyłonieniu mistrza świata.
Przedstawiciele mediów będą wyposażeni w specjalne odznaki skanowane i weryfikowane przez system akredytacyjny przy każdym wejściu na stadion. Wszystkie stadiony znajdą się pod dyskretnym nadzorem służb bezpieczeństwa, a każdy z nich w trakcie imprez i po ich zakończeniu będzie pod kontrolą myśliwców. Wszystko po to, by mieć pewność, że mundial będzie obfitować jedynie w emocje czysto sportowe. A tych, jak co cztery lata, nie powinno zabraknąć. Polska, gola!
Do 1 grudnia 2001 r.
Podstawy sieci przygotowane na losowanie grup pierwszej grupy rozgrywek.
15 kwietnia 2002 r.
Otwarcie centrów akredytacji dla sprawozdawców i ochotników. Testy międzynarodowych centrów obsługi mediów.
15 maja 2002 r.
Testy wykorzystujące dane z poprzedniego mundialu we Francji. Ostateczne uruchomienie sieci.
31 maja 2002 r.
Mecz inauguracyjny Francja-Senegal. Przez następnych 30 dni sieć będzie poddawana ciągłym testom.