Oprogramowanie zarządzające instaluje się na komputerze, do którego podłączony jest UPS. Gdy do jednego zasilacza podłączonych jest wiele komputerów, aplikację zarządzającą instaluje się tylko na jednym z nich, a na pozostałych jedynie stosowne "agenty", odpowiadające za zamykanie komputerów. Najwięksi dostawcy zasilaczy UPS oferują oprogramowanie dla wszystkich najważniejszych sieciowych systemów operacyjnych: NetWare, Windows 9x/NT/2000/Me/XP, Tru64, AIX, Linux, SCO Unix, Solaris, Unix- -Ware czy HP-UX.

Najprostszym i najtańszym sposobem zapewnienia komunikacji między urządzeniami jest dołączenie UPS-a do komputera z wykorzystaniem portu szeregowego (RS-232). Wadą tego rozwiązania jest konieczność prowadzenia dodatkowego kabla o ograniczonej długości (do 25 m). Inną możliwość stanowią tzw. złącza czy też porty przekaźnikowe, które są wykorzystywane np. do współpracy UPS-ów z systemami AS/400. Ograniczeniem przekaźników jest brak możliwości pełnego monitorowania stanu pracy zasilacza. Komputer może otrzymać jedynie cztery podstawowe informacje: o tym, że UPS jest włączony, o stanie jego pracy (normalnym lub ba-teryjnym), wyczerpywaniu baterii i załączeniu systemu obejściowego (by-pass). Niektóre z nowszych modeli UPS-ów są również wyposażone w port USB.

Rozwiązaniem oferującym największe możliwości zarządzania oraz dużą elastyczność w rozmieszczeniu serwerów i zasilaczy są adaptery SNMP, które umożliwiają komunikację z UPS-em za pośrednictwem sieci komputerowej. Zwykle urządzenie takie trzeba dokupić oddzielnie, choć niektórzy producenci dołączają je do wybranych modeli UPS-ów standardowo. Cena adaptera instalowanego w zasilaczu wynosi 100-700 euro. W przypadku zapewnienia komunikacji za pomocą adaptera SNMP nie ma ograniczeń w odległości zasila-cza od komputera, na którym pracuje oprogramowanie zarządzające. Dostępna jest również pełna informacja o stanie pracy wszystkich jego elementów.

Szczególnym przypadkiem interfejsu zarządzania są moduły SNMP, wyposażone w zintegrowany serwer WWW. Umożliwiają one zdalne monitorowanie pracy urządzenia zarówno z wykorzystaniem protokołu SNMP, jak i HTTP - przez przeglądarkę internetową.

Złożone zależności

Z chwilą zaniku zewnętrznego zasilania i przejścia na pracę bateryjną oprogramowanie monitorujące pracę UPS-a generuje alarm dla administratora. W zależności od przygotowanej wcześniej konfiguracji alarm taki może być wysyłany z wykorzystaniem protokołu SNMP, poczty elektronicznej lub komunikatu SMS. Oprogramowanie może również czekać na reakcję ze strony administratora lub automatycznie rozpocząć przygotowaną wcześniej procedurę postępowania w przypadku zaniku zasilania, np. odczekać określoną liczbę minut (ich liczba może być zależna od aktualnego stanu naładowania baterii) w celu stwierdzenia, czy przerwa w dostawie prądu jest krótkotrwała, a następnie przystąpić do zamykania aplikacji i systemów w określonej sekwencji.

Wygląd takiej sekwencji jest zależny przede wszystkim od tego, jakie urządzenia są chronione przez zasilacze awaryjne. Jeśli znajdują się wśród nich stacje robocze, to przede wszystkim one, jako najmniej krytyczne elementy, a jednocześnie najbardziej prądochłonne, powinny zostać zamknięte jako pierwsze. Działanie takie spowoduje również zamknięcie wszystkich otwartych na nich aplikacji, w tym połączeń z systemami poczty elektronicznej, bazodanowymi itd., co pozwoli później szybciej zamknąć aplikacje serwerowe bez kłopotliwego zrywania aktualnie realizowanych sesji komunikacyjnych. Jeśli procedura zamykania aplikacji jest w pełni zautomatyzowana, to można się pokusić o to, by energochłonne urządzenia, takie jak monitory, w ogóle nie były podłączone do zasilaczy awaryjnych - bez większych konsekwencji mogą one "zgasnąć" w momencie zaniku zasilania.

Po zamknięciu stacji roboczych należy przystąpić do wyłączania zbędnych urządzeń sieciowych - w szczególności tych, które stanowią punkty agregacji dla wyłączonych już stacji roboczych. Istotne jest jednak, aby pozostały włączone te przełączniki, które zapewniają komunikację między wzajemnie zależnymi serwerami, np. w przypadku gdy aplikacja na jednym serwerze utrzymuje połączenie z bazą danych znajdującą się na innym serwerze.