Bezpieczniejsze sieci WLAN

Pierwsza opcja pozwoli przechowywać w specjalnym buforze klucze szyfrowania, tak aby użytkownik nie musiał ich wielokrotnie uwierzytelniać, odwołując się za każdym razem do serwera Radius.

Druga opcja pozwala integrować bezprzewodowy system z innymi aplikacjami, które sprawdzają tożsamość klienta i dopiero wtedy zezwalają mu na dostęp do sieci WLAN.

Zobacz również:

• Autonomia w autach nie tak bezpieczna - miażdżący raport o Tesli

Technika buforowania kluczy szyfrowania (proactive key caching) jest rozszerzeniem dołączonym do standardu IEEE 802.11i. Pozwala ona przypisywać bezprzewodowemu klientowi jeden klucz, który może być przez niego wykorzystywany nawet wtedy, gdy przemieszcza się on między różnymi punktami dostępu. Jest to szczególnie ważne w przypadku aplikacji transmitujących głos przez sieć WLAN, które muszą pracować bez żadnych opóźnień.

Druga opcja ma postać złącza programistycznego API noszącego nazwę Network Access Control (NAC). Gdy bezprzewodowy klient próbuje nawiązać łączność z punktem dostępu Airespace, do akcji wkracza oprogramowanie NAC, które sprawdza tożsamość i uprawnienia klienta i dopiero po pozytywnym zakończeniu tej procedury zezwala mu na dostęp do sieci WLAN.