IPoDWDM i OTN - 100 Gb/s i więcej
- Adam Urbanek,
- 11.09.2012, godz. 08:30
OTN synonimem IPoDWDM
Wzrost internetowego ruchu i obsługa zryczałtowanych rozliczeń mobilnych zaostrzyły konkurencję na rynku dostawców, a przede wszystkim uwypukliły odwieczny dylemat: jak podnosząc przepustowość sieci, zmniejszyć jednocześnie koszty operacyjne instalacji?
Instalacja transponderów optycznych DWDM (Dense WDM)
W tradycyjnych systemach DWDM z autonomicznymi wyspami i domenami, trzeba było korzystać z różnych systemów zarządzania siecią (NMS), niestety podnoszących koszt i utrudniających kompleksowe zarządzanie. Wady tej nie mają zintegrowane sieci IPoDWDM oraz będące synonimem tych struktur - ulepszone rozwiązania OTN (Optical Transport Network), w których stosuje się transpondery, dwukierunkowo łączące odległe oddziały oraz węzły międzysieciowe. Początkowo, jako wolno stojące urządzenia, stanowiły one punkty demarkacyjne między różnymi domenami sieci teleinformatycznych lub domenami rutowanymi IP (także w alternatywnych technologiach) a domeną transportową OTN DWDM.
Wielousługowe sieci OTN (IPoDWDM), definiowane standardem ITU-T G.709, wraz z inteligentnymi transponderami klasy OTN DWDM obecnie pozwalają na realizowanie w pełni przezroczystej komunikacji sieciowej, zapewniając optymalną jakość transmisji optycznej. Zwłaszcza że większość znanych dostawców urządzeń teleinformatycznych ma w swej ofercie własne rozwiązania z transponderami optycznymi, zgodne z wymaganiami OTN (Alcatel-Lucent, Cisco Systems, Ericsson, Juniper, Nokia Siemens), przeznaczone do tworzenia gigabitowego bądź terabitowego transportu przez sieć IP.
Transponder DWDM stanowi rodzaj interfejsowego przetwornika, zamieniającego lokalny sygnał abonencki o stosunkowo niskiej jakości (emitowany zwykle przez optykę krótkiego zasięgu stosowaną w routerach IP, przełącznikach IP, węzłach ethernetowych czy SDH) - na liniowy sygnał optyczny o wysokiej jakości i przepustowości klasy DWDM, z możliwością jego transmisji na odległość tysięcy kilometrów.
Inteligentne transpondery
Klasyczne sieci DWDM (bądź IPoDWDM) w większości przypadków są oparte na wychodzących z użycia wolno stojących transponderach, zwykle przetwarzających tylko sygnały optyczne z elektrycznymi między odległymi urządzeniami sieciowymi.
Na jakość transmisji optycznych istotny wpływ wywiera technologia DWDM, dzięki której uzyskuje się większą elastyczność w dostosowaniu sieci do wymagań różnych operatorów. Proces integracji z innymi sieciami przebiega zgodnie ze standardem ITU G.709, także z korekcyjnym kodowaniem nadmiarowym klasy FEC (Forward Error Correction) bądź rozszerzonym E-FEC (Extended), łącznie z rozbudowaniem funkcji usługowych OAM (Operation, Administration and Maintenance). Obok zalet wolno stojące transpondery optyczne mają, niestety, i wady. Te ostatnie związane są z: rozdzieleniem warstwy przełączającej (IP/Eth) od transportowej (OTN/DWDM) oraz wzrostem kosztów operacyjnych wynikających ze sporych gabarytów, a także zwiększonego zużycia prądu, konieczności stosowania dodatkowych patchcordów czy wzmożonej emisji ciepła i chłodzenia.