1 czy 2 pary HDSL?
- NetWorld,
- 01.04.2000
W czasach, gdy cena tony miedzi raczej rośnie niż maleje, koszty instalacji okablowania miedzianego znowu zaczynają odgrywać coraz większą rolę w infrastrukturze telekomunikacyjnej, większą niż kiedykolwiek przedtem. Aby uniknąć dodatkowych kosztów związanych z rozszerzaniem pasma, wiele kompanii telekomunikacyjnych zaczyna wnikliwie śledzić rozwój bardziej zaawansowanych technologii przekazu informacji przez tory kablowe wykonane z miedzi.
W czasach, gdy cena tony miedzi raczej rośnie niż maleje, koszty instalacji okablowania miedzianego znowu zaczynają odgrywać coraz większą rolę w infrastrukturze telekomunikacyjnej, większą niż kiedykolwiek przedtem. Aby uniknąć dodatkowych kosztów związanych z rozszerzaniem pasma, wiele kompanii telekomunikacyjnych zaczyna wnikliwie śledzić rozwój bardziej zaawansowanych technologii przekazu informacji przez tory kablowe wykonane z miedzi.
Porównanie technologii HDSL i HDSL 2
Początkowo, aby uzyskać dwukierunkową przepływność 1,544 Mb/s (2 Mb/s), w systemach HDSL używano trzech linii telefonicznych, a więc trzech par przewodów miedzianych. W bardzo krótkim czasie taką samą przepływność informacji uzyskano za pomocą dwóch symetrycznych par przewodów telefonicznych, co stało się standardem HDSL w dwukierunkowym sposobie przesyłania strumieni cyfrowych T1/E1 na niewielkich odległościach. Maksymalny zasięg dla takich rozwiązań zwykle nie przekraczał kilku kilometrów (od 4 km przy przekrojach kabli 0,4 mm do 10 km przy przekrojach 0,8 mm). Wychodząc naprzeciw potrzebom operatorów telekomunikacyjnych w zakresie obniżania kosztów inwestycyjnych, stale podnoszono (od 1996 r.) możliwości techniczne systemu, poddając kolejne urządzenia transportowe HDSL kolejnym ulepszeniom. Jednocześnie zmodyfikowano wiele urządzeń dostępowych, dostosowując je do pracy z przepływnością n*64 kb/s i interfejsami X.21 oraz V.35, takich jak w HDSL.
Charakterystyki widmowe różnych technik kodowania HDSL
Dodatkowym atutem nowego sposobu kodowania HDSL2 jest zawężenie charakterystyki widmowej, zwłaszcza przy niskich częstotliwościach pracy z modulacją CAP. W nowym schemacie kodowania najniższe częstotliwości przekazu nie są transportowane przez łącza cyfrowe (są niedostępne). Jest to bardzo pożądane zjawisko, eliminujące najczęściej występujące zakłócania w linii abonenckiej (sygnały dzwonienia, komutacji). Z kolei prosta instalacja urządzeń transmisyjnych wykonanych w nowszej technologii HDSL2 - praktycznie polegająca na zamianie starych urządzeń transportowych na nowe (łącznie z pełnym ich testowaniem) - nie zajmuje więcej niż 24 godziny, a w większości przypadków stanowi tylko ułamek tego czasu.
Podobnie jak w przekazach DSL (Digital Subscriber Line) wdrożenie technologii HDSL2 (jedna para przewodów) zezwala usługodawcom na szybkie poszerzanie oferty na najniższym poziomie infrastruktury telekomunikacyjnej o nowe usługi, wymagające wyższych szybkości transmisji. A wszystko to bez inwestowania w wymianę miedzianej infrastruktury na bardziej kosztowną technologię światłowodową.
Na postawione na początku pytanie, czy zastępować przekazy w tradycyjnej technologii HDSL nowszą technologią HDSL2 - oferującą takie same usługi telekomunikacyjne, lecz za pomocą jednej pary przewodów - odpowiedź jest jednoznaczna: TAK. To samo odnosi się do europejskiej wersji systemów HDSL o przepływności 2,048 Mb/s - również realizowanej na jednej parze przewodów miedzianych - już powszechnie oferowanych od roku przez wiele firm telekomunikacyjnych w Polsce: Alcatel (A1512 PL), Ascom (COLT-2, COLT-SOHO), Rad Data Communication (HCDE1), Schmid Telecom (WATSON 4). Wielu innych producentów zapowiedziało dostawę takich urządzeń jeszcze w tym roku.