ujęte w amerykańskich specyfikacjach EIA/TIA 568A rodzaje kabli miedzianych sklasyfikowano w kategoriach, a ich przydatność do prowadzenia transmisji określa się w MHz - z uwzględnieniem komponentów współpracujących z kablem. Poszczególne kategorie kabli miedzianych obejmują: - kategoria 1 - tradycyjna nieekranowana skrętka telefoniczna, przeznaczona do przesyłania głosu (20 kb/s) i nie przystosowana do transmisji danych; - kategoria 2 - nieekranowana skrętka, szybkość transmisji do 1 MHz. Kabel ma zwykle 2 pary skręconych przewodów; - kategoria 3 - skrętka o szybkości transmisji do 10 MHz, stosowana w sieciach Token Ring (4 Mb/s) oraz Ethernet 10Base-T (10 Mb/s). Kabel zawiera zwykle 4 pary skręconych przewodów; - kategoria 4 (klasa C) - skrętka działająca z szybkością do 16 MHz, najniższa kategoria kabli nadających się do sieci Token Ring. Kabel jest zbudowany z 4 par przewodów; - kategoria 5 (klasa D) - skrętka z dopasowaniem rezystancyjnym 100 ohm, pozwalająca na transmisję danych z szybkością 100 MHz (pod warunkiem poprawnej instalacji kabla, zgodnie z wymaganiami okablowania strukturalnego) na odległość do 100 metrów. Zatwierdzone w 1998 r. nowe normy ISO 11801 obejmują dwie klasy kabli miedzianych i osprzętu przyłączeniowego: klasa E (kategoria 6), umożliwiająca transmisję z częstotliwością do 250 MHz, oraz klasa F (kategoria 7) z transmisją o szybkości do 600 MHz. Wg norm europejskich klasyfikacja kabli miedzianych ujęta jest w nieco odmienny sposób (patrz: klasy okablowania miedzianego).