Bezpieczeństwo zasilania systemów teleinformatycznych
- Sylwester Igras,
- 01.04.2003
Zabezpieczenie zasilania centrów przetwarzania danych jest niezwykle ważne w niezawodnym i prawidłowym funkcjonowaniu całego systemu teleinformatycznego. Bezpieczeństwo danych w dużym stopniu zależy od ciągłości zasilania.
Zabezpieczenie zasilania centrów przetwarzania danych jest niezwykle ważne w niezawodnym i prawidłowym funkcjonowaniu całego systemu teleinformatycznego. Bezpieczeństwo danych w dużym stopniu zależy od ciągłości zasilania.
Zasilacze UPS zapewniają nieprzerwane utrzymanie stabilizowanego napięcia (bez zakłóceń i o ściśle określonych parametrach). Urządzenia funkcjonujące w systemie teleinformatycznym są zasilane zwykle przez dedykowaną instalację elektryczną z centralnego zasilacza napięcia gwarantowanego UPS. Do zabezpieczenia najbardziej newralgicznych punktów systemu stosuje się dodatkowo UPS-y małej mocy, pracujące w układzie kaskadowym z jednostką centralną. Rzadziej stosuje się zasilanie strefowe (głównie ze względu na większe koszty, związane z większą liczbą jednostek UPS), polegające na zabezpieczeniu każdej grupy urządzeń systemu teleinformatycznego oddzielnym UPS-em. Centralne zasilacze są zwykle instalowane w konfiguracji redundancyjnej 2N lub nadmiarowej N+1 w celu zapewnienia niezawodności przekraczającej 99,9 procent.
Warianty zasilania systemu teleinformatycznego z centralnego UPS-u
Rys. 1. Zasilanie systemu teleinformatycznego z centralnego UPS-u
- Zasilanie z jednego centralnego UPS-u.
- Zasilanie z centralnego UPS w konfiguracji 2N.
- Zasilanie z UPS-u w konfiguracji 2N, poprzez przełącznik statyczny.
- Zasilanie z centralnego UPS-u w konfiguracji N+1.
Zasilanie z jednego centralnego UPS-u (rys. 1), bez nadmiarowości, jest najtańsze, ale najbardziej zawodne. Należy bowiem pamiętać, że UPS jest urządzeniem bardzo skomplikowanym i awaria któregoś z podzespołów spowoduje utratę danych i przestój całego systemu.
Takie rozwiązanie stosuje się najczęściej do zabezpieczenia systemów o niewielkim znaczeniu lub w wypadku współpracy z mniejszymi UPS-ami, które - pracując w układzie kaskadowym - zasilają najbardziej istotne urządzenia systemu. W takich układach stosuje się praktycznie wyłącznie UPS-y o budowie klasycznej, ponieważ są tańsze. Rozwiązania te wybiera się najczęściej przy zapotrzebowaniu na moc do 40 kVA, a stosuje się w nich zasilacze z wyjściem napięcia jednofazowego bądź trójfazowego.
Zasilanie z centralnego UPS-u w konfiguracji 2N
Rys. 2. Zasilanie systemu teleinformatycznego z centralnego UPS-u w konfiguracji 2N
Ten wariant zasilania cechuje się wysoką niezawodnością, gdyż urządzenia pracują synchronicznie, dzieląc się proporcjonalnie mocą. W wypadku awarii jednego drugi może przejąć całe obciążenie bez chwilowego zaniku napięcia zasilającego w całym systemie. Jeśli konieczne są działania serwisowe, np. ocena techniczna stanu baterii czy uaktualnienie oprogramowania kontrolera, można bez przerywania pracy systemu wyizolować jeden z zasilaczy, zapewniając ochronę z drugiego. Największą wadą takiego rozwiązania jest stosunkowo długi czas usuwania ewentualnych awarii UPS-u, zależny od czasu reakcji serwisu producenta. Aby zagwarantować krótki czas naprawy, trzeba zazwyczaj podpisać odpowiednią umowę z dostawcą systemu (np. w wypadku sprzętu APC - wykupić opcję serwisową). W wypadku rozwiązań klasycznych nie jest możliwa ingerencja w system osób nieuprawnionych, co wiąże się z dodatkowymi kosztami, które należy uwzględnić w chwili zakupu.