MPLS i transmisja głosu
- Krystian Ryłko,
- 07.04.2008
Techniczne zapewnienie odpowiedniej jakości usługi (QoS), gwarantującej niezawodną transmisję ruchu głosowego, jest jednym z głównych wyzwań projektantów sieci VoIP. Jedną ze skutecznych metod zagwarantowania niezawodności transmisji multimediów jest wpuszczenie tego ruchu do sieci MPLS (Multi-Protocol Label Switching).
Techniczne zapewnienie odpowiedniej jakości usługi (QoS), gwarantującej niezawodną transmisję ruchu głosowego, jest jednym z głównych wyzwań projektantów sieci VoIP. Jedną ze skutecznych metod zagwarantowania niezawodności transmisji multimediów jest wpuszczenie tego ruchu do sieci MPLS (Multi-Protocol Label Switching).
Protokół MPLS gwarantuje dostępność wymaganego pasma, priorytetyzację ruchu, a także przesył pakietów z ominięciem uszkodzonych łączy, zatorów i wąskich gardeł. MPLS dedykowany jest właśnie do obsługi ruchu ze względu na różne wymagania, w tym także usług czasu rzeczywistego.
Mechanizm oznaczania etykietami różnych rodzajów ruchu
Protokół MPLS oferuje funkcjonalność znaną z sieci ATM (Asynchronous Transfer Mode). Jednak w przeciwieństwie do dedykowanych, kosztownych łączy ATM, MPLS gwarantuje jakość usług, wykorzystując sieć szkieletową IP operatora. Możliwość zastosowania wspólnej infrastruktury do transmisji danych i strumieni komunikacyjnych pozwala zredukować koszty operacyjne i skonsolidować infrastrukturę.
Zalety wykorzystania sieci MPLS do transmisji wideo/głosu
Są dwie podstawowe korzyści z użycia MPLS w takich zastosowaniach:
- priorytetyzacja aplikacji: ruch VOIP otrzymuje wyższy priorytet i jest obsługiwany w pierwszej kolejności, pozostałe aplikacje są obsługiwane w odpowiednio dalszej kolejności;
- kratowa struktura połączeń (mesh): umożliwia bezpośrednie połączenia pomiędzy wszystkimi lokalizacjami, strumienie wideo/VoIP przesyłane są bezpośrednio pomiędzy rozmówcami.
Transmisja VoIP/wideo jest jednym z głównych czynników migracji do sieci MPLS. W większości przypadków tak naprawdę MPLS nie jest bardziej efektywny kosztowo od innych protokołów transportowych w sieciach rozległych WAN.
Aplikacje czasu rzeczywistego, takie jak video-over--IP i VoIP, są podatne na opóźnienia, jitter czy straty pakietów. Dlatego nie można wdrożyć tych usług w sieci, której nie jesteśmy w stanie zagwarantować dostarczenia pakietów na czas. Zbyt duże opóźnienie powoduje usunięcie pakietu, co podobnie jak jego strata oznacza ciszę w słuchawce. Suma opóźnień i jitter nie powinny przekraczać wartości tzw. buforu jittera, w którym pakiety oczekują w kolejce przed zamianą ich na głos. W sieci oczywiście mogą być przesyłane inne aplikacje podatne na opóźnienia (np. SAP), ale to wideo-głosowe muszą mieć najwyższą klasę usługi.
Działanie sieci MPLS
Podział pasma w ramach dostępnej puli dla poszczególnych klas CoS
Pakiety określonej usługi, trafiając do sieci MPLS, zostają oznaczone odpowiednimi etykietami (labels) oznaczającymi klasę obsługi CoS. Pomimo że formalnie protokół określany jest jako wieloprotokołowe (IP Multi-Protocol), w praktyce stosowany jest wyłącznie w sieciach IP.
Pakiety z tą samą etykietą pokonują tę samą ścieżkę, zwaną LSP (Label Switched Path). Ponieważ etykiety wskazują ścieżki, a nie punkty końcowe, może się zdarzyć, że pakiety przesyłane do tego samego punktu pokonują odmienną drogę LSP.
Operatorzy różnią się pomiędzy sobą liczbą oferowanych klas CoS. Jednak każdy z nich dysponuje klasą dedykowaną dla VoIP. Zapewnia ona priorytetową obsługę pakietów z tą etykietą w porównaniu z innymi usługami, typu e-mail, SAP czy ftp.